REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL

AMOR E DOZURA É VIVIR
                                                            POEMA enviado a ALBERTO AVENDAÑO,
                                                           COMPAÑEIRO  E AMIGO MEU DE ANDANZAS
                                                           POÉTICAS E TEATRAIS.
                                                           HOXE, ALBERTO, VIVE EN WASHINGTON,
                                                          ONDE DIRIXE "EL TIEMPO LATINO", QUE VEN A
                                                          SER  O WASHINGTON  POST EN LINGUA CASTELÁ
                                                                          

Pontevedra, ao 5 de marzo de 2009.


REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL



Noite peche e moura,
Corgo negro aSulagado no escuro,
Noite do furacán ventoso,
O lobo ouvéa, constantemente,
Namentras penso na miña total impotencia
Ante a fortaleza da Nai Natureza,
Surtidora de ventos fortes,
Aire en movemento tremendo e desmesurado,
Tronadas tremendas,
Noite de intre luminosos,
Sustos contidos,
Lóstregos azúis.
Nai Natureza que o froito e alimento,
Dasnos ainda que o noso trato a Ti
É unha incorrección constante e perversa.
Planeta Azúi e fermoso,
Perdános a nosa constante iñoranza
No fondo da verdade secustrada.
Unha agreasión de cara ao Mundo Futuro.
A noite moura faime pensar,
Na tristura fonda que me habita,
Ante o mundo falso,
Que pretende habitar un deserto constante,
De amor continúo,
Corazóns secos e valeiros das fontes amorosos.
Do amor que habita, por sorte no meu interior íntimo,
Segredo gardadi de inocenza pura,
Que pretendo compartir cós meus seres semellentes,
Falando un idioma comprensible,
Facendo das linguas físicas desertos para insulto.
Porque non agarimar a palabra,
Porque non transmitir un anaquiño de paz, alomenos,
Porque non facer e construir un sociedade solidaria,
Porque, cando podemos, facer uso da risa verdadeira,
Da que se sinte que te aleda a túa vida,
Coma expresión facial aberta ao mundo da ledicia.
Modera a túa linguaxe pervesa,
Aquela que dóe e fae dano,
Dañe a man ou un bico ao irmán querido,
Ao condeado iñocente,
Condea a inxustiza,
Sentimento humán perverso,
Que espera o castigo correspontente, inxustamente,
Perdóa ao teu nemigo,
E en ton enérxico dille:
Basta xá! e mira pra avante,
Que a vida segue e o tempo non para,
Uns deixan seu vieiro vital,
Longa viaxe,
Para descanasar por tódolos tempos,
Despóis da seu longo combate coa vida.
Outros pola contra,
Miran a lús exterior,
Despóis de longo descanso.
A vida segue; ama construíndo
O amor cotiá.
Rexeita o inútil mundo do odio,
Unha consatante perda de tempo
Que dana o íntimo corazón,
E que fae que o ser humano
Perda o seu elemento máis importante,
A Serenidade Completa,
E con todas as novas forzas
Chegaremos ao límite temporal.



Miguel Dubois

INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA

AMOR E DOZURA É VIVIR


INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA.




No fondo dos teus ollos fondos,
Sospestía unha mirada acesa,
Dun certo desprezo,
A un ser semellente.
Sentín pena fonda!
Preguntéime logo,
Porque así me mirabas,
Pensei que odio non existía.
Guindácheme palabras duras,
Perdiche o senso humano,
E me preguntei quen defenderá,
As túas ideas extrañas.
Porque te separache do verbo amar,
Amar,día a día, afrontar a verdade,
Non soporto a mentira sublime,
Que contradicción perversa!
Que traizoa a verdade querida.
Amarga teño a boca,
O pensamento libre
A feito miserento e inexistente,
Mais atacan polo baixo,
Secan as fontes da auga clara
Teñen a mirada seca,
E os beizos tensos
Coma fío de tanza tirante.
E cando se quere construir,
O verdade enteira,
Un acto benefector,
Voces vociferan tremendamenta.
Como facer e construir,
A verdade, necesario,
Como facer do mundo cotiá,
Un lagar non extraño e habitable.
Se acaso deíxame ser un ser ceibo,
Non afeito a estructuras matemáticas,
A ciencia de facer o ilóxico lóxico.
Como cubrir as palabras perversas,
Como xerar o feito de construir,
Traballando libre, correcto
E conciso. Non me fales,
Dos contos inexistentes,
E non me digas as habituales mentiras.
Dame anacos de verdade,
Contrúe, a conciencia o mundo verdadeiro.
Non valen invencións inútiles,
Fora de lugar, amárrate ao hoxe,
Non fiques ancorado nun inexistante pasado.
Xa pasóu, amigo, xa pasou,
Ergue a túa pesada áncora,
Vente ao tempo de agora,
Alimenta o teu corazón sabio,
Sabedoría recibida do mundo alleo.
Habita en tí, non sexas,
O que non eres.
Habitáte na máis pura dimensión humana.
Abre o teu corazón ao mundo exterior,
Recoñece os erros, a miudo,
E acertos, de cotío.




Miguel Dubois

UN MUNDO TURBIO

AMOR E DOZURA É VIVIR




Pontevedra, 6 de maio de 2009.


UN MUNDO TURBIO


O silenzo constante,

Domina a maneira absurda,

De estar no mundo extraño,

Estou sen estar,

Por estar como un ser absoleto,

Coma un paxaro prisioneiro,

Que é dono da súa falla total

De libertade desexada,

Sentimento constante opresor,

Que che oprime no peito dooroso,

Unha gorxa seca, un sentimento amargo,

Unhas palabras torpes e inauditas,

Son o paxaro engaiolado,

Que perdeu o desexo cantor.

A ledicia roubada.

Asumo a miña prisión incalificable,

Desexo liberarme

De todo aquilo que me oprima,

Dor habida por inicios enórreos,

En situación de perda

Da personalidade propia,

Froito manipulado, cobardemente,

Polo mundo alléo,

Víctima manipulada.

Que constante pena,

Cando no me interior torpe,

A pena medra, sen xusticia.

Teño unha pena negra

No fondo escuro e negro.

Do meu partido peito..

Roto está meu peito.

Cal é o senso real e puro,

Da verdade intrínseca?

Onde morren os dereitos libres

De cada un de nós como seres humanos?

Que é o dereito persoal?

Cal é o dereito colectivo?

Con que criterios absurdos,

Barénmase os principios solidarios?

Cando faremos do verbo amar,

Unha constante vital,

Intríseca per sé a cada un de nós?

Cando confesarás ese secreto trémulo

Que che atormenta,

Que desfae o teu interior deformado,

E que ao mundo alléo castigas

Con suma perversidade,

Carente do máis pura lóxica,

Se é que o mundo lóxigo,

Pasa a ser o pasado filosófico..?

Eo tempo vainos pasando,

Ante crises económicas,

Substracións indebidas,

Corrupción política,

Demagoxia increíble,

E o virus da gripe a.

Os xoves africanos arriscan

A vida adolescente,

En fráxiles embarcacións,

Fletadas por extrañas mafias do Magreb.

Governos do rico continente negro,

Estas liderados por seres corruptos,

As diferentes etnias dun mesmo país,

Enfréntase armados por mor

Do odio mortal e a división continúa.

Mais, as veces, pregúntaste,

Porque teñen que suceder

Os acontecementos máis perversos,

Desta humanidade globalizado,

Que nun día gana millóns de dólares,

E noutro día non se sabe canto

Cartos perde, alomenos, aparentemente.

As industrias diversas pechan,

Ou ti soñas e que xan non hai moitos

Soños factible, que che poidan

Motivar, como home amante

Da xustiza roubada e da perda

Da paz estourada.

Que non recure ao feito aparente,

Para dicir que é algo,

E somente é unha apariencia,

Que ten valeiro o interior,

Aquel corazón que debería ser

Unha fonte continúa,

De sentimentos solidarios?

Que absurda contradicción.

Que cando un cidadan deste mundo,

Declara a paz roubada,

Hai outro ser distinto,

Que quere facer a guerra horrososa,

Aquela que non perdoa as vidas presentes

Para facer todo un mundo triste,

De morte inútil

Namentras o cabalo da Morte,

Galloupa velozmente.

Que grande pena, apéname.




Miguel Dubois

ARTIGO..ALMA ESPIDA

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ó 2 de maio de 2009.


ALMA ESPIDA.


Cando falamos de "alma", da a impresión, que estamos a falar dun concepto, "puramento; relixioso, ou quizáves espiritual, que dito sexa, de paso, non todo fenómeno "espiriual" ten que ir da compaña do feito relixioso, ainda que haberá xente que diga que a miña "afirmación" carece de sentido. Tí podes ser espiritual, sen pertencer a un determinado credo relixioso. Non me estóu a menter nese desagradablemente, e costume mala, de etiquetar aos seres humanos. De mirar que é máis listo ou valente que.De mirar quen está condecaorado máis de supostas bondade, de conceptos "abstractos", non percibidos en outros dos seres humanos vivintes.
Dame a impresión de que queremos ir acompañados de nomes fermosos ou adxetivos maravillosas, pero cando toca falar da parte non doada da vida, O sufrimento ou semellante, infirmidades, que existe, ahí cústonos moito escoller os adxetivos "malos" que nos pertencen. Somos todos nós, por acaso, criaturas maravillosas e benéficas que, somentes gústanos facer o "ben". Non collece a nosa personalidade "interna" e "íntima", OS chamados "mundos erróneos" ou a Filosofía do Mal. Somos Santos Santuróns, que, somentes, sabemos facer "cousas Bóa"? Onde está as fronteiras da convivenza "solidadaria" do bom vivir? Porque existen como "fenómeno extravagante" ou "inxusto" a mundo da vinganza, do odio ou da xenreira? A falla de comportamente democrático e social, que rompen a armonía esta liderada por persoas, que realmente, iñoran , quenes son en realidade. Porque? Porque non queren investigar O seu foro interno, e como no chegan ao seu pleo coñecemento, porque rexeitan a súa plena identidade, manteñen conflictos constantes cós demáis, e sempre, creénse posuidores da máxima verdade, chegando "patoloxicamente" á descalificacíón perversa, perversa, porque canto máis sexa descalificativo empregado, parece ser que o suxeito en custión síntese máis realizado. Examinado O escrito direi que a persóa, que, supostamente, enriquécese por medio do mundo "maléfico, é un sádico , dado que provoca o rexeito do outro, o que , as veces, prodúcelle un "placer Grande". Coñecín unha persóa, que tiña a táctica que sempre trataba, publicamente, claro, de porme de mal humor. Chegados a este intre, esta persóa cando miraba que eu "bufaba", diante de todo O público asistente, ríase do que escribe.
A perda armonía e a iniciación dun conflicto e das consecuencias que elo poidera ocasionar, é abir O vieiro ta "trifulca" e desenrolar un certas conductas cheas de perversidade. Sóe, nestes casos, facer uso, DA descalificación continuos, e utilizar O que supostamente, que estivera mal visto, pola comunidade,OS supostos defectos da persóa atacada.
Existe, tamén, a formación dun grupo de ataque, que inventa e desiventa, e desvirtúa O mundo real, entrando na máis pura demagoxia no que cási todo "vale" e a mentira é utilizada de xeito frecuente, convertindo todo O medio exterior ao Grupo de presión, coma instrumento a usar por un "clan pechado". Os intereses fundamentais laborais quedan desorientados, e os seres febles, ou, os máis febles, son OS pagadores dos feitos "reais" non desexados. A verdade é metamorfoseada kafkaniamente, e impera a filosofía do egoísmo, que abondará no crecimento de "supostos" beneficios para un clan dominador.
Se analizades O que escribo, TODO É UN GRAN DISPARATE. Porque os "intereses" persoáis de determinados individuos, quedan desfeitos e estos individuos, teñen que abandoar, o seu propio mundo laboral?
Os centros de traballo "deberían " ser Centos, plenamente, democráticos e non creadores de trifulcas. A trifulca ten toda una xénese, dende o principio atá ó seu fin. O caso é sementar a trifulca e ao longo do tento o desenrolo desta conducta meniféstase en fases máis febles ou fases de puro "cabreo" no que unha das partes afectadas, remata sendo un artefacto explosixo, falando en metáfora. Este individuo chega a este estado "explosivo", porque dase de conta que se segue a traballar nas bases máis falsas e carentes da mínima iniciativa.
Chamo ALMA ESPIDA, ao artigo, porque cada un de nós debería mirar ó seu mundo interior, de forma crítica, aceptando todo aquilo que é aceptable, pero rexeitando, todo aquilo que é refutable tanto como para o mundo alléo coma nós mesmos. Todo ser humano pode equivocarse, pero todos debemos recoñocer a natureza "exacta" do noso erro. É doado botar a culpa ao que temos na fronte, pero se así non fora, é xusto facelo? De aquí nace mundo DA manipulación, baseado en conductas que son reaies mais que non son certas. Da manipulación nace a deformación do mundo real. Unha cousa é como é o mundo, nun mintre determinado, pero outra moi distinta é coma ten que ser, verdadeiramente, sen manipulación e absurdos tapuxos.
Todo isto é aplicable ao munda da Economía, pero tamén, á Socioloxía.
A Socioloxía débese basear en conductas solidarias e mirar pola sociedade en xeral, e non condear, e facer de falso xuiz, a ninguén.
Toda conducta con afán protagonista, egoísta ou conductas non desexables, carecen de elementos verdadeiros ou fiables. A conducta que quere facer dano ao mundo alléo, ten un desequilibrio social, que está agachado na propia personalidade da persoa.
Facer unha socoidade xusta, equitativa e demócratica é uns dos grandes retos que temos hoxe en día. O desenrolo da personalidade do individuo e o desenrolo das capacidades individuais de cada un dos membros da socoedade futura, facendo de todo este futuro, cidadáns responsables cun grande concepto da soliedaridade e respecto aos dereitos individuais da persóa e da sociedade. En ningún momento, pódese permitir, que este desenrolo do indivuo e da sociedade sexa freado ou equivocado. É necesaria a revitalizacíón de todos os valores humanos, dós seus dereitos e dos seus deberes.



Miguel Dubois.

PRIMEIRO DE MAIO

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 29 de maio de 2009.



PRIMEIRO DE MAIO



I



Maio lindo e fermoso,

Chama a porta feble,

Con forza suprema.
Abriremos o maio amado,

Pidindo xustiza e liberdade,

Para os traballores do mundo enteiro.

Xuntarémonos nas prazas antigas e novas,

Antes de data e ateigalas enteiras.

De mans ergueitas

Co puño pechado,

Como simbolismo da clase obreira.

Xustiza, pediremos,

Traballo queremos.

E desexaremos liberdade plena.

Condeamos aos desertores,

Dos dereitos humáns,

E, a tí, Presidente Obama,

Parabéns polo pechamento,

Da factoría do sufrimento

En Cuba, de Guantánamo.

Sexa benzoado a virtude do amor,

Sexan condeados os ladróns,

Vestidos elegantemente,

Que ao o Estado Noso,

Rouban con toda desvergoña.

Xustiza non sexas unha palabra espida,

Un deserto de xustiza.

Xustiza que o habitante feble,

Non se sinta avergoñado,
Polo abuso dos que rouban

Con luvas brancas e sedosas.
Abramos as portas ao mundo ceibo,
Pechemos a boca absurda
Dun mintireiro constante,
Que quixera pasar por habitante indubidable
Da causa perfecta,

Con efecto as resultas

De poderío económico, inmerecido,

Consecuente para el

E inxusto para os que habitan
A Vila de Xustiza Pura.
Namentras escribo,
Estos versos perdidos,

No Universo da Palabra.



II



Pódovos afirmar,

Que o gran Mario Benedetti,

Quérenos deixar.

Un soñador uruguaio,

Poeta de profesión constante,

Exilado en España,

Por mor dos excesos uruguaios

Daqueles tempos miserentos.

Home sinxelo e tranquilo,

Con miraba doce,
Transmisor de Paz constante

E aberto ao mundo de poetas extraordianrios,

E cantantes creadores

Da máis pura beleza habita.

Música de Joan Manuel Serrat,

Con poemas de Mario Benedetti,

O Sur, tamén, existe,

Todo un luxo de poesía pura,

Musicado por un gran creador.

Juan Marse, tímido,

Gañou o Premio Cervantes,

O Paraninfo da Universidade,

De Alcalá de Henares,

Era un lugar solemne,

No que no lle foi dado

A Juan Marsé,

Porén foi resistidor

Do protocolo de alto rango.

Que maior culto

Para un escritor que o saboreo

Da liberdade plena,

E sentirse libre,

Como ar invisible,

Que zóa nunha tarde de invernía.

Entramos en maio xa,

Antre dores pasados,

Pesadelos absurdos,

E laios queixumosos,

Que de nada sirviron,

Para saber o que é

O puro concepto da verdade.

E vanse constríndo historias pervesas,

Que queren vender por certas,

Pero a verdade é única,

Nun senso fundamental

E a verade é, tamén, polivalente,

Existen tantas verdades como creenzas,

Peo o sentido existencial da verdade

Única e non polivamente,

E a que debe habitar,

No noso mundo persoal,

Para deste xeito habitar,

O Mundo Armónico,

Que debería de existir.

Non é o mundo habitable,

Un constante cúmulo de

Inútiles falsedades.

Construímos a noso mundo enteiro,

Con noso esforzo persoal,

Transmutado á colectiviadade social

Da práctica do esorzo.

Por eso o día un de maio,

Lairémonos os sucesos tristes,

Pasados es San Francisco,

Pero reinvidincaremos,

Xustamente o noso dereito puro,

Ao traballo inprescincible,

Aos dereitos personais e sociais

Roubados por mor da codicia,

E o dereito a vivir librenmente,

Sempre e encada intre,

Das nosas vidas vividas.




Miguel Dubois.

O FRÍO DA NOITE NEGRA

AMOR E DOZURA É VIVIR

O FRÍO NA NOITE NEGRA   Rompe con ese xéo lento e frío, Brancura amarga e penetrante, Témpano xeado queimador da friaxe, Abrigo externo que me cobre a pel espida, Encende o lume da fogueira fermosa, Lapas de lus azul e amarela beilando ondulantes, Lapas longas coma linguas quentes e longas, Invítame a quentarme a súa  bendita beira. Sol nocturno rodeado de escuridade perversa Vete e bule e escapa do frío mortífero, Silenzo permanente e nouturno. Que sensación tremenda da perda da quentura, Ausenza da calor vital, Espanta as tebras do medo fondo, Fondo dos pozos negros, Apárta de min este frío tremendo, Corazón conxeado e insensible Déixame de esquencer para construir, Vales fermosos e verdes, Como existan na bela Irlanda querida Cunha paisaxe de extensos campos De herva verde, delicia da paisaxe. Eu, tamén, igoal que ti, Quixera querer tanto, e perfectamente Aparta de min esta friaxe intensa, Déixame quentarme a túa beiriña quente. Non me deixes abandonado. Coma unha pedra dura e senlleira, Suxeito a cultivar un corazón xeado, Invítame a participar  da túa calor constante, Eu, por ter, teño unha mirada fría e perdida, Espida e constante pero moi fría As mans xeadas coma se non tiveran vida, Dame a túa man quentiña e liviana. Invítame a participar da túa calor constante, Arrinca de min este Imperio Xeado, De door constante e medo confuso, Dame a ledicia roubada, Por aqueles individuos, De corazón frío. Mágoa! Malditos sexan os bandidos voraces, Aqueles que derruban a verdade concisa, Coa palabra inconcisa e tremenda. Teñen frío corazón, E longa lingua iñorante Coma a neve nos brancos cumios outos, Sentimentos fríos coma un inverno puro, Levan frío no corazón cobarde, Teñen o medo de sí, perversos, Constrúen as verdades inexistentes, Firen a sensibilade allea, E fican ledos os perversos iñorantes. Mágoa! Maltita sexa a mentira maldita, Malpocado cidadán mentireiro E torticeiro, é coma unha inversión absurda, De valores verdadeiros. Que frío teño, muller linda, De lindos cabelos longos Porque non me das un cachiño pequeno, Da túa calor forte, Insufla o meu amor doído, Arrinca de min toda esta pesadumbre inmerecidade Deixame a tí amarrarme enteiro, Coma un naúfrago mariñeiro que quixera Amarrarse a un salvavidas redondo e de cortiza A tristura constante é a miña dona enteira. Como invadir teu corpo enteiro, Como xunguirme a ledicia pura, Como esquencer a door dooroso, Que fae queimar de door o curso das miñas véas, Ríos longos dadores de vida pura. Como evitar o laio duro, A constante lavazada tremenda Que reventa ao silenzo particular, Do ar ateigado de medo perverso. Como esquencer a tristura queixumosa, Como non me invitas a falar, Do mundo ledo, da vida enteira, Aínda que se por for fora, Un sorriso falso e atrevido, Alomenos sorriso ledo. Quixera que me invitaras, Claro está, se tu quixeras, O ser imitador dos teus perfectos sorrisos. Quixera, que me axudaras, A esquencer as noites negras, A ensinarme por onde é O camiño da bella lus, Quixera esquecer, por sempre, O mundo escuro, A pantasta nouturna que manca, dabondo, Ou as casas derrubadas. Porque lugar se colle o camiño, Por onde se ergue a lus do día, Bágoas e bágoas caen no corazón triste, O vento forte brúa, O choiva fría bate fortemente, Detrás do vidro da fiestra. O furacán chama á defensa, De tan brutal combate nautural. Alomenos din: Despóis da tempestade ruín, Chega a amada calma.              Miguel  Dubois

TO CHUS WITH MY VERY OPENED BLUE EYES SITTING IN A CORNER, LOKING AT THE BLACK FLOOR OF A NARROW STREET

AMOR E DOZURA É VIVIR

To Chus with my very opened and blue eyes sitting in a corner, looking at the black floor of a narrow street.




2004-07-16.

I SUMMER





I feel this intensive wild wind

When I can see your free hair

Streaming in the wind

Like a blonde pony tail

And your smiling eyes

Are drawing

On the clear surface

Of this small pool.

Today you seem different

You are like the free bird

Dancing in the broken air

Of a bored afternoon

Lost in the precise time

Of a beauty summer

Ouh my pretty summer!

Ouch my delicious time!

Where are you and

Where are you from?

I am the king of the good weather

And I am from the bright sun.

An illuminate country

In which one the nights do not exit

See always the intensive light

The lake of light, which the sea is

And think about the summer time

The blue bird does not stop

With its slowed and delicious song.



II


The darkness suddenly disappeared

All the things I could see

Seemed alive

Because the brilliant light

Overwhelmed the sweet atmosphere.



III



And for all the words had been written

I like summertime.




Miguel Dubois.

PRÓLOGO PARA MARÍA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 22 de decembro de 2005.

Benquerida María: a obligación e o gusto xúnguense nesta a miña sinxela laboura do traballo da palabra escrita, esta marabillosa acción, que para min significada desprenderse de min mesmo, e decir o que eu sinto neste longo respiro vital, as veces, limitado, ou sesgado polos acontecementos que nos desbordan e transfórmannos en seres, totalmente, limitados que de un xeito ou outro, dicen: estou eiquí e existo, dame un pouquiño da túa existencia que eu tamén quero sentir o vento que agarima a miña faciana en días nos que o vento forte, perde a súa mesura e a súa forza é coma un cabalo salvaxe, dos Montes de Oia, galloupando nas transparentes azas do vento. O mar gris, tremendamente, enfadado bate con toda a súa brutalidade espida contra as rochas gastadas ás os que o mar, coma froito de moitos séculos de traballo vai dando formas caprichosas, a rente dunta estrada con moitas curvas a beiras dos cantiles ónde a branca escuma son bágoas deslizantes nas fadulas das rochas ónde a door do tempo transforma, lentamente, a fisonomía do pensamento humán. Ti es ben coñecedora das paisaxes ás que me refiro. Pon os teus ollos fixos e cravados nas Illas Montañosas que perto, non tan lonxe, miras; parecen poderosas paredes que navegan pero da terra rocosa, terra de cantiles, escuma dabondo, ondas delirantes de formas caprichosas e alí Baiona, Baredo, con todo o poder da Natureza, amósase implacale, fermosa, adiántase ao mar, lugar dun poderoso castelo, femosura dunha paisaxe que se perde polo camiño do vento e que se gaña a luz implacable dun día feliz. As Illas Estelas, rodeadas de branca escuma, pequenas, cunha certa ledicia de pequenas Illas esquecidas nun anaco de mar. Monte Ferro, poderoso, antergo, todo un luxo de luminosidade fonda e asumida no valor da paisaxe que emerxe con toda a súa forza na retina dos nosos ollos atónitos ante tanta beleza remusida nunca área restriñida a beleza continuada.

Podo escribirche, dabondo, se eu quixer, da fermusura da longa Praia América que fica en min coma unha lembranza permanente, froito de amores pasados, Chus, os meus primeiros amores, os amores máis misterios, nos que deciamos, daquela, adeus ao mundo da infacia para entrar no eido do misterio do corpo femenino, e para elas adentrarse no mundo masculino, quizáves un interrogante placenteiro que ían as dúas, cada unha no seu intre desfollando coma unha linda margarida, deitada no verde absoluto de Monte Lourido. As novedades que iamos descubrindo dos nosos corpos e o torpe temblor da miña man de adolescente, cando quería acariñar as mans de Chus ou súas meixelas entre bermello e brancas. Totalmente estábame prohibido darlle un bico de amor. Eu non coñecín os bicos dela, non sabía o seu sabor máis de seguro serían doces coma a mel que as avellas deixan nas súas celas. Ana e máis eu, coma xa che dicen algunha vez, facíamos longos paseios amorosos até Baiona, cando eu tiña 17 anos, máis ou menos no ano de 1970. Eran momentos complicados da miña existencia na que, as veces, asumíame nuha fonda melancolía, mais sempre tiven o seu apoio constante e a seu cariño fondo cun senso du amor constante. Xa vai moito tenmpo daqueles tempos doces e amargos, mais en ningún momento, aqueles intres de ledicia e tristura esquécense coma se un paxaro de paso voara nos límites dun serán bermello, intensamente, bermello, no punto máis occidental da fermosa Baiona, ónde o sol inmenso apagará a súa lus natural, e as luces cintileantes da villa turista e mariñeira, serán fachos de luz eléctrica no decurso dunha noite de verán fermoso; a temperatura está tépeda, nen frío nen calor, e as imensas azas de amar queríanse convertir en brazos longos, en máns constantes de acariñantes constantes da espida espalda do ser amado. Tabernas ateigadas de xente, vasos do viño de O Rosal, listos para apagar a sede e encender unha ledicia falsa, transformadora nunha euforia esaxerada. A noite segue un ritmo incontralado até caerme cunha fonda pena que fire o meu corazón medroso.

Comezo da mañá nun día de xulio calquera. Resaca fonda e un gran grolo de auga xeada atarvesa a miña gorxa picante, froito dos excesos. Saída de mañá polas rúas, namentras Gonzalo Torrente Ballester, Carlos Casares e outros notables escritores abondan nas súas tertulias da sediciosa Baiona. Vai xa algún tempo de todo aquilo, mais a vida debe seguir seu curso. As nosas vidas son coma longos ríos afastados do mar de Baiona, que imos levando as nosas augas polo cauce do noso vital cauce. As augas tranquilas, as augas femosas, as augas tremorosos morrerán nos esteiros hermosos, alá na distancia, ónde os ríos morren e a mar inmensa e fabulaso nace.

Con todo meu cariño:




Miguel

CARUMA VERDE

AMOR E DOZURA É VIVIR
Caruma verde
Verde caruma
Canción viva
Que latexa
Enrriba
E en baixo
Coma a longa pola
Dun alto piñeiro preñado
De carumas verdes
Afiadas
Que se deixan
Abanear
O ritmo deste vento nortiño
Nortiño meu
Meu vento amado
Caruma verde
Cabelo de arbore peitiado
Que engaiolas
As Guitarras fermosas
As Frautas doces
Os Bongós africanos
Os Extranos teclados
As Gaitas galegas
E os acordeóns arxentinos
E voces fermosas
Que asemellan
Cantos de anxos extensos
Que nas polas vivas
Dun senlleiro piñeiro
De verde caruma
Cántalle
A lúa branca
Dun verán quedo.
Nos somos a caruma espida,verde
A que loce coa forza da seiba
Nas polas verdes dos piñeiro.

Miguel Dubois

GRAN FEDERICO GARCÍA LORCA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Gran Federico García Lorca,

Sonrisa encantada
Verdad distinta y segura
Cantor de las lunas amarillas
Y de los brillantes cuchillos
De brillante plata
Eterno Federico García Lorca
De Fuente Vaqueros a Granada
Hay un camino de penas ocultas
Que gimen en el alma luminosa,
Mientras el Romancero Gitano
Se lamenta por los gemidos encendidos
De dolor y pena.
Se pararon los relojes llorones
A cualquier hora
Pero nunca a las cinco en punto de la tarde
Mientras el miedo
Se convirtió en pánico

Miguel Dubois.

RONS CON RONS MUCHO MÁS QUE RONS

AMOR E DOZURA É VIVIR

La playa del ayer ya pasado. Me sumerjo en la memoria y emerge el recuerdo.

El trabajo de muchos vuelos. Julio, aparentemente, invisible, detrás de la vela,
La extensa autopista aérea. Regateando, a todo trapo con viento del Norte fuerte.
El profesor El duro trabajo manual en una extraña máquina substituta del trabajo
Gritando, Humano. Demasiadas máquinas y poca mano de obra.
Sorprendido,
Enfadado.



A todos vosotros, Familia Pousa Blasco, por el amor que os tengo.



INTRODUCCIÓN


I
Me adentro en la memoria
Que de vez en cuando
Me visita.
Me sumerjo en el recuerdo
Me siento feliz
Y vuelvo a vivir
El momento pasado
Que ya no volverá,
Pero creerme: no lo puedo olvidar.

Figuras, paisajes, situaciones,
Mandatos, gritos y sonrisas
Vuelven a mi mente madura.
Pero creerme: ¡Cuánto me acuerdo!

¡Que bonito ser niño inocente
Entre niños concretos
En un mundo de mayores incomprensibles!
¡Qué extrañas personas mayores!
¡Qué tamaño enorme tenían aquellos adultos!
¡Qué bonito ser un niño entre muchos niños!

Veía para vuestra casa con pena:
Aún no llegaron.
¿Vendrán este año?

Rons permanecía en una tranquilidad incesante
Y yo me sentía muy feliz
Observando la belleza paisajística
Mientras el cariñoso viento del Norte
Acariciaba mi infantil cara.
Blancas gaviotas
Planeaban tranquilamente
Sobre el mar grisáceo
Con pequeños rizos plateados.

2

Fíjate como se va empapando
La casi dorada arena
Como el agua marina
Se va introduciendo
Sobre la superficie plana.
Fíjate en la ola espumosa
Que muere en la desesperada orilla.

El cielo, el cielo muy azul y algo blanco
Alguna nube despistada
Forma una extraña forma
Como si se tratara de un animal monstruoso
O un pez que vuela en la intensidad azul.

Las casas cansadas
Descansan sobre sus fuertes cimientos.

Me invade una intensa sensación feliz
Porque siento el espacio exterior
Siento los fuertes latidos de mi corazón
Entonces siento intensamente
La dimensión de vivir
Con una amplia sonrisa
Entre mis labios
Los mismos labios rojizos
Con los que beso a mi ser más querido.

La función vital es extensa
El paisaje hermoso
Y mi palabra
Un ruego quejumbroso
De amor intenso.

¡Oh amada infancia!
Refugio del tiempo pasado,
Playa viva
Mar despierto
Cielo abierto
Muelle dormido
Barco en movimiento casi constante
Ola extensa.
Infancia: solo una, personal,
Compartida y nada más.

Voy pasando las páginas
De la memoria
Y me encuentro en una calle
En la que el negro asfalto,
No existe,
Calle terrosa
Remolino ventoso
Periódico y hojas verdes y secas voladizas
Formando una espiral
Que en el aire se deshace.

Clavo la mirada infantil
Sobre la hermosa Ría de Arousa;
Al fondo de la intensa distancia
Y con cierta niebla borrosa
Observo la cumbre del Monte de A Curota.

Los blancos faros
Hacen de extraños y solitarios
Árboles marinos,
Mientras manchas negras cuadradas
Descansan sobre la obscura
Superficie de la dichosa Ría.

¡Qué hermoso el islote, Insuíña de Micaela!
¡Qué me decís del gran Con Roibo!
¡Qué me decís del Campo de Don Paco!

Y la memoria trabaja intensamente,
Emerge el querido paisaje,
Y escucho vuestras palabras amigas
En las noches estelares
De aquellos veranos inolvidables.

Viaje a un tiempo inexistente,
Pero que bonito es recordarlo,
Por eso estos versos de homenaje
A la querida memoria,
A la memoria inolvidable.


3


Emerge la memoria olvidada
En un rincón absurdo de la mente cansada.

Me acuerdo y ya no me acuerdo
Pero ya nunca podré olvidarlo.

Fue allá, a lo lejos, por el año de mil novecientos
Y ya no quiero acordarme.
Fue todo y todo intensamente bonito,
O dulce como un caramelo rojo de fresa
En la infantil boca
Tierno, dulce.
La luz del alba templada
Cubiertas de viejas dornas marineras
Negras y verdes.
Verdes como la mar verde.
Negras como la muerte negra.

Alba encendida de niñez perdida,
Olvidada y emergente
Como el humo intenso
De la hoguera nocturna
En alguna escondida habitación
De la memoria guardada
En un cajón de la mesita de noche
En la habitación del recuerdo
Segundo piso, puerta cinco.

Ya no me acuerdo pero nunca ya más lo olvido.

Adolescencia, brusco cambio corporal
Búsqueda de aquel placer intenso,
Por el cuerpo desconocido.
¿Qué ocultos misterios escondes
Detrás de tu transparente ropa?

Bonita playa, sosiego, conversación.
¿Será así?
¿Estás seguro?
La inseguridad puberal
Pulula en el ambiente
Como de un absurdo miedo se tratara,
Hacía el del misterio aun más misterioso.

La casa. La gran casa. Bella
Vestida de una piedra picada
A golpe de duro cincel
Mano, martillo, golpe, cincel.


La escalera larga
Se convertía en un improvisado
Patio de butacas escalonadas
Girando nuestras cabezas a la izquierda
Mientras nuestros ojos multicolores
Bailaban en imágenes de blanco y negro.

Mi buen padre grande,
Tan grande como un gran adulto
Te llamaba,
A su enorme sillón
De cómodos posabrazos
E intenso color entre vino tinto y rojo
Y tu como pequeña infantil criatura
Te sentabas en ese fantástico
En ese humano espacio de largas piernas.

Jardín hermoso,
Flores intensamente luminosas
Jugando a convertirse
En los colores del arco iris,
Árboles verdes
Como las verdes manzanas
Todo muy verde muy verde
Pero yo a igual que Federico, también,
La quería verde.

Juegos infantiles
Romanos contra cristianos
Cristianos contra romanos,
Indios y vaqueros,
Nadie quería ser indio maldito
Y perseguido Gran Jefe Cochís,
Todos vaqueros perfectos
Y mejor ser un sheriff
Con insignia brillante y plateada
Que indio condenado.

Pasaba el tiempo
Y parecía que el tiempo no pasaba
Y ya queríamos tener veintiún años.
¡Que pequeño me sentía!
Yo quería ser ya mayor
Pero no muy mayor.
Sintiendo gran respeto
A los no, todavía,
Ancianos abuelos.

Y vuelta con la extraña
Adolescencia: tremendo.
Inquietud sexual
Búsqueda del sexo opuesto
¡Qué respeto!
¡Que misterioso!
¿Cómo serán las mujeres desnudas?

Vista a la bella y negra melena de Cecilia.
¡Qué hermosa! Sí era de Cabra
andaluza de profesión
y Cordobesa de provincia
amante de las canciones del Dúo Dinámico.
Vuestras primas y Lisi;
Lisi de hermosa melena rubia,
Condenada posteriormente
A la comuna orensana.

No me olvido de mucho
Yo ante tanta chica hermosa
Me convertía un absurdo niño tontito
Pero os quería y os quiero mucho.


Aventuras marinas,
Velocidades vertiginosas
En aguas tranquilas.

Pescaderos de pequeños peces intrascendentes
En lugares habitados antiguamente por extraños seres
Quedando sus huellas bien marcadas
En el campo de Don Paco, querida Adriana.

Y te cuento y te puedo contar
Aquel pasado mágico
De noches de baile en una terraza
De un Gran Hotel.
¡Qué lujo!
Pero a mi me imponía el baile mucho.
La Nena y la buena Gloria
Bailaban con el buen Antonio.

Me voy más atrás en la memoria.

La oscura avioneta surcaba los cielos azules
De la hermosa Ría de Arousa
Todas las cabezas de Rons y cercanías
Observaban al cielo veraniego
Con extrañeza y curiosidad.
¡É D. Antonio!¡ Antonio, Antonio!
¡Válgame Dios y el Cielo, Toñete!
Pero ¿Cómo se te ocurre volar tan bajo?
Es que ésto no puede ser.
Dos cabezas sudorosas en la cabina transparente: Antonio y Arturo.
¡Esto no puede ser, Toñete.!
Barrio expectante, extraño aparato volador
Mosquito metálico
De alas largas
Y ruidoso motor potente
Con hélice vertiginosa
Surcando el cielo azul de Rons infantil
Adiós D. Antonio, Adiós Antonio,
Adiós Papaíto. ¡Toñete ésto no puede ser!
Adiós tío Arturo, adiós buen Arturo

Poco a poco se ordenaban las emociones precipitadas
Volviendo a dar los corazones bondadosos
Sus latidos habituales
Y la calma acostumbraba se dormía en Rons.
Carcajadas de niños juguetones
El sonido profundo e intenso
Del viento del Norte
Que no cesa
Que acariciaba las verdes hojas del maíz
El sonido de sus hojas
Y el viento veraniego acariciando
Nuestras caras morenas
Manchadas de salobre salitre.
Condimento imprescindible del agua marina

Fue tan bonito ser un niño mágico,
Adolescente asustadizo
Inquieto con infantil mente
Y joven alocado con ciertas pérdidas de rumbo vital
En un lugar hermoso dónde el Sol
Se acostaba por la provincia de A Coruña.

Miguel Dubois.
Correo electrónico:
migueldth2222@hotmail.com

Estos versos intentan ser, un pequeño gesto
De amor a vosotros.
Me resulta, casi imposible, dejar de pensar en vosotros.


Pontevedra, a 25/08/04.


Querido Fofi: quizás te parezca todo muy bonito, muy “guay”, pero a decir verdad no existe nada de eso. La belleza, sí no se comparte cae por su propio peso y nosotros ya pasamos de los “guays”.
Fue, para mí, una alegría este reencuentro, este volver a vernos, aunque no haya sido durante mucho tiempo, pero para mí fue “hermoso”. Lógicamente estamos mayores, pero creo que en el fondo de nosotros mismos seguimos siendo los mismos. Cambiamos en apariencia pero no en lo esencial.
Encontré a tu madre bastante bien. Ella es como si fuera una madre para mi. Aunque no esté, frecuentemente con ella. Es muy buena. Quitita no se dejó ver mucho y lo comprendo perfectamente al ser madre de sus dos hijos, pero la vi bien.
A Nana la vi como siempre y con ese buen sentido del humor y esa risa perfecta que inunda el ambiente. A Julio lo vi bien, también, pero como hacía muchos años que no os veía, lógicamente, se nota el paso del tiempo en todos nuestros rostros y en muchos de nuestros pelos. A ti Fofi, creo que hace más de 25 años que no te veía y sigues conservando tu buen sentido del humor, que a mi me hace reir mucho. Lo paso muy bien con todos vosotros.
Si quieres, o si ellos/as lo ven conveniente o no nos podemos intercambiar correos electrónicos; no me refiero como a los del chiste de ayer, si no más bien como método para comunicarnos, pero claro está, eso será a gusto de cada cual.
Fofi,te dejo y no te olvides de seguir siendo muy feliz.


Un fuerte abrazo:

Miguel.

VIVIR CON XEITO

Pontevedra, ao 18 de abril de 2009.


VIVIR CON XEITO.

Palabra expresada firmemente,

Sen dúbida posible,

Non queremos tempos dubitativos,

Que deixan de ser,

Espazos dispersos de luz sublime,

Non dubidadamos nas verdadesas puras.

Renunciamos a dir ao mellor, quizáves ou pero.

Construimos o noso discurso enérxico, constante,

Coa afirmación da verdade máxima.

Queremos que nos deixen de lerias e monsergas.

Reivindicamos as bóas palabras,

Ateigadas de contido constante.

Non facemos do discurso da palabra certa,

Un absurda contido de ar contaminado.

Reivindicamos os nosos dereitos "trabucados"

Coma froito amargo da insolenza e a falsedade.

Os nosos deberes mistúranse con os sen sabores

Continuos froito da emerxente e atrevido,

Don Non Saber, que coma unha constante

Ao paralelo iñorante. Un atrevemento constante,

Un delirio absurdo. Estoura o equilibrio emocional,

Por mor da rabia incontida,

Da palabra disfrazada, dun Antroido absurdo,

De bonecos monicreques de estampa humana.

Irreverente úsase o insulto a mafia da constante

mintira.

A verdade desvirtuada é un consello normalizado,

Porque as verdades íntegras,

Ágáchanse na gaveta pechada,

Da mesilla do coarto retirado,

De barullos e quimbanbas.

Como facer de xuiz do que non sei,

Como, por se acaso, condear, miserentemente,

Ao feble quente de amor constante.

As preguntas voan polo ar ceibo,

Os feitos espantosos,

Son a máis pura decadencia e perda,

Da integradade de un ser humano,

Que condéase asemesmo,

Polo atroz delito cometido.

Ulos feitos que quenten o noso corazón interior,

Ulo derradeiro acto de amor puro,

De entrega constante a prol

Do remate do sufrimento insentato.

Cando será ese día que esquenceremos,

Os verbos tremendos das nosas accións cotiás.

Como decirche que sen amor non vivo,

Non hai paz posible.

O amor constante é a ferramenta sociai

Di benvivir, de esquecer o tremendo verbo "odiar",

Tremenda palabra do noso léxico perverso.

Que máis que a ti achegarme,

Darche un bico tenro!

Ou agarimosamente darnos as mans de amar.

Porque non esquecer o mundo violento,

Calquera tipo ou clase de violenza?

Porque, cada día, non poderemos agrandar,

O verbo amar constante,

O esforzo da perda egoísta,

O decir hoxe por tí,

E ti agarimosamentente,

Disme con ternura cándida,

Mañá por ti amor?

E antre os verbos do ben,

E os odiados verbos malévolos,

Imos construíndo a nosa vida enteira,

Para ben benéfico,

Ou para mal perverso.

Entrégovos estos verbos benéficos,

Querendo tramsmitir o meu pensar interno,

E fagamos do noso, día a día,

Un mundo coherente,

Unha verdade íntegra.

O que medra con a mentira absurda,

Fica por derrubar todo

O que na súa vida ,falsamente, edificou,

Porque a cimentación da súa realidade vital,

Era de moi pouca base,

E carente de solidez consistente.



Miguel Dubois.

SOÑANDO CON ESCRITORES IRLANDESES

Pontevedra, ao 17 de abril de 2009.



SOÑANDO CON ESCRITORES IRLANDESES

Estaba sentado na vella cadeira negra,

Pensando no meu mundo interno,

Construíndo belos sonos literarios,

Poemas inacados,

Sonos rotos de Gloria e Adversidade,

Mais se eu ser directo queredor

Ía contruíndo o fío conductor,

Que me levaría a elabourar,

Con desesoxo esmero,

Un poema máis no meu persoal mundo.

Poético, quebrado a rota impaciencia,

Continúa e desaforada.

A fiestra grande e pintada de branco,

Os lados dos cadrados perfectos,

Coa superficie de cristal semilimpo,

Deixaba ver a beleza constante

da Ría de Arousa, amada Ría,

Beleza emblemática desta querida Galicia.

Fermosa Illa de Arousa,

Naquela fermosa praia,

Na que tanto nos amamos.

Era un serán tranquilo,

O sol no descansaba,

Eu có meu pano azul escuro,

Ía secando o suor tépedo da miña fronte.

Fun coma perdendo a noción do espazo,

Sumido dun sono invasor e soporífero

E alonxado do mundo temporal existente

Funme achegando a Dublín.

Sen saber a causa pensaba en Mollye Malone,

E no contrapunto no edifico do que

Foi o Edificio de Correos.

En Michael Collins,

En Joseph O'Connel.

Puden observar lentamonte as pontes fermosas

Que cruzaban o río Leafea,

Pontes peoniles ateigadas,

De público diverso,

De diversos credos e razas.

Coches da Garda Irlandesa,

Deiñaban soar as sús potentes sereas

Caían pingas de chuva fría en Dublín.

Senteime nun poio perto do edicio

Da Alfándega dublinesa,

Cáseque a beira do Río Leafea

E púxenme a pensar na vida dura

De Brendan Behan,

A dureza da súa infancia,

Nas aforas da capiatal irlandesa,

Seu castigo duro,

No reformatoria corrector,

Aquel alcohol escuro e matador

Que remataría con Brendan,

Súa fermosa literatura,

Borstal Boy,

A súa estreita militancia política,

No Sinn Fein, alomenos a súa visión

De rebeldía incorrexible,

E os anos de castigo e sufrimento

Pola súa militancia política independista.

Pensei logo en Samuel Becket,

Na súa fisonomía de home forte,

E cabelo abundante,

Tiña que decir vangarda no eido teatral,

E Samuel acada o Premio Nobel de literutura, nen máis nen menos.

Yeats, William Butler Yeats,

Poeta extraordinario,

Premio Nobel de Literatura,

Home tímido e amigo de Lady Augusta Gregory.

Eles e outros reensalzaban o Mundo Irlandés,

O ancestro e orixe da terra

Cantor dos ancestros de Irlanda,

Defensor do Gaélico difícil e maravilloso

James Joyce, contraposto, totalemte,

A W. B. Yeats

Premio Nóbel de literaura,

Outro xenio da literauta de Irlanda.

Joyce non gostaba da xente dublinesa,

Casado coa actriz Sarah Bernacle,

Oriunda da cidade do Oeste de Galway,

Habitante da Suiza fermosa e cantonal

E plurilingue para a súa riqueza lingüística

Que maior riqueza que a pluralidade lingüística

E da Francia culta da Ilustración,

Jean Jacques Rousseau,

Diderot, DÁlambert,

Molliere e cantos máis

Que esquenzo máis podería falar

De Simonne Weill

Traballadora das cadeas de montaxe

De Renault France, escritora,

Mística, socialita,

Creadora de grandes escritores,

E filósofos sabios son as Tera da Galia.

Bequeck comparteu momentos

Nas terras da Galia fantástica,

Con James Joyce,

Nos lugares que posteriormente,

Compartiron mesa de bistreau francés,

Henry Miller, Paul Benjamin,

Hoxe chamado Paul Auster,

Neftalí Reyesm,

Neftalí Reyes, nome real,

Pero era o gran chileno,

Premio Nobel, Pablo Neruda

Chamado Pablo Neruda,

Noso querido creador de Rayuelo,

O xove Xulio Cortazar,

Traductor de Edgar Allan Poe,

Jean Paul Sartre ou Simonne de Bouvier

Home adiantado ao seu tempo

Era Oscar Wilde, excelente orador,

Ateigado de humanidade quente

Home entrañable e controvertido,

Quizáves da pluma de Wilde,

Sairían as máis fermosas

Frases nunca creadas.

Pai de dóus fillos lindos,

E home da súa dona querida,

Que tanto quixo a Oscar.

Súa bisesualidade,

Costoulle o pechamento triste,

Na dura cadea daquela,

Súa dona iría velo,

Ao fría cadea doorosa

Poem at the Reading Gaol,

Escrito no mundo carcelario

Iía co eu amante,

Aos lugares máis luxosos de Dublín.

Ao sair da triste tortura,

Denunciado por un Conde inglés,

Pai do seu amante frívolo.

Pola dura visión social daquela,

Oscar decide marchar ao París lonxano.

Días de grande tristura habitan a Oscar,

Enferma en soidade completa,

Na máis absoluta miseria.

Seus amigos ofrecen a súa axuda solidaria,

Pero Oscar Wilde deixa o mundo en París,

É soterrado no cimeterio de Mont Parnasse,

Tamén decansa alí, por sempre,

O músico Jim Morrisson,

De súpeto dimen de conta,

Que estaba sentado nun poio pintado

De verde escura dunha rúa de Dublín chuvioso.

Escoité o torpe marmullo estúpido,

Das augas do Río Leafea.

Chegaban ao meu pensamento,

Máis nome da literatura de Eire,

Jhonattan Swift,

Coas as viaxes de Gulliver,

Seamus Heany, poeta,

Premio Nobel,

Kate o'Brien,

Nada en Limerick,

Con, Are They Human?

Seguiriamos unha longa noites literarias

Escribinino nomes e apelidos,

Como Patrick Kavanagh,

Fillo dun zapateiro de Innisfree,

Premio Nobel, tamén,

Fun forzando o meu pensamento,

E cheguei a miña cadeira negra,

Detrás da fiestra de marcos blancos,

Desacansaba poderoso a Ría de Arousa.



Miguel Dubois