Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS.--A REI MORTO REI POSTO. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS.--A REI MORTO REI POSTO. Mostrar todas las entradas

jueves, 31 de diciembre de 2009

A REI MOTO REI POSTO

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 31 de decembro de 2009
 
 
A REI MORTO, REI
 
POSTO
 
Tempo, tempiño, tempo,
 
Suma e segue,
 
Habita números outos
 
Habita po paso da historia pasada,
 
As lembranzas queridas,
 
Os prantos gratuitos,
 
As condeas absurdas,
 
As decisións incomprensibles.
 
 
O Mundo enteiro
 
Habita có paso do tempo,
 
A hestoria vivida
 
Abandonamos un ano pasado
 
E nunhas horas videiras,
 
Choutaremos, beberemos,
 
Bridanremos,
 
Darémonos bicos agarimosos,
 
Bicaremos con traizón calculada,
 
Amosanda a cara agachada
 
Do que  desexamos ser,
 
 
Mais non somos.
 
A cidade estoupa en locería
 
Nouturna, ceo de cores diversas
 
 
Os sufridores seguén seu lento
 
Sufriminto crónico,
 
Externo ou interno.
 
O traficante brinda
 
Pola gloria do seu tráfico.
 
O enfermo sofre,
 
Os albergues son sufrimento
 
E acollen aos seres apenados
 
Homes cansados ou rexeitadas
 
Mulleres denigradas.
 
Deixámolo ano vello,
 
Un pouco máis bello no tempo
 
Da ledicia e o sufrimento.
 
Pero a vida segue, meus amigos,
 
Pero a vida segue, miñas amigas
 
Un abrirá con toda ledicia
 
Un viño espumoso,
 
Un cava catalán
 
Un champagne francés.
 
Ou unha botella de anís.
 
As sás de festas estarán ateigadas,
 
E todos xuntos, amigos ou nemigos
 
Van enchendo as copas fraternas
 
Ou a banalidade dun berro roto,
 
Dun queixume doroso.
 
 
E daremos paso  ao pensamento
 
Interior aos feitos  sucedidos
 
Neste ano que imos abandoar.
 
Pensaremos nos males feitos
 
E ocorridos, nas verbas traizoeiras
 
Nas promesas de amor roto,
 
Da fonda ledicia vivida,
 
Fondamente, habitada plena.
 
E pensaremos  naqueles
 
Que utilizaron as malas artes
 
Da Ética Fundamental,
 
E diremos que a Lingoaxe
 
Dos Valores elementais,
 
Foron para este poeta galego,
 
O deserto máis absurdo,
 
Da palabara habitada
 
Da mentira continuada.
 
Pero deixaremos, nunhas horas
 
Próxima a hestoria deste ano
 
Que vai pasar para ao Mundo
 
Da lembranza próxima
 
Con doses de amor fonda,
 
Que nos enche coma seres
 
Enteiros da vida que habitamos.
 
Que maior entrega
 
Que o desinterés,
 
Dos intereses creados,
 
Para o Mundo especulitado.
 
Eu douche bicos quentes,
 
Se ti quixeras non me deas nada,
 
Mais, sempre, respétame,
 
Na miña dimensión humana.
 
 
 
 
               Miguel Dubois.