miércoles, 13 de agosto de 2008

CHEGAREI A TI

Chegarei a ti
No lugar máis fondo
Deixando de ser
O que nunca quixen
Ser
E estarei perdido
En un lugar calquera
Da miña amada terra
E perto de Boimorto
Aló ónde a intensidade
Do visible faise pura luz
E se expande
Toda a súa forza
Nos lugares máis ocultos
E nas terras de ningurés
De ninguén
Invade toda tua voz
Polos campos de millo verde
Que esparan a setembro
Para recoller a seu dourada coor
Gardaremos o froitos maduros
Nos feixes de luz intenso
Que rematan
No derradeira palabra
Da canción cantada
Eu son o quiero ser
Unha luz haches
Que un día naceu
En Boimorte
E que non sei ónde
Deixará iluminar
A forza da súa voz.


Miguel Dubois

PARA CELIA,

A CELIA, MI SUEGRA

Pontevedra, a 07/08/2004

In memoriam.

El tiempo, el tiempo
La flor amarilla
Que nació en la tarde soleada.

El tiempo, el tiempo.

El eterno tic tac
De un corazón herido
Herido corazón
Por el término de la tarde cansada.

El tiempo, el tiempo.

Las cicatrices del tiempo
En la piel tensa de la cara
Y en la frente amplia
Largas líneas pensativas.

El tiempo, el tiempo.

El reloj se murió
Y el tiempo dejó de existir.

El tiempo, el tiempo.

¿En dónde inicio el comienzo
Ahora que no sé donde termina el fin?

El tiempo ya no es tiempo.
Murieron los relojes
En una dolorosa tarde de verano.

Miguel Dubois.

IN MEMORIAM ,11 M. POEMA EN LEMBRANZA DAS VÍCTIMAS DO TREMENDO ATENTADO DE MADRID


In memoriam, 11 M
Todo y nada.
nada y todo.
De repente.
Pánico y mucho miedo,
el miedo se sube por las paredes eternas
de la muerte violenta.
Os esperaba
un futuro entero
pero las luces de la vida
se apagaron
como túneles temerosos y tremendos.
Tenían que hacer, demasiado, daño,
segar vidas enteras
en una mañana triste y tremenda.
Cargaron las bombas de la muerte espantosa
y saltaron las alarmas del miedo y el terror mortífero.
Y vosotros ya no estáis con nosotros
ya no nos veremos en los mismos lugares
y ya no nos hablaremos,
mientras un silencio tenebroso
se pasea por las tres estaciones
y una calle tremendista
y un tren de cercanías
realiza su último viaje
¿Por qué asesinasteis a la inocencia
de la vida y el trabajo
en una mañana mortífera
de un día 11
de un mes de marzo
de ese cercano año de 2004?
Fecha tremenda
y abismo para la muerte.
Pero jamás podremos vernos
aunque, de nuevo, amanezca
estáis más allá del atardecer sosegado
en un lugar tranquilo
dónde el tiempo ya no existe.
Yo desde estas palabras respetuosas y llorosas
os envío un eterno saludo
A ese país llamado Ausencia
Y os envío a todos y todas
Ciento noventa y dos besos de amor.
Miguel Dubois.

EN RECUERO DE ARTURO POUSA


A Arturo Pousa Blasco, amigo, compañero de juegos, soñador, idealista, habitante veraniego de las cercanías de la Ría de Arousa, por nuestros baños de agua fría y caliente en la Playa de Rons.
RECUERDO PARA ARTURO CON AMOR.
Querido Arturo: quizás,
no lo sé,
quizás no miraré más tu rostro sonriente,
tu amplia sonrisa,
que invadía enteramente tu cara larga;
grandes eran tus brazos
que reforzaban la sonrisa intensa
y aquel gesto tan tuyo,
mano elevada verticalmente,
largas piernas de un caminar intenso
Tu radiante de alegría,
ya no te veré con tu melena negra
volada al viento veraniego
de nuestro amado lugar,
de nuestra querida infancia,
de nuestra adolescencia soñadora.
Arturito, amigo querido de la vida,
algún día inconcreto
me uniré a la lista larga y constante
que solamente conoce el signo de la suma,
a la que todos iremos
a construir listados enormes
de todos aquellos que dejaron
su cuerpo inerte,
sumido al más alto descanso
e iremos construyendo la historia
de lo que fuimos.
El sueño del mundo
que para bien o para mal
hicieron reventar sueños,
saltaron las alarmas del miedo.
Gemido absurdo del intenso dolor que mata.
Soñaron sueños rotos,
Tocaron guitarras absurdas y desafinadas
Y gimieron con el llanto del violón triste.
Quizás ya no estás en la presencia pura,
pero estás con nuestro corazón
que vive un llanto acaecido
en la madrugada de un 23 de junio roto,
A las absurdas dos de la madrugada
Arturo, ayer añadí a mi vida
un año más a la suma de mi existencia,
Yo, sin casi saberlo,
recibía la felicitación atenta de mi amigo
generoso, Fofi,
Más tarde te revelaste, totalmente,
dejando tu existencia
en el más absoluto de los absurdos silencios.
Ya no podré ver tu fina figura,
tu largo cabello negro,
tú, entero saliendo
de la entrada de tu casa sencilla
del estío de nuestros sueños,
que aún viven y se encienden
como las hogueras voraces
de San Juan,
Hoy día de danzas, alegrías,
queimadas y demás bebidas,
conjuros de la tierra de Breogán
que amenazarán a los espíritus
de lo absurdo y lo inconcreto.
Pero más me adentro e ti, Arturo,
en lo fuiste o en lo que no deseabas
ser, por el impulso angustioso y tremendo,
te obligaba a ser lo que tu no deseabas
querer ser.
Arturito,
Todos guardamos el pecado escondido
o quizás no entiendan lo que ocurra.
Fuerzas más poderosas que tu mismo.
te invaden, entero y sin piedad,
el más absurdo de los mundos irreales,
y sin saberlo, nos convertimos,
en terribles seres humanos sin sentido
de la total incoherencia habida.
el impulso manda y ordena
sin piedad;
el desasosiego impone su desorden
y somos esclavos tremendos
de las más tremendas dependencias habidas.
como castigar el dolor padecido
como quemar los puñales de fuego.
que fuerte queman.
Yo, Arturo, aunque , aquí, no estés,
estás conmigo en mi corazón.
Te fuiste, ya lo sé,
pero sigues siempre, conmigo, amigo,
aquello, para mi fue tan hermoso:
el mar azul,
la hermosura del verde mar,
el dolor de la ola blanca
que lentamente gime en la orilla
el descanso del movimiento.
Dejo el canto póstumo
pensando, profundamente,
en ti, querido Arturo,
Por todo lo que fuimos juntos,
por todo lo que pudimos ser
y no lo fuimos
Por nuestros amores rotos,
por todos nosotros,
por tu recuerdo constante
y por la belleza de tu sonrisa.
Miguel Dubois.
Pontevedra a, 23 de junio de 2007

martes, 12 de agosto de 2008

CADOGEN STREET 55, IN THE YEAR 1936, MOM'S HOUSE

DADOGEN STREET 55 SUMMER 2008

CAMPEÓN DE EUROPA CANDO ESTABAMOS CELEBRANDO EN NORWICH

lunes, 11 de agosto de 2008

NA FRONTE ÉRGUESE A CAS DOS MEUS AMIGOS

PEDRO ATIENZA "PERICO" Y YO EN ALCALÁ DE HENARES

ES PARA MI UNA FOTO MUY ENTRAÑABLE. ÉL EL PEDEO ATIENZA, MEJOR DICHO, "PERICO". PARA MI ES UNHOMBRE ENTRAÑABLE Y, A MENUDO ME HACE SIÑAR CON SU LIBRO "FRAGMENTOS Y EVOCAIONES!. LO QUE DE ÉL LEI ME PARECÍA UN MUNDO DE NAGIA Y BEELLZA, MEZCLADO CON LA FUERTE INSCONSCIENCIA DE LA JUVENTUD. HABÑIA, Y HAY UN POEMA QUE HABLAB DE LA BAILARINA ISADORA DUNCAN. PERICO, SIEMPRE, TUVO UN GRAN VÍCULO POÉTICO. ESE LIBRO "FRAGMENTOS Y EVOVAVIONES" ESTABA PROLOGADO POR LUIS ANTONIO DE VILLENA. EN LA FOTOGRAFÍA ESTOY ENSEÑANDO Y DE LAS NUEVAS PUBLICACIONES DE MI AMIGO "PERICO" QUE EL , GRATAMENTE ME REGALÓ, Y OTRO LIBRO MÁS MÁS PEQUEÑITO QUE GUARDO CON MUCHO CARIÑO. AQUEL DÍA Y DE FORMA INAUDITA, ESTUVIMOS EN ALCALÁ DE HENARES FOFI POUSA, PERICO Y YO. FOFI Y PERICO, COMO NO PODÍA SER MENOS ME ENSEÑARON LA BELLEZA DE LA CIUDAD DE LA ELLOS SON BIEN CONOCEDORES.
rECUERDO A PERICO EN VERANO, EN AQUELLOS VERANOS MÁGICOS DE RONS, O GROVE, GALICIA, QUE POR LA NOCHE NOS ENRROLLÁMOS CON LA LUZ DE LAS ESTRLLAS CINTILEANTES, Y, APARENMENTE, ESTÁBAMOS DESCUBRIENDO TODO LO QUE ESTABA YA DESCUBIERTO, PERO FUIMOS INMENSAMENTE, FELICES, Y AQUELLA FRLIDAD, AUNQUE LEJANA, PERMANECE EN LA MEMORIA Y, ES POR ESO, QUE DESPUÉS DE MUCHO TIMPO, DE MUCHOS AÑOS PERICO Y YO NOS VOLVEMOS A ENCONTRAR CON ALEGRÍA. FOFI ESTÁ POR TESTIGO. HUBO PASADOS MÁXICOS, QUE DE VEZ EN CUANDO, EMERGEN CON TODO SU PODERÍO PERO INUTILMENTE SE PIERDEN CON LOS RECUERDOS.


miguel dubois

domingo, 10 de agosto de 2008

IMAGINE

IMAXINA e IMAXINA, un MUNDO CEIBO e sen GUERRAS.

JOHN LENNON.Nacido en Liveerpool no ano de 1940, cocretamente o día 9 de octubre. Brutalmente asasiñado en Nova Iork na entrada do edificio onde él vivía o DAKOTA BULDING, no ano de 1980, o día 8 de decembro. Eu aquel día triste estaba en Sanxenxo, onde meus pais tiñan un bonito piso cunhas excelentes vistas ao mar, que ficou ren máis que unha pura lembranza. O gran ídolo da música caira en mas dun asaino,e, adecir verdade, para min foi un día de tristura, cando me enteri da morte de Lennon. O pai de John chamábase Alfred Lennon e era mariño mercante e a súa nai era Julia Stanley. Os pais deciden divorciarse cando John era moi pequeno e cando tña 5 anos a súa nai deixou a JOHN, ao coidado da súa tía, Mimi Stanley, e do seu tío George, quen lle ensinou a facer crucigramas e lle comprou unha armónica. John assitíu a escola de Belas Artes da súa cidade e alí coñeceu a Chyntia Powell, que ao traveso do tempo convirtíuse na súa primeira muller. A súa nai morrería un ano máis tarde nun accidente automolístico, atropela por un policía que conducía bébedo. Este feito fixo un trama para Lennon, do que xamáis chegaría a recuperarse e que marcaría a súa vida posterior, por exemplo en cancións como JULIA, ou esta tremenda canción que el tiduo MOTHER. John xa estaba interesado pola música desde pequeno, e antes de formar THE BEATLES, participou en outra bandas como de QUARRY MEN, JOHNNY & THE MOONDOGS e JOHN & THE SILVER BEETLES, nas que estivo na compaña dos seus amigos de escola, entre eles START STE SUTCLIFFE. En 1956 e perante unha actuación, coñeceu a PAUL MCCARTNEY, a que invita a xunguirse ao grupo, porque deste xeito podería tocala guitarra e afinala tamén. Máis tarde entra na banda GEORGE HARRISON, a proposta de Paul McCartney. Agora é o turno de entrada para PETE BEST, que máis tarde sería sustituído por RINGO STAR.O grupo evoluciona de JOHN & THE SILVER BEETLES a JOHN SILVER & THE BEATLESe despóis a (escarabellos) coa palabra "beat" por o tipo de música que tocaban.

No ano de 1970 os BEATLES disólvense e xa comeza a carreira en solitario dos catro membros.
Posted by Picasa

WAR WAS OVER!

DON'T LOSE YOUR TIME WITH
WARS
BE A PEACEFUL PERSON
IT IS BETTER FOR
EVERYBODY
I'M NOT WRONG!

Miguel

JOHN LENNON

THE QUESTION IS TO SAY WHERE IS THE WAY TO LOSE ALWAYS THE MEMORIES ABOUT WARS.

Miguel