IRELAND

AMOR E DOZURA É VIVIR

IRELAND.

Pontevedra, a 019 de agosto de 2009

The sound of a simple solitary word,

The name of the World Peace,

A little smell about happiness,

The sense of the signicant of different words,

Some languages of some World Countries.

The result is always the same,

To be happy with yourself,

Because you have found the sense of all existence,

In this way you are happy with the other fellows,

You can shares you personal feelings,

You should respect the other thoughts,

Beause we are sharing the social life

For the good things and the suffeing

Of the hard sadness broken heart.

Sometimes I prefer to cry because

I this way I have forgotten the pain

Of my closed heart.

I prefer your smiling face,

I prefer your opened mouth,

But I never could undestand,

The false words, the usseless works.

I like the sound of the leaves of the trees,

I prefer the great solar light,

I feel the cold rain in winter,

I am very happy because I love

All the Great Sense of the Nature.

On the other hand,

I love the Irish Literature,

Why not Oscar Wilde,

Poem at the Reading Gaol,

Why not Patrick Kavavagh.

I have the sensation

I am in Dublin

When I was reading Dubliners.

Ouh, Mr, Joyce you were really a genius,

The hard times of that Ireland,

The Ille of the necesities,

The power of the Catholic Religion,

On the other hand the different kind of thinking about

Another Nobel Prize,William Butller Yeats,

A closed Lady's Gregory Augusta friend of him,

The West Coast, of course,

The Galelic Language, why not,

The times of summers at Aran Islands,

A Natural Paradise of the West Ireland.

The film Aran Man od Michael O'Flaherty

Ouh Mr, Joyce sometimes happinnes was with you

And with the artist Sarah Bernacle,

Ant the travels of Sarah from Dublin to Galway,

To visit her familly.

My memories about The Emerald Ille.

Are inforguetable,

The green fields,

I was loking acrooss the glasses of the Irish Train

The wonderful big trees,

The white or black sheeps,

The happy horses jumping over the white fense,

The big cows, the modern farms

A perfect Country

A pleasent people.

Ireland: you are marvellous.

Miguel Dubois.

AMOR E DOZURA É VIVIR

FAO FERMOSO--A MIÑA PRIMA CARME

AMOR E DOZURA É VIVIR

 

 

 

 

Pontevedra, ao  4 de agosto de 2009.

 

                                 O

 

         FAO FERMOSO

 

 

 

A miña Prima Carme.

 

 

Días  de fermosura fonda tiven,

 

Os días pasados no meu querido Portugal,

 

Pais de nacemento  de Heléné, miña Mai,

 

O pracer do bon trato constante,

 

Era un feito permanente.

 

Puden observar a beleza natural,

 

As prarias inmensas, longas superficies areosas,

 

Na beira do Atléntico Norte Portugués.

 

Era a praia de Apulia ateigada  de beleza,

 

As ondas máis ben pequenas,

 

A aréa crara cáseque branquiña,

 

Soportaba o peso dos  corpos,

 

Entrados en números altos,

 

Do calendario da vida.

 

Os meniños e meniñas

 

Xogaban cunha pelota vermella,

 

Ou constrúían  o Castelo dun Rei retirado,

 

Non fondo do tempo constante,

 

Aló dónde o tempo era unha palabra inexistente.

 

As bicicletas prateadas de grosas rodas.

 

E os dóus avanzamos  na superficie

 

Do espazo de Fao, lugar de veraneo e descanso.

 

Un anaco de felicidade ben merecida.

 

O Zi, agarimosamente, saúdaba aos seus coñecidos.

 

Chegamos  a quel Ofir que eu tanto me lembrara

 

Escoitar de cando neno. Ofir podía ser lugar,

 

Para ter unha festa para despedir  o ano.

 

Esposende belo; construcións normáis

 

Equilibrio arquitéctonico,

 

Fermosa  vista, lomo de area,

 

Divisor de río e mar

 

Unha igrexa de pequenas fiestras vermellas,

 

No fondo da vista exquisita.

 

O mar bravo, forte e potente,

 

A branca área, de novo, pero diferente,

 

Canas de pescar acompañaban,

 

O supostos pescadores de peixes prateados.

 

Fao, casco urbán, fermosura,

 

Igrexas lindas e antigas

 

Froito do traballo brasileiro.

 

As persóas marcharon,

 

Mais ficou as  súas lembranzas externas,

 

O culto  ao Poder Superior.

 

Deixaron a arquitectura da lembranza,

 

Pintada en branca pintura.

 

O edificio da Sociedade Faozense,

 

Marcaba  numéricamente mil e noventos.

 

Xa vai tanto tempo daquela data

 

As rúas estreitas, a mistura  equilibrada,

 

Da beleza clásica e a construción moderna,

 

Fao do equilibrio urbanístico,

 

Do habitáculo razonable e concreto.

 

Río beleza fonda, limpeza pura,

 

Agua da beleza, tristura do afogado,

 

Laio desesperdo. O laio cesóu.

 

Barquiñas ben amarradas esperan a ser usadas,

 

Cando o tempo natural, diga,

 

Que teñen que ir pescar o froito marítimo ou fluvial

 

A Pousada da Xuventude,

 

Futuro dun pobo portugués,

 

Que prepárase en Fao,

 

Pra un mellor futuro.

 

Campo de golf bonito e fermoso,

 

Toda a herva está chea de verde puro,

 

Un verde atraínte e formoso

 

Coma uvas verdes no próximo setembro.

 

E fomos cós paus de golfistas,

 

Fixémolo como nós sabiamos.

 

Quitamos a fotografías perfectas,

 

Que farán daquel día tranquilo e fermoso.

 

Un momento inesquencible,

 

Para a nosa lembranza visual desexada.

 

O Zi, falaba e saúdaba cortesmente,

Novavente e atentamente,

 

Como un bom promotor de tan bonito paraxe.

 

Fixemos unha longa  viaxe no cochiño pequeno,

 

De baterías eléctricas

 

Carme e máis éste que escrebe,

 

Tomamos un café tranquilo,

 

En pequena conversa de feito  agradable.

 

Grazas Isabel pola túa bondade,

 

Por dicirme que me dabas  de comer,

 

Por mor do trememento da miña man torpe.

 

E aínda, por enrriba, non te truxen

 

Un presente desta terra galega.

 

Pídoche as disculpas necesarias

 

Pero non debedes esquencer,

 

Que todos e todas estades,

 

No me corazón aceso,

 

En vida pura,

 

En sentimenos abertos a todos vós.

 

A vida non ten senso se o senso de amar.

 

 

 

 

            Miguel   Dubois

AMOR E DOZURA É VIVIR

FÃO--PORTUGAL

AMOR E DOZURA É VIVIR


Fão, Portugal, ao 2 de agosto de 2009.


Percepción real do Mundo Pasado,
Habitantes reais e puros dos que foron e son.
Volto ao Porugal querido. Que sono de ambición
Inspirador dun pasado ateigado,
De historia viva que vive agora no Mundo da Lembranza.
Acende a lus pasado dun tempo vivo
Que non xeme e vive como unha historial real e penetrante.
Vivo querendo vivir o que son,
A distanza percorrida até o de agora.
Estou en Fão puro rodeado de pineiros de verde caruma,
Brisa marina que se extende até Esposende na beira do mar.
Falo dun campo sinxelo dun golf marítimo e fluvial
Pano verde natural aceso,
Descansan tamén,en uns pineiros ergueitos.
Paos de golfista puro e brancas pelotas duras,
E un burato como premio enteiro ao xogo realizado.
Primos como cómplices e amigos.
A Pôvóa do Varzim é un pobo grande
Cargado de máxicas lembranzas,
De neno pequeno e adolescente,
Sulagado nun mundo confuso.
Pôvóa de Varzím é unha fonte continuada
De lembranzas habitadas de nostalxias.
Nadales enteiros o vento forte de decembro
É unha testemuna enteira,
Daquelos nostálxicos Nadales máxicos.
Estou en Fão, Portugal, ben coidado
E non son un estranxeira na Terra da Lusitania.



Miguel Dubois

CONDENADOS

AMOR E DOZURA É VIVIR

                                                Pontevedra, ao 30 de xulio de 2009.


Avante imos sumando tempos habitados,
De vivencias constantes,
Do pracer sumo
Do sufrimento non querido.
Que duro é sufrir sen querelo,
Que o medo conviva contigo,
Ou que unha bomba mortífera
Remate, absurdamente a vida xove.
A brutalidade a sen razón tremenda,
Fixo que no día de hoxe dous xoves
Morreran froito dun bombazo mortal.
Esa tremenda absurdade necesidade,
De rematar coas vidas alleas,
Converteuse na tristura tremenda,
De eleminar brutalmente,
De feito calado e sen previo aviso.
Quen poidera entendar
Un Mundo absurdo e sen senso.
Os mesmos chorarán
Aínda que diferentes suxeitos,
As almas  da xuventude arrebata..
A impotencia constante
A desolación suprema e íntima,
Os espías das almas rubadas,
Todo acto feito con premeditación tremenda.
Como viviremos as nosas vidas,
De xeito quedo e sinxelo?
O tempo cae irrespetuosamente,
Diante dos corpos mortos.
Xa lles quiteron o tempo vital,
Tolemia brutal.
Dame  a vida enteira
E quítame todas as políticas existentes.
Dame un pulo para facer o día a día.
Que política queredes se rematades
Coas vidas alléas?
Deixade todo ese outeiro da violenza,
Queimade todos os vosos explosivos
Mais non  roubade o senso  vital,
O amor que quenta e o bico agarimoso.


                      Miguel    Dubois.

ACCIÓN

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 28 de xulio de 2009




Deíxane vivir a vida na plenitude máxima.
Habita có meu ser os intres ledos,
Carentes de miserias máximas.
Eres o mundo que ti quixeras ser,
Ilumnina a alborado da día
Cun sorriso ateigado de  lus primeira.
Non te rendas ante a miseria do comportamente humano.
Emprega toda a túa destreza,
Para achegarte o un mundo perpetuo
De achegamente  ao que ti eres.
Non serás a baixeza supusta,
Non serás o delirio inútil.
Serás liberdade en movemento continúo,
Serás  a verba pura da delicia  fonda.
Non máis derrubes absurdos.
Son habitante da verdade íntegra,
No xogo a debilidade inxénua.
Dime toda a verdade perfecta,
Canta conmigo as cantidas da liberdade íntegra.
Xuntos desfaremos os pactos falsos
E as terías mentireiras.
Son verdade lixeira
E rápida coma o vento ceibo.

AMOR EN SAN XOÁN

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 20 de xuño de 2009




AMOR EN SAN XOÁN



Como explicarche o senso interno,
Dete amor enteiro que me ateiga,
Xa non sinto un absurdo medo,
Que quebrántame o paz interna,
Acedo, sen piedade nen omisión,
Ao fondo interno do teu lindo sorriso.
Non penas, de favor,
Sorrisos acesos dabondo quixer,
Non quero ser paxaro ferido
Dunha guerra inútil.
Verte a ti, enteira como eres,
Ver a fronte constande de ledicia,
Que comimigo compartes,
Significa para min, o feito de vivir contento.
As veces, cando durmes, fondamente,
Mírote atento e devagar,
Escoito o teu respirar fondo,
E non soño que estou de ti afastado.
Amar canto ti me digas,
Fuxir da dor dura e dos queixumes,
E crear o noso mundo placenteiro.
Amar, día a día, cun senso fondo
Interior de resucitar o tempo perdido,
Ou aquel soño incumplido.
Síntome ledo coa mirada fixa
Na beleza que non asfisia e enamora.
A vida carece de sentido,
Se non queres amar, de vagar,
Como estímulo vital a beleza interior.
Non ten senso a linguaxe inadecuada,
Hai palabras acabadas,
Que algúen, inútilmente,
Fai uso delas.
Ama a beleza enteira,
Ama ao ser amado,
Ama a vida enteira,
Ama os intres delicados,
As postas dun sol vermello e forte,
A Natureza está viva,
E cando a lúa saia,e as estrelillas cintileantes,
Sexan as súas compañeiras nouturnas
Observa a beleza do mar prateado
Que reflexa
A fermosa lúa de verán.
Ama, sempre, para seres amado,
Todo será máis doado,
Espantamos os sinistros verbais
E os queixumes lentos,
Das árbores escuras.
Dame máis vida,
Dame o xeito de vivir con xeito,
Dame senso a miña existencia.
En cada lugar senlleiro,
Hai un gran espazo para amar.
Queimamos a paixón correspondente,
Damos senso ao vivir enteiro,
E non perdemos o tempo para deixarnos de amar.
O amor ten unha dimensión fonda,
Que me fae achegarme aos demáis,
No que o sacrificio é recompensado
Co verbo amar.
Todo ten o correcto senso,
Senso para o amor,
Para esquencer calquera tipo
De doenza social como o odio o xenreira.
Vivo na paz miña interior,
Por eso son home feliz,
Que afronta o perigo
Coa valentía correspondente.
Que ben me sinto a túa beiriña
Trasparente o meu espírtu,
Porque nada teño que agacharte.
Son a fogueira acesa
Bela e fermosa con lapas azúis e amarelas,
Meu amor son a fogueira viva,
Son o lume en movemento,
A noite está fermosa
E a túa rente todo afáiseme máis cálido.
A ti achégome docemente,
Que bonita é estar a túa rentiña.
Mira a lúa chea nesta Noite Fermosa.
A paisaxe pinta diversas cacharelas,
A xente canta e bebe viño,
San Xoan a Noite noitiña,
A Noite de San Xoan,
Comeza o verán querido,
Deséxovos a todos e todas vós,
Moita felicidade intensa,
Que déan sentido o verbo amar,
Por sempre.






Miguel Dubois.

VICENTE FERRER

AMOR E DOZURA É VIVIR

Fão- Portugal, ao 2 de agosto de 2009

Querido home honesto,

Benquerido Vicente Ferrer:

Entregache a túa vida fermosa e enteira

Aos seres máis necesitadas,

Deste inxusto Planeta Insolidario.

Abriches as portas da esperanza ao que sofre

E permanece inorante ao Mundo Equilibrado.

Diches de tí o teu corazón aberto,

A túa vida plena.

Deche de comer ao famento constante,

Até que deixou de ser famento.

Abriches os eidos da esperanza,

Corazón aberto ao Mundo Enteiro,

Por eso déboche amar, sempre,

Benquerido Vicente Ferrer.

Miguel Dubois

XA TEMOS DABONDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

XA TEMOS DABONDO

Non valeu para nada a técnica repugnante,

Do xa coñecido asasinato brutal e espantoso

De mañá ía de cara ao centro

De traballo cotiá, coma un cidadán máis ,

O pan noso de cada día.

De cando en cando,

Rematan co dereito a vivir, o máis fermoso,

De feito digno e democráta,

Coma o acto cobarde,

Non eles non están a vista.

Agachánse e acenden

O tremendo artefacto

Mortal.

Importánlle matar?

Decen querer o seu pais,

Máis ese é o pretexto

Do horrendo crime,

Cunha bomba cáseque

Debaixo do conductor.

Xa pasaron aqueles

Tempos Afastados daquela,

Daquel Movemento

De Liberación Nacional

Da Euskadi.

O pobo vasco rexeita

O terror das bombas

E armas tremendas.

O pobo vasco quer

Vivir en Paz,

Na Paz da que deben

Ser merecedores.

Tristemente matan

Por algo que non resulta posible, e nós

Xa estamos cansos do

Imposible.

Armonía

Necesitamos

E respeto mútuo.

O odio crecente ou decrecente é un

Fenómeno demasiado

Perigoso que remata

No furibundo asanitato inútil,

Por enrriba de calquera

Ideoloxía está o

Respecto a calquera ser

Humano, o máis

Maravilloso do Mundo

É vida en movemento.

As bandeiras son nada

Máis que símbolos, que

Nos días de vento,

Asemellan fermosas.

O ser humano necesita,

Sempre, amar, e xamáis

Odio perverso e fatal

Qeremos que se nos

Intrege a todos,

No núcleo social.

A linguaxe das perversas armas,

Nunha sociedade Democrática,

Carece de calquera senso lóxico.

A democracia plural é

Para cada cidadán,

Un dereito fundamental

Único e indivisible

Máis non podemos engadir aos que asasinan

Sen o máis mínimo pudor

Ou vergoña.

Eduardo Puello ía

A súa laboura,

Pero non importóuvos

Nada de nada.

Tiñades que asasinalo.

Nada os importou

Francisca a súa desconsolada Dona

E a súa dor tremenda,

As tremendas bágoas,

E un atroz sufrimento

De perder ao seu Compañeiro

Cedo de mañá,

Nun dazanove de Xuño de dous mil nove,

A ferida, e a dor dos seus fillos.

Non ía convosco

Pregunto: que sentides no voso cor?

A forza de odio desconsiderado,

E rigor da traición

E o asasinato aos vascos,

Sen nengún tipo de Sentido humano

E Solidario, somentes,

Podédemes decir que vós Que queredes ao voso País?

Vós caedes, demasiado baixo.

Na escada do comportamento humano.

Vós non liberades nada,

Vós asanidades sen aviso.

Vós non sodes, para nada,

Creedese ser os donos do voso Pobo e vós asaninades

Aos vosos semellantes.

Que sentides cando disparades, ou cando

Activades os artefactos Mortífeos?

Placer, ou odio?

Miguel Dubois

AMOR E DOZURA E VIVIR
Pontevedra, ó 7 xuno 2009.



O MUNDO DO REVÉS

Permítime escoitar

quedamente,

A auga crara,

trasparente,

E limpa dos regatos

continúas

Fontes sonoras de placer.

Palpo nas miñas torpes

mans,

Unha efervescente fonte

De enerxía continua.

Afástome do mundo

insensible

E doto meu ser,

Dunha fonte inagotable,

De esperanza

permanente.

Son eu, o que eu son,

Sen lerías constantes

Nen falsos devaneos.

Aparto silenzos absurdos

Que debería falar

dabondo.

Pido habitar co cumio da

paz

Onde non existen,

As guerras que nunca

Deberon existir.

Tremenda torpeza humá,

Queixume forte

Do ferido corpo,

Último laio mortal,

Na fronte da mortal

Bomba cargada

De morte continua.

Habito en min,

Para quererche forte

E inmenso, para amarnos,

Na imensidade dun eido

Verde cargado de amor

Maduro, cargado de

tenrrura, habitada

De silenzos continuos

Por mor de acariñar

A túa longas túas costas,

Deserto da pel espida,

Acariño lento e soave,

E ti sentes lenemente,

O meu deber de

acariñarte.

Penso que estamos eiquí,

Froito do esforzo tido,

A vida xoga connosco,

De cando en vez,

Afástanos da lingoaxe

Inorrecta e indebida,

Os valores afanse

Contravalores absurdos,

Creando conductas

insensibles,

Ás que nos lles dóe

O sufrimento alléo.

Están cheos de ambición,

Non lles impota,

Usar a mentira constante

No nome de Deus,

Ou no nome do semellante

Achegado ou afastado.

Máis medra e medran,

No cumio inxusto

Do mundo da sen razón,

En nome da total

corrupción.

Non importa, parés,

Que asasinen

As mulleres de Ciudad

Juarez. O ciclo continuo

Segue e parés

Que un presidende

Da América do Sul,

Quere rematar

Có verde pulmón da

Terra,.

Seguen vendendo

As armas mortíferas,

Para que en África,

Se maten por mor

Do odio irracinal.

Perversión

Da arma mortífera,

Venden armas mortales

Para que vós enchades

De irracionalide

As desastrosos linguaxes

Das armas acesas.

Arrinca de ti todo aquelo

Que non construa,

Arrinca de ti

O medo irracinal,

Arrinca de tí

O feito da traizón,

Coma o feito trizoeiro.

Vitaliza a fonte de amar,

E non te derrubes

Ante o mundo falso.

Sé o espazo ocupado,

Habítate íntegro,

Vive para vivir,

Para sentir

O sentimento equivocado,

De non rexitar ao

próximo,

Que deberías de querer.

Abrangue e non rexeites.

O que se rexeita,

Non se quere asemesmo.



Miguel Dubois
Letter Style by SonyaNancy

2007

-CRISE-

AMOR E DOZURA É VIVIR
De: Miguel Dubois Thenaisie


Fecha: 16/06/2009 2:08:53

Para: sbcastro@edu.xunta.es

Asunto: Reenviar: CRISE











Pontevedra, ao 16 de xuño de 2009









CRISE


O temmo medra e non para de facelo.
Constue horas perdidas,
Momentos de delicia intensa,
E anos pasados mecánicamente,
A feito de reloxo imparable,
E, as veces, voto a vista ao mundo pasado
E digo: de que xeito desfixeron o muro de Berlín.
Facendo unda cidade sen muros separadores de ideolóxías
diferentes.
E, as veces, miro con que forza morreron
Os Paisés da Órbita Soviética.
E pouco tempo aquela Europa distante,
Decidiu integrarse no mundo consumista occidental.
O mundo era unha absurda división,
Que non deixaba vivir a libertade merecente
Ao o home ou muller privado de libertade.
Todo un aparato policial político,
Quebraba o senso ceibo dun home engailado.
Mais parece que foi non hai moito.
Supoño que de algo valería chamar ao Mundo Ceibo,
Pero aquel mundo occidental
Sería ceibo dabondo?
Non estaría suxento a lei do mercado inxusto,
No que o pobre sempre era un pobre máis,
Namentras os facedores de cartos doados,
Crearon os imperios de paradisos ficales.
Chegamos a onde, digo eu,
Chegamos a crise convulsiva de cartos dabondo.
As arcas minoritarias enchían dabondo
Os cartos da susodita desaparecíón monetaria.
Mais no fondo todo significa unha fonda confusión,
Unha mentira constante e un desamor continuo e perverso.
E no nome dun pobo que se insulta por mor
Dos interesas partidistas.
Sexa todo polo egoísmo personal, Mágoa!
Pola coitelada traidora cravada no meio das costas espidas.
E o absuro mundo especulativo medra,
E o que é a íntegra verdade convírtese
Nuha mentira de segunda, contundente e fructífuro.
Mundo de o marketing perfecto de enganos dabondo.
E van facendo de nós uns seres dominados
Polo feito de consumir por consumir,
Por mor dunha política publicitaria indebida.
Nós, coma cadeliños perversos
Obedecemos á orde constante e demoledara
De marcas perfectas que os medios
Abren camiño de forma certeira e precisa.
E o Norte afíxose Sul,
O Leste o Oeste,
E a palabra un sí ou non,
Máis de certo hipócrita e ventaxista.
O Mundo quer ser Mundo mais non pode
Porque o egoísmo constante
A falla de soliedaridade,
A constante prepotencia,
Son os nosos donos particulares,
Que tando decimos amar,
Para enganarnos e decirnos
Que o vestimenta elegante é bóa e cara,
Máis o corazón aprodece,
Polo descenso tremendo do senso humano primario








Miguel Dubois

INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN

AMOR E DOZURA É VIVIR

INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN.         A simple vista, "desintegración" sóa moi mal, cáseque coma a desintegración do atómo de hidróxeno, ou bomba "atómica" fenómeno devastador, destructor que hoxe en día andan en probar na Corea do Norte. Países como India  e Pakistán, teñen a estes artefactos atómicos como elementos de ameaza ao resto da humanidade. O que destrúe  e ameaza ao outro ou outros carece dos más mínimos conceptos da Integración, tendo un odio fondo a súa ememigo, e entón desintegra vilmente, destrúe pero , ao memsmo tempo, esquenceu o feito integrador e os malos sentimentos apodéranse do que gañou a "guerra" por mor de que o odio apoderousa da súa maneira de pensar. O que nun intre foi o seu amigo agora, é o nemigo, incurrido nunha total inversión de valores. Os elemetos da guerra cómo feito destructor, non ten disculpa no ser humano, convertíndose algúns seres humanos en elementos torturadores, que queran degradar "enormente" ao ser humano. Cando os sentimentos de odio e vinganza, son os donos da nosa maneira de ver o mundo no mundo, convírtenos en seres despreciable e sádicos.        As nosas sociedades occidentais, están mutando en forma competitiva, no que os cartos créese que é o elemento fundamental, da nosa vida, e aínda, por enrriba, esquecémonos de quen somos, perdemos, a nosa propia identidade e aplicamos roles que non son da nosa competencia. Todo o escrito nas anteiores liñas lévanos a facer o papel de que non estamos na vida, facemos o papel de...pero, quizáves, nalgúns casos non admitimos o que somos, e nos refuxiamos en falsas conductas anticreatrivas, e devastaros usando a palabra como  arma da palabra irreal, a palabra que quere ser mais non é máis cunha palabra disfrazada, ateigada de moitos complexos, por falla  de inmadurez da persóa, teña a idade que teña. Cando ese home actue ou esa muller inmadura adulta, non acepte o que é, é decer a falla de madurez en aspectos do súa conducta, sempre, será ese home ou meller "inestable", "inseguro".   Cando il ou ela  se integre a se mesmo, cando recoñeza esa parte que lle dóe , máis non recollece, liberarase da carga emotiva, que non é máis que un elemento perturbador da súa personalidade. Sabemos, de sobra, que non e bom agachar pantasmas no noso interior. Debemos evadir os fantasmas internos, desafogar e comunicar a un amigo  ou especialista o que nos ocorre.         O mundo aparente e un decorado exterior do que quixeramos ser mais non chegamos a ser. Aquel que vive por enrriba das posibilidades estase facendo dano a sí e aos demáis.     Toda conducta "prepotente" é a carencia de sentimentos de amor, somentes o fin é "avasallar", dominar de xeito falso, chamar a atención, volver a ser ese actor, que fai unha función teatral desagradable, nada máis có fin de degradar, de facer dese mal estilo de vida, unha falsa vinganza, unha despersonalización total. Provocar é facer dano, mal querer, é unha feito desintegrador; se integramos queremos e nunca expulsamos, por iso é tan importante incluir, querer, agarimar e dar amor.        Hai procesos mentaiss que están agachados no no noso subconsciente, e que creáronse na prenatalidade ou postnatalidade, e, que, se súpeto, emerxen e saen ao extereior  como feito desintegrador. O desintegrar danos a oportunidade, para aprender, para saber como eu, de novo, me podo integrar. Dependerá de min o esforzo persoal para integrarme.Que ocorreu? Despóis facer un análisis de por que estos fenómenos "duros" fanme compaña e logo, chegar a min.     Quixera dar as grazas a Carmen Novoa,  grande coñecedora da Psicoloxía Profunda, da que aprendín todo o que escribín e a seu fillo Cesáreo Hernández. Nunca é tarde para aprendre, se queres aprender. As portas do coñecemento non están pechadas, somentos peta , abren en adinte.                     Miguel   Dubois