PEDRO ATIENZA, ALCALÁ DE HENARES Y LA POESÍA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, a 28 de marzo de 2007. Vaya con todo mi cariño, a mi querido amigo Pedro Atienza. "Perico". Isadora Duncán, afortunadamente, invadió un libro bello de Fragmentos y Evocaciones Hace ya bastante tiempo, perdidos en el fondo del tiempo, sin más tiempo que aquella amada juventud deliciosa. Inmensas ganas de vida entregada a la delicia de amar y querer, de soñar con asuntos pequeños, de cubrir nuestros labios carnosos de amores desesperados. ¡Que tremendo recuerdo de amor delicioso! No te bastaron los veinte poemas de amor y la canción desesperada, que quizás en Isla Negra, haya escrito el gran Pablo. Ya pasó, ya lo sé. Déjame algo de amor vivo, no te lo lleves todo; déjame, al menos, tu mirada, tu cabeza baja. No me destierres al olvido perpetuo. Lo ví, es verdad, al amante del cante jondo, querido Federico, lo volví a ver, como si nada, a espacio y tiempo, en la ciudad hermosa, cervantina. ¡Es bonito, es magnífico, volver a verlo! Me inundo con sus recuerdos, el se llama mi querido amigo, Perico. Miguel.

SER O QUE EU SON

AMOR E DOZURA É VIVIR



Ardán, Marín  ao 4 de novembro de 2008


Asumo o que son,

Sendo o que sou,

Sendo eu,

O tempo habitado

De longos días lediciosos,

De longos días perdidos,

Antre o tempo perdido

Sen tempo, nulidade pura,

Palabra abstracta,

Interrogante ou palabra exacta,

Matemática da palbra absursda,

Cargada de intencións inútiles

No medio da vida  vivida,

Nos lugares diferentes

Nos extremos das palabras malintencionadas.

Asumo o verbo asumido,

Sendo o que son:

Grande ou pequeno.

Perverso ou favorable.

Son eu, somentes, eu,

Este espazo  vital andante

Ou descansando na fidelidade,

Ao amor encantado

Con embruxo decidido,

Que se achega ao meu ser enteiro,

Nas lúas perdidas dos veráns Atlánticos,

Rias Baixas ou Rías Altas,

Por testemuñas marítimas,

Dos versos adicados,

Aos capitáns das embarcacións,

Que atravesan as Terras de Fisterra.

Son eu, enteiro ou que eu son

Cáseque nada sou sento

O que eu son.



                     Miguel    Dubois

DE CERTO

AMOR E DOZURA É VIVIR


AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 2 de novembro de 2008. DE CERTO Ábrete amencer enteiro, Estourido de lus cotiá. Erguémonos torpes medio adormecidos, Temos por diante toda a xornada laboral, Ou ben para maldecer, Ou ben para decorar as palabras absurdas. Bendita sexa a verba bonita, Carente de beneficio e absurdo egoísmo. Érguete no mundo que é mundo enteiro e verdadeiro. Afronta con valentía a verdade, que, as veces, dóe. Afástate do mundo hipócrita, deconsiderado e cobarde. Xúnguete aos intres belos do día enteiro. Rexeita a falsedade total ou parcial. Xente de corazón vendido, Xente de baixos principos, Que mágoa atoparme no mundo contradictorio, Máis eu non son superior a ninguén, Son o que son, Son unha mestura de mal e ben, Son un ser humano corrente. Amo a vida enteira Con toda a miña forza posible. Non podo admitir Un mundo valeiro de principios elementáis. Como podes sosterte na falsedade, Como podes asentarte Se non tes base coherente. Onde vas de mentira a mentira. O teu rañaceus de palabras incoherntes Ficará na nada absoluta. Miguel Dubois

TRONADA DE VERÁN PERDIDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 1 de decembro de 2008.


Vaise todo

E nada queda.

Estoura o potente trono matutino

Namentras lapas de lus fonda azule e espontenea,

Cobre o ar de tronanda tremenda.

O ar está quente,

A hunidade é intensa

E se perde polo ar perdido

Na inmensidade da perfecta transparencia.

Un tremendo lóstrego azulado

Pérdese na dimensión  etérea.

A Natureza fermosa axítase,

Como un enfermo epiléptico.

Ante un novo estrondo tremendo.

Comenzan a caer as primeiras pingas de choiva perfecta,

Saio o xardín  belo e me deixo mollar polas pindas grosas,

Dunha tronada de verán perdido no tempo de tódolos tempos perdidos.

Son eu, o mesmo, no medio deste fenómeno natural magnífico.

A calor pesada vai cedendo

E o cheiro a terra mollada,

É un cheiro natural que carece de artificiliadade.

É un día perdido no tempo perdido dun agosto quente,

Escravo de tódolos veráns.

Síntome un home feliz e molladao polas pingas prateadas

Dun choiva de verán esquencido e perdido.

Pingas de choiva esvarante

Esvaran polos cristais transparentes

Do pequeno salón de lindos mobles

Construídos con bimbios amarelos e castaños.

Os piñeiros de caruma verde

Parecen pantasmas mouros,

Antre os azul dos lóstregos definidos.

A aréa da praia do Mariñeiro Branco,

Móllase lentamente

As ondas mareiras

Érguense perfetas

Contruíndo brancas crenchas de neve branca.

Estamos vivindo, porque vivimos,

Unha tronada perfecta de verán perdido.

Como pasa ao tempo

Agora que vivo a cabalo do tempo.


MIGUEL    DUBOIS

PARADISO PERPETUO

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 29 de novembro de 2003



Vaise queimando o tempo constante, habitante temporal,

Do mundo permanente no que habitamos de xeito temporal.

Algún día extraño seremos invitados

A voar ao mundo do misterio absoluto.

Faremos do mundo vivido un sin mundo pasado,

Din algúns, que entraremos no tempo que nunca rematará,

Un auténtico misterio permanente,

Un interrogante indefinido.

Din un estado de felicidade perpetúa.

Oxalá o misterio interrogante,

Sexa unha verdade absoluta,

Oxalá descansemos en magníficos sonos doces.

Din os ententidos, que naquel Paradiso,

O tempo é unha mentira constante.

Din os que saben moito,

Que o sufrimento será unha quimera absoluta.

Haberá un día aínda descoñecido,

No calendario temporal,

Que descansaremos fora do espazo e o do tempo contante.

Din sabios teológos que desansaremos

O Mundo atemporal da paz constante.


MIGUEL DUBOIS

MORTE

Ardán, Marín, ao 28 de novembro de 2008.


Acento distante, afastamento da palabra perdida,

Pérdida do que nun día foches e que o tempo indolente,

Enfriou nunha lousa fría distante e senlleira.

Os días están fríos e a choiva molla a alma derrubada,

Desonsolo da vida perdida no laio elemental.

Desconsolo do tempo perdido

Habitante do valeiro absoluto.

Que distante ficache

E que perto me atopo de tí,

Cando eres o tempo morto que non existe.

Xa non existes, pero cando che quero, meu amor,

A pesares da distanza e o afastamento.

Silenzo de lousa fría marmol perdido gris e absurdo.

Tempo de silenzo.


MIGUEL DUBOIS

POEMA PARA JAVIER

Ardán, Marín, al 28 de noviembre de 2008.


JAVIER: TE SIGO QUERIENDO.

Que evidencia más grande resulta

Están escribiendo versos agradecidos para ti.

Que agradecimiento más grande el escuche,

Que mis versos diversos son leídos

Por ti, amigo, familiar, cómplice

E médico curador de las enfermedades que duelen sin dolor físico.

Que placentero me resulta dirigirte estos versos cariñosos

A ti querido Javier. Tu no eres "alguien" temporal o pasajero

Dentro de mi vida interna y externa.

Tu eres el mismo Javier, de siempre,

Que asume los retos vitales

Con vital valentía.

Tu sabes cómo duele el dolor,

Tú sabes como duele la herida fresca.

Sigue la vida mientras sigue,

¿Cambió "algo" en nuestras vidas sumidas

A la contradicción o al descrédito?

¿Cual fue mi última palabra que sin querer

Aumentó el dolor que ya dolía?

Continúa el corazón interno amando,

Profundamente,

Y arremeto contra el odio perverso y adverso

Y afirmo que el resentimiento es una enfermedad tremenda.

Y, me dirás curardor de mentes "abstractas o indefinidadas,

Patología de unos tiempos mentalmente desordenados.

Me admito doctor Álvarez, lo que soy.

Soy así Javier: no señalo con el dedo hiriente,

No condeno nada,

Pero me acepto lo que soy.

Que locura más tremenda,

Iniciar mi huída tremenda,

Para escaparse de mi mismo.

Nada cogeré de lo que no sea mío.

Yo habito el espacio que ocupo

Que es el espacio vital que me pertenece.

Me admito , me entrego a lo que soy

Asumo mi esfuerzo como medicina social.

Por eso me gusta el espacio vital luminoso

Y el resplndor matunino de todas las mañanas

De todos los días vividos.

El pasado ya no existe,

Y el futuro es un interrogante,

Por eso vivo sólo por hoy .


MIGUEL DUBOIS

CANCIÓN DE OUTONO

Ardán , Marín ao  27 de novembro de 2008.



              FERMOSO CANTAR DE OUTONO  BELO


O serán outonal está quedo,

Namentras unha soave sensación de absurdo silencio insolente,

Cobre a dimensión espacial do coarto no que agora estou.

A maquinaria  dunha calefacción potente

Dun fermoso colexio costeiro acomapñna

Ao silenzo acompañado da  pequeno barullo

Da máquina calefactora.

O serán carregado de fermosa ledicia,

E a luz intensa que  cobre a fermosura

Dun día frío e fermoso.

As arbres arrededor desta pequena oficiña

Amosan unha fermosura extrema.

Os pesados limóns amarelos, lindos e pendurados.

Colgan das ponlas castañas

Namentras algunhas follas amosan cores outonales

Namentras outras manteñen unha extraordianria fermosura inusual.

Verde están os campos verde de Ardán, asumindo beleza constante.

As vides durmen un sono estrano de comenzos de inverno.

Que bonito é vivir apreciando o senso fondo da suprema beleza.

Vida enteira querida amda  vida, a ti me amarrro,

Preso ao amor que eu te teño,

Miña querida vida enteira,

E que bonito é sentir  o abazar do ar outonal,

Que fermoso é sentir a auga limpa cando cae

Polo cano extenso da auga fría,

Namentres pingas brilantes,

Pequenas estreliñas terrestres,

Cintiléan cando coa lus fonda se combina

E aparecen en outono pleno,

As cores do arco da vella

E o inicio a viaxe a Fermoura Intensa

Sen salir, nunca, dela.


Vida, querida, amdada e linda vida.




                                             MIGUEL     DUBOIS

JORGE, CUCAS, LOÍ o SI e o SUPER DOG, tamén

FERMOSURA DUNHA FOTO FAMILIAR. Caras contentas de ledicia. Miralos coas faces sorrintes forma parte da alegría de vivir en paz. As derredeiras circunstacias cubertas dunha tristura extranxira fixo que o noso JORGE, nos abandoara. Un día nó tamén nos xunguiremos con el.

LÉMBROME DE TI NOSO JORGE

Pontevedra, ao 26 de novembro de 2008. LÉMBROME DE TI, NOSO JORGE Dígoche, certamente, Que foron tempos tan bonitos, Tempos da infancia e da adolescencia, Tempos ancorados no fondo da memoria absoluta, campo absurdo para o esquenzo. Tempos que atopo no fondo dos vasos valeiros de cristal groso e antigo Tempos que vou bebendo có tempo Que pasa, ràpidamente, e non se detén nada, velocidad temporal, O corazón de Jorge paróu, Xa non bate vitalmente, O corazón de Jorge, Está dentro do noso corazón vivo Que latexa coa forza da intensa vida. El era el; somentes como el era, Sabedes ben, que tiña lindos ollos azuis, dous redondos mares. Cando era tempo de verán Levaba a pel escura, E era home ben parecido e ledo. O seu sorriso era unha forza máxica E intensa que algo queriános decir. Era como foi e nada máis, Polas veces a súa enerxía era patente A súa voz forte, pero era el, Jorge Osorio, era o meu primo, Foi agarimoso, sempre, conmigo. Jorge cansouse de habitar o mundo vital, E pasa a descansar o descanso total, Quizáves a placided máxima, Pero dalgunha maneira, Jorge, Está, connosco, Eu, seu primo Miguelito da Galiza, O fillo da tía Heléne O fillo do tío Eugéne, E irmán do meu querido Gonzalo, E irmán do meu querido Genito, Non pode esquecelo, nunca, Dalgunha maneira sempre está, Agachadiño no meu corazón interno. Aló ficaron as tremendas guerras, Os gritos de mando, A quietude obligatoria Polo mandato do Señor Coronel Da nación portuguesa. Meu Portugal querido, Terra de nacemento Da miña benquerida nai, Miña Povoa do Varzim querida, Na Rúa da Caverneira número 5, Unha rúa estreita detrás do edificio amarelo Da fábrica das Conservas de peixe A Poveira, fábrica ergueita, Presente e viva agora e na lembranza Alá ficaron a casa fermosa Dos meus queridos Tíos O Tío Pae e a Tía Mae, A casa do querido Pepé e da querida Memé, Máis seguen vivos o día poveirense E a noite da lembranzas queridas. Que dificil resulta esquecer o que sou incapaz De esquecer, Porque aínda que fisicamente marcharas , noso Jorge Non de marchaste de todo. Están connosco no noso corazón interno E vives vivindo e habitando as nosas Memoria vivas, meu ben querido Jorge. Miguelito.

MARCELO MARCELIÑO

Pontevedra, ao  26 de novembro de 2008.                   MARCELO,  NOSO  MARCELIÑO PEQUENIÑO     Pide paso ao Mundo,   Quere habitar, sentir e tocar.   E tan pequeniño tan delicado.   Acabe de chegar ao Mundo mortal,   A súa faciana pode ser unha fonte de continúa tenrrura,   E tan pequeniño e tan grande.   É ser tan pequeniño.   Pequeno e pícaro brasileiriño descendente da beleza ,   Pequerichiño  Marceliño, que grande espazo ocupas   Sendo, así todo tan pequerrechiño, meu Marceliño.   Chegache a  hencher os nosos corazóns tristes,   Dunha ledica máxica xeograficamente distante,   Mais tan perto no corazón.   Marceliño que aqueces os nosos corazóns,   Marcelo, desexarche  toda ledicia intensa.   Marcelo, reirás con toda a túa forza   Polas rúas das vilas brasileiras,   Fermoso pais Reises de músicas e sambas máxicas,   Suma fermosura física,   Faciana alegre meu Marceliño   Que cando chegares o avociño Cucas,   Estirarás os teus beizos pequenos   De punta a punta.   E será entón cando  avociño Cucas,   Non saberá que facer,   Ou chorar de ledicia,   Ou rir con todas as súas forzas.   Marcelo quere chamar a nosa atención.   O pequeniño e recén chegado Marceliño,   Quixera facer de todos nós fontes, ledicia pura.   Son Marceliño avociño Cucas   E doucho un biquiño pequeniño   Que ocupa moito.   Dende as terras brasileiras,   Avociño Cucas.                           Miguelito.

MENTIRA

Ardán, Marín ao 26 de novembro de 2008


Elevo a tí a máxima queixa,


O laio constante de dicir a mentita súbtita.


Érgome no medio da densa néboa,


Aparezo de feito fantasmagórico,


A indencia verbal,  e o desequilibrio da verba perdida,


Duramente vas perdendo a razón quebrada,


E constrúes palabras indecentes e desequilibradas.


Non me mintas, como o fas , de cotío,


Teño unha inmensa fame de verdade incisiva,


Para calar as voces mentireiras,


E vas erguendo no discurso verbal,


Un tremendo lixo absurdo,


Namentras  vaise construido


O absurdo mundo insolidario.


O mandamento mentirás ao demáis,


Coma ao ti o fas parece ser imperativo legal.


Mundo valeiro alimentado do valeiro


É unha perda do Mundo.








                                       MIGUEL     DUBOIS

PAZ MÁXIMA

Ardán, Marín, ao 25 de novembro de 2008.



De que me falas meu amor, enteiro,

De que me falas meu ser querido,

Criatura máxica do falar sinxelo.

Habita o mundo aberto a verdade

Imprime o seu sigificado nas paredes brancas,

Onde o tapiz é a verdede da paz branca.

Branca pomba de sigificado pacifista,

Arma rota, queixume dun tiro morte.



MIGUEL DUBOIS