Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA DE MIGUEL DUBOIS --BRANCO E NEGRO. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA DE MIGUEL DUBOIS --BRANCO E NEGRO. Mostrar todas las entradas

lunes, 15 de septiembre de 2008

BRANCO E NEGRO

A luz enteira do grande astro solar,

Facía a mañá máis linda e fermosa.

Ao mesmo tempo nubes escuras, dor ferida,

Ián cubrindo a face do ceu branco azul e gris de Norwich,

County Northfolk, East Anglia,

O mañá íase facenso máis escura,

Menos fermosa e desexable.

A xente, sen presa, aparente,

ía deixando as rúas valeiras

Ían desaparenzo o marmurios inútiles das voces acesas

E de cando en vez

No meio do verán tépedo e doce

Ían pasando polas rúas coches tristes e desfeitos,

Dos tempos perdidos

Da torpe de ciadade de Nunca na Noite.

Norwich era, íase facendo, ao mesmo,

A máis afastando vila de tódolas vilas

Dos eidos da ledicia que alumeaban, denantes,

Pasamos a creazón

Dun munto torpe.

O día ía cambeando, lento, torpe e estúpido.

Norwich ía perdendo o seu senso ledo

Ateigaban a súas rúas pantasmas nocturnos

Vestidos de branco coma os algodóns brancos

Máis brancos que a cor pura da neve.

Que nos axudan a curar as feridas que doen constantemente

Por mor das mentiras habitadas

Nas voces que xemen

Marmurio falsos

Norwich, fíxose a cidade escura

A cidade triste.

Din e contan as máis vellas lendas do lugar de East Anglia, Norwich,

Que unhas meigas estranas

Vestidas dun furacán de medo tremendo

E uns bruxos tolos e brutos

Foron construíndon

A cidade da mentira,
A que non medra.

Pasou o tempo contante

E como unha miragre

A mentira absura e frenética

Pasou a seres somentes a verdade única
E desterrada do mundo da verdade.


Miguel Dubois