Henrique Rabuñal - Conversas sobre Ricardo Carvalho Calero

Vieiros de Esperanza: Ricardo Carvalho Calero

BIBIANP MORÓN DE VOCES CEIBES

AMOR E DOZURA É VIVIR

Recibidos x Miguel Dubois Thenaisie <migueldth2222@gmail.com> sáb., 11 abr. 8:39 para mí Pontevedra , al 28 de  Diciembre de 2016. BIBIANO. MORÓN Tanto tempo De aquel tempo De cantigas de  combate e loita Cordas das guitarras Españolas ou  eléctricas Teclados perfectos E baterías rabiosas O berro do Pobo Galego Esta no completo Escearios a voz Antre as crases  populares namentras Galicia enfrentabase A forza publica.  Nas Prazas cheas Nas longas ruas. Bibiano daquela Cantaba,  Estamos chegando Ao mar, e o mar  chegou Ou abaixo a  dentadura E Aquela dentadura Caíu. Bibiano, Escalaba a forza  Da sua voz, nos Conciertos de loita Pola liberdade. Moitos te quixemos Bibiano por ser Coma eras Unha Voz Ceiva, unha Máxima apertura De cara ao ar limpo. Por eso te queremos Bibiano, abroche A porta a libertade Por, sempre. Noso Bibiano Morón            Miguel Dubois O DOS. FAROS DE. NOCHE  Se va muriendo  Lentamente A fuego lento, El año vivido Viví contigo Y sin vivír contigo Luchas de palabras Absurdas, hoquedad Espacio desierto Ausencia permanente De no poder haber Vivido contigo. Contigo, el Mundo, Contigo  El ser humano Contigo La vida y la muerte Era más sencillo Todo aquello que No era el mandato Propio de las leyes Imposibles laberintos Legislativos Complica vidas Que empobrecen Al necesitado Al qué carece Dun salario mínimo Cuya intención era Dar más poder A los poderíos  mundiales Generadores De la desigualdad El hombre lucha Contra el hombre La mujer lucha Contra la mujer Estamos desunidos Generadores De un egoísmo Absurdo La locura  No es mito absurdo Se impone La ley económica Del continuo frio  Se dispone no amar Al otro como yo  A mi mismo me amo Todos los días  De la vida Quiero  mi propio yo Con egoísmo o puro Egocentrismo, Nunca y tampoco  No Soy la pose De la figura perfecta Condeno la mentira Ambiciosa; quisiera  Generar la  pérdida Al miedo paralizante Y me Gustaría generar  La espera da De unos ojos abiertos  Abiertos como Los faros de un  coche corriente Que recorre calles Y carreteras, apertura En una obscuridade Indefinida. Noche Obscura y haces Luminosos que La penumbra Derrumba En ciclos temporales De minutos posibles La luz penetrante La genera la batería De un coche  Definido quizás De una dimensión Proporcionada Con dos grandes Faros como  Ojos de la noche Ojos abiertos De luz potente Perdida por rutas Negras del olvido Donde la vidas Se pierden En la noche obscura Mi coche es de color Obscuro, coche Que genera  distancias a Proporcionales A la velocidad Definida por orden Del cálculo numérico  Como sí fuera una  Flecha disparada Con un arco potente Llegare al centro De la Diana Un objetivo pendiente Entre tantas cosas Que deje de hacer Fruto del olvido  Consentido Cómplice De una memoria Permisiva Que no entiende De segundos  Y minutos Tuve que andar Por la vida Por los lugares Perdidos del amor Y a cuesta, el tiempo Pesaba mucho. La ley de no Se lo digas a nadie La ley de la  mentira Constantel Declaro de los libros De la libertad Y derrumbar Los muros absurdos Que generan La división programada Miguel Dubois. Https://mundodefisterra.blogspot.com.esg --                                      BETTER  WITH                     HAPPINESS ResponderReenviar

ROSA VENTURITA

DAQUELA

AMOR E DOZURA É VIVIR

29 de 145

Fgghhh Recibidos x Miguel Dubois Thenaisie <migueldth2222@gmail.com> sáb., 11 abr. 8:47 para mí O Grove 11 de Outubro de 2016 ADICO, ESTE. POEMA. A RICARDO, MARIÑEIRO, DE RONS, O GROVE.     DAQUELA A vida pasa   O tempo vivido Xa nunca voltara Nostalxia dun pasado Tan querido que Quixera que  Voltarase a repetir Ou maldecía Mil veces mil Os seus espazos De tempo rexeitado Onde chamaba A amargura Das bagoas  Innecesarias Ficando sen espazos A virtude de amar Faciase imposible A leira ficaba abandonada Mestura se  A herbas malas E as herbas Productoras Benefactoras Unha mestura Irremediable Sen a forza Dun sacho  Axudante  Collido polas Duas mans  Os longos remos Da dorna, durmen Un soñó de Dura madeira  cansada , cando Vogar de mañanciña A un serán durmido De soños e choros Nos tempos  Irremediables  Tempos de espera E anguriadas Horas, namentras Os mariñeiros Facianse invisibles Dos serán a abertos Ao día habitado De luz plena, ou ceu De grises nubes Elas, as suas mulleres Esperaban nos  Na Praia de Rons Nerviosas Pola incerta demora E enton  falaban  A distro e siniestro Coas as caras Asustadas. De socato Mirabanse as brancas Velas  a beira De Con Roibo. Elas ledas puñianse  As suas  xoves Mulleres  Patelas preparadas Para ir vender Os fermosos peixes A Praza do Corgo. Miguel Dubois. Https://mumdodefisterra.blogspot.com.es Https://lecturadecisiva.wordpress.com

O CAUREL

AMOR E DOZURA É VIVIR

19 de 145

Hjjkkk Recibidos x Miguel Dubois Thenaisie <migueldth2222@gmail.com> sáb., 11 abr. 8:56 para mí O CAUREL Recibidos migueldth2222@hotmail.com a usuario hace 1 horaDetalles Este mensaje se ha modificado para adaptarlo a tu pantalla. Si quieres mostrar el original, toca aquí. Miguel Dubois Thenaisie 6 h Pontevedra, ao 18 de Xuño de 2016     DISFRUTAR DO CAUREL   Chegado ao pobo do O Incio, comezamos a subir longas custas de estreita estrada negra. Sempre, a cor verde mandaba, polas esquinas da paisaxe, devesas fermosas, arbres fermosas de poderio e fortaleza inigualable, regatos espallados polos camiños, pequenas fervenzas, a estraba estaba cuberta, bóveda aerea verde, por lindas árbres tupidas, que deixaban un cacho de ,sombra pola estrada, sempre ascendendo hasta Paderne, pasamos casas abandonadas, casas doutrora de seres que viven no máis puro infinido da lembranza, paredes desfeitas e fiestras podres, carentes de cristais debaixo dun ceo grisaceo, cor de chumbo forte, e pasamos casas habitadas, serradoiras para preparar a madeira, e pequenas pontes estreitas, que atravesaban os regatos perdidos, na beleza da paisaxe,. non exenta de belleza e frondosidade, arbres hanchas de formas caprichosas, o poder da natureza propia, deixábase mirar por tódolas bandas, a presenza humana, de momento, era escasa, homes e mulleres camiñando na soidade dos seus propios pasos, con seres posibles e acompañados por cans, cáseque, sempre, de tamaño grande e esbeltos e fortes. Collemos a man dereita chegados a Paderne, e un camiño curvilinio e sinuoso. excesivamente, estreito antigos camiños de vacas poderosas, levounos a presenza dunha muller xoven, entrada xa na súa madurez vital, con voz leda e desenfadada, danos a súa benvida as terras do seu casal. Casas de non moita dimensión, feitas para o que ían ser para o lecer turístico ou para a traballo cotiá ese que danos o pan noso e non perdoa, día a día. Na nosa fronte, unha outa montaña, miramos nas outas outuras da distanza, toda ela vestida de verde fondo e uns coches os mínimos, casas unhas cantas arbres unha verde herba e agarimosa que deixaba o chan máis fermoso. Sentín a sensación de belleza, moi a miña rente, descansando a vista na fermosura de vivendas, de tellado negro de pizarra, de fiestras pequenas, preparadas para o frío intenso da neve invernal, cubertas dunhas pedras castañas, semi alongadas e cunha caliza casi vermella, que acompababa a pedra. Víase, ao pasar, un pasado, intensamente, gandeiro, con portas hanchas, cuadras dos animaís e casas tamén de feito pequeno, para gandeiros e músicos. Parderne, foi un lugar para á música, onde hoxe habita en mármore gris, a lembranza, dos músicos de Paderne, que, no seu tempo, ían gañenado o seu salario, polos lugares ahegados e non tan achegados. Adriana, a muller, que dounos a benvida cariñosamente, cóntábanos, as historias de Paderne no pasado. Contábanos ela, que ía con seis vacas a pastar, e cando o aburrimento chamaba dela, abría un libro entretido, e de cando en vez, vixiaba as vacas, que estaban, perfectamente, documentadas, como se fora un ser humano calquera. A granxa daba un traballo constante, no que o esforzo era continuo. Doíalles as mans a Adriana, e para quitar o leite das vacas, tiña que facer un esforzo enorme coa conseguinte dor provocada. O home de Adriana, chámase Xosé, con cara de bon home, sinceiro e non moi falador, namentras na outra esquina, da mesa estaba, a Mae de Xosé, con máis de oitenta anos, e cun fermoso cutis natural. Cordialidade a hora de comer, boa conversa e alimento caseiro, todo il moi natural, porque gústame todo aquelo que chamamos sencillo, sobrando calquera tipo de luxo. Noites de silenzo absoluto, e polo día, somentes, escoitabamos as nosas voces libres, voando polo ar ceibo, ceibo ar do O Caurel, Notei, en min o impacto da belleza, extrema e ver que o ser humano podía vivir afastado de calquera barullo inútil. Iamos pola estricta estrada, Natureza verde campos verdes, o verde das arbres e o verde das montañas poderosas o gris da dura pedra e os negros da pizarra, Dimos voltas e voltas e chegamos a Parada, á casa onde viviu Uxio Novoneyra, e preguntamos a unha moza loira, que dixo: isa que está na fronte! Sentín un pequena emoción. Recibiunos un mozo, que alí traballaba, mais era de Sarria. Unha moza, coa leccion ben aprendida, amable e sorrinte, tomou o seu lugar e comenzou a explicarnos a vida de Uxía Novoneyra nado no ano de 1930 e falecido en 1999, o día 30 de Outubro . Materiais de divérsa índole, un fermoso cadro no que aparecía o poeta Uxío, feito por Carlos Maside, fomos ao coarto cun fermoso cadro de carlos Oroza, poeta, que viviu catro anos naquel coarto acolledor e fermoso coa súa moza nun periodo de catro anos A pintura era diversa, coma a cara de Uxío Novoneyra pintado nun negro forte. Os cadros podían estar firmados por Laxeiro ou Carlos Maside, dito xa, nun verso anterior Luis Seoane, facía a súa presenza, e os caligramas do Poeta Uxío, moi amigo de Manuel María. Todos aqueles poetas fenomenales María Mario a súa amigo tamén, pintores, A mesa e a cadeira onde escribía alí estaban , fermosas. Uxío de discursos políticos con motivo da volta a Galicia dos restos de Castelao feito nun sobre grande da Deputación de Lugo, e que lería Tareixa Navaza. Un exemplar do Divino Sainete de Curros Enriquez e tantas outras cousas asociados ao mundo cultural. Miguel Dubois. https://mundodefisterra.blogspot.com.es --                                      BETTER  WITH                     HAPPINESS ResponderReenviar