Mostrando entradas con la etiqueta A MANUEL LUEIRO REY..POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta A MANUEL LUEIRO REY..POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

domingo, 21 de marzo de 2010

UNHA LONGA VIAXE DE MIGUEL DELIBES

AMOR E DOZURA É VIVIR

                                   IN  MEMORIAM:
 
                              Miguel   Delibes.
 
            UNHA LONGA VIAXE
 
                        Pontevedra, 17/03/2010.
 
 
 
A vida fermosa, a vida dorida,
 
Que non perdoa a dor ferida sandante
 
Remata nun segundo de tempo tope e punto.
 
Os límites do sufriemento criminal e derradeiro
 
Do estado vital vivido, paz, guerra e amor
 
Transportámonos de contado
 
Ao eido da inexistencia, á  a carencia vital,
 
Ao valeiro ao mundo sen mundo
 
A vida tan, sumamente, vivida,
 
Convídanos a un descanso fondo,
 
Quizáves eterno, chamado Lus da Esperanza.
 
Saltan  as noticias importantes
 
E as absurdas banalidades
 
Que, degrazadamnete  menos importan ou importan,
 
Sen saber que é o importante e o efímero
 
Polas radios transmiosoras,
 
Saen polas novas tecnoloxias dixitalizadas,
 
Por tódolos os medios da comunicación,
 
Medios perversos ou deliranres,
 
Nesa comunicación invasora,
 
Manipulada, mais  neste caso
 
A nova no son dous polos opostos,
 
Polo  Norte pòla testa valeira
 
Polo Sur polos pes  espidos
 
A según do suxeito ideolóxico.
 
A noticia e fría e seca,
 
Coma o fío dun coitelo afíado
 
Coma se a neve branca,
 
Ficárame prendida
 
Na miña faciana conxelada.
 
A nova, é que Miguel Delibes,
 
Non resistíu o derradeiro combate.
 
Seu corpo cansouse de regular
 
As constantes vitais súas.
 
Que tan feliz fixéronno,
 
Antes de que morrera Ángeles Castro,
 
Mae de sete fillos e compañeira dil
 
Toda unha vida chea de enorme
 
Creazón literario e abundantes vivencias
 
Achegado  a mae natureza sabía,
 
Que imos aniquilidando, día a día.
 
Non bastaron, Cinco horas con Mario,
 
Nen As ratas, e aquel principalmente,
 
A sombra do cipres é alongada,
 
A maravilla dos Santos Iñocentes,
 
O herexe, novela histórica,
 
Nos tempos da Inquisición española.
 
Seguía traballando naquel primeiro
 
Diario, para el , El Norte de Castilla.
 
Censurado polo Ministro de Información e Turismo,
 
Manuel Fraga Iribarne,
 
Abandoa a dirección do diario vallisoletano,
 
E á sombra de despachos e rotativas,
 
Na clandestinidade
 
Seguirá a laboura directiva
 
Longas tempadas en Molledo,
 
Cantabria, rexistro dos primeiros tempos,
 
Lectura a súa mae e irmá,
 
O sombra do ciprés é aongada,
 
A maravilla das dúas mulleres escoitaban,
 
Con atención suprema e emocianadas
 
A perfecta creazón do xove Miguel.
 
Biblioteca ampla na casa de Molledo,
 
Tempo para debatirse antre lectura e lectura.
 
De Sedano era  Ángeles,
 
Súa muller querida e adorada.
 
Fillos tiveron dabondo,
 
Os premios e galardóns de Miguel,
 
Que non foron poucas.
 
Seu gosto polo vil deporte da caza,
 
Súa delicia na pesca  troiteira fermosa,
 
O amor aos pobos rurais,
 
Súa fonda pena,
 
Pola desestructuración,
 
Das familias rurais.
 
A xente labrega,
 
Abandóa os  pobos mortos ou semimortos,
 
As pedras xeádas,
 
As paredes valeiras,
 
As portas derrubadas
 
E achéganse as grandes urbes
 
De grandes fábricas coma a Renault,
 
Da cidade de Valladolide.
 
Pobos de Castela da cor do barro,
 
Feitos con paredes de adobe pardo
 
Solitarios pobos castelás,
 
Con pequenas fiestras semifechadas,
 
Cortinas baixas e luces decadentes
 
De plástico coorido eran as pequenas contras,
 
Lugares esquencidos e desabitados.
 
Seus estadías na Universidade de Mariland
 
Como Profesor Visitante na Área de Linguas Foráneas

Seu achegamento a Universidades alemanas

    Chile  destino, visión da América latina
    
    Italia e os seus congresos na cidade de Alba,

     Praga, chegada  antes da invansión

     Dos despiadados blindados 
 
 Sume moito o seu currículo amplo
 
E os Premios Gañados
 
A súa capacidade escritora,
 
Mais el  non amosaba fachenda,
 
E non amaba as medallas que penduraba
 
Dun peito tapado de roupa  negra de gala
 
Porque Miguel Delibes,
 
Era un home homilde,
 
Ocupaba o lugar que debía que ocupar,
 
Non estar por enriba de ninguén
 
Non facía seu o que non lle pertencía.
 
Ia contruíndo o seu maravilloso mundo literario,
 
Tan único como el mesmo, tan particular e peculiar
 
Tan preciso e exacto, tan cargado de humanidade
 
E ao  vento ceibo, aquel que non volta
 
As ideas voantes, desprendidas e amantes
 
Que transmitía en diferentes idiomas.
 
Soubo ser o que quería ser,
 
Soubo entregarse a unha pluma de tinta,
 
Ou a un bolígrafo común
 
E a un papel branco e  espido.
 
A escritura non paraba, e palabra a palabra
 
Oración a oración, capítulo a capítulo
 
E volume a volume,
 
Foi creando o Mundo Miguel Delibes.
 
Non foron somentes as magnificas novelas
 
Pasadas ao mundo cinematográfico,
 
Ao a maxia da expresión corporal
 
Dun actor teatral como Pepe Sacristán,
 
Ou Lola Herrera, ou Paco Rabal.
 
Querido Paco Rabal,
 
Foron os Tratados Cinexéticos,
 
Foron as súas guías turístiscas,
 
Seus tratatos de viaxes
 
Ao o cono sur Sudamericano,
 
O viaxe a París,
 
Ou aos Paises Escandinavos
 
Un mundo pleno de vitalidade,
 
A maxia do mundo que sabe vivir
 
Fondamente a vida en pleno movemeto.
 
Un día da túa fertil vida,
 
Dámaso Alonso condecorouche
 
Como menbro da Real Academia da Lingua  Española,
 
Designándoche o sillón e.
 
Porque foste un home único, somentes
 
Fostes o que tiñas que ser: Miguel  Delibes.
 
 
 
 
                                                Miguel   Dubois.

martes, 17 de febrero de 2009

A MANUEL LUEIRO REY, AMIGO

AMOR E DOZURA E VIVIR


Pontevedra, 11 de febreiro de 2009
A MANUEL LUEIRO REY, AMIGO.
Xa pasou algún tempo,
Dende aquel tempo habitado,
Doutros espazos temporáis.
Foron intres belos e deciliosos
Cargados de sencilla emotividade decivisa.
Ti eras para min un pai verdadeiro,
Un amigo querido, un compañeiro estupendo
Un poeta realista e, as veces,
Un loitador supremo,
Amante da verdade espida,
Demandante da xustiza roubada.
Demandabas a libertadade espida e completa,
Polas esquinas do Vento Norte,
Namentras Lordelo era un lugar fermoso.
Amigo que non miraba
O falso rango categórico social.
Porque eras amigos dos poetas ceibos,
Dos mariñeiros tan queridos, noso Casal querido,
Mariñeiros constantes e poetas defesonres da verdade decisiva.
Aberta ao Mundo da verdade completa,
Que asulagaban o ar do Cine Marino grovense
De enormes verdades que lles doían, dabondo,
Aos que dominaba o mundo falsario.
Persecucións tremendas,
Pola loita dun espazo "máis" gañado
A doce liberdade roubada.
Que acariña o ar limpo e ceibo.
Estás ainda que non estás,
Pero segues estando
Na Escolma Ferida,
o Sol da Crista do Galo,
Naquel Manso perfecto e espía non casual,
No túa fermosa fotografía, expresión
Viva da beleza perfecta,
Mirando ledamente,
Cabelo branco ben peiteado
E con expresión viva
E momento delicioso.
Túas conversas eran actos cómplices,
Segredos que berrabamos, continuamente,
Garrido, Serafín,
Pidindo o mínimo dos dereitos roubados,
Aos homes asoballados,
Polo engano visceral e perverso.
Sempre tiñamos un tramo da palabra
Para reinvindicar aquelo,
Que un día, sen querelo,
Foinos derrubado,
Como un sono roto.
Era un mundo fermoso,
Con tódolos poetas xunguidos,
Rafael Alberti,
Derrubou os fríos muros de Granada Libre,
Meu querido Federico García Lorca,
Manuel Cuña,
Constante soñador,
Antón Tovar,
Antre boticas ouresáns
E a tremenda dor vital
Arturo Cuadrado,
Feiticeiro recitador
Enxeneiro aberto de palabras máximas,
Cómplice do sono desperto e agarimo,
Fabricante de Botellas ao Mar,
Querido Arturo Cuadrado Moure,
Máxico, Carlos Oroza,
Antre unha noite,
De troula na discoteca vilensa,
Vestido de chaleco escuro.
Perdoade de de alguén me esquecera,
Trovaron todos naquel cine O Marino,
Dunha vila mariñaira perfecta,
Augas bicadas por a Ría de Arousa,
Monunemto acuático milenario,
A fermosura en movemento continúo,
Azúl, gris, verde ou gris, de novo,
Peirao longo e fermoso,
Namentras os barcos móviles e saltimbanques
Chotan sonos vivos.
Peirao duro que se adentra sen vergoña,
No mundo acuático da Ría Arousa.
Barcos pequenos, racús de coores,
Dornas fantásticas,
Peixes prateados belos
Comida esquisita,
Manxares de mar fermoso,
Pescada perto da Illa de Rúa
Ou da Illa de Arousa
Cargada de fermosos verdes piñeiros
Peiteados pola fermosura dos ventos ceibos.
Teñe que lembrarme de ti ,forzosamente,
Amigo querido, non esquencido, nunca,
Aquel día de adeuses con poesía triste,
O noso interior
Ficóu fundido de tristura,
De cando en vez emerxe
Sen eu pedilo, o teu vistalismo,
O túa fortaleza constante
E por iso que non te podo
Esquecer por nunca xamáis
Neste mundo quizáves absatracto,
E non demasiado definido,
O fin primordial da felicidade expresada.
Miguel Dubois