AMÉN

                                       Pontevedra, ao 16 de novembro de 2008



Tempo que corres rápido,


Torpeza do tempo perdido.


Héideche recuperar na túa percura perdida.


Que decir da verba mal dita,


Que decir do insulto inaudito.


Meu amigo querido que xa no sei o teu nome esquecido,


Xa non sei a rúa estraña na que vives.


O tempo avanza e vou perendo o tempo vivido,


Vou avazando na suma cuantitativa da existencia vivida,


Pero meu amigo, que pouco xa penso en tí,


Xa vou perdendo a deseño da túa faciana concreta,


E, ao mellor, non o sei, eres para min un ser absatracto,


Un ser perdido na branca néboa,


Dunha mañá de invernía fría.


Imos perdendo todo ata o nome perdemos


Cando andamos antre as multitudes das grandes vilas


Pero todo se me afae efímero e incoherente,


A verdade é o cen por cen de tódolos las mentiras


Onde atoparte verdade que queimas os seráns vermellos,


Onde soterrar a máis horrible hipocresía,


Cando me enganarás, novamente,


Cando será o día no que me mentirás absurdamento,


E cando rematos o teu absurdo discurso da verba inútil,


Seremos benditos e nós desexarás tódolo mellor,


Cando eres un enganador absoluto


Pero todos aplaudirémostes,


E che daremos parabéns,


Que mágoa absura e incoherente


É a vida absurda e mentireira,


O desprezo tremendo da verdade máxima,


A hipocresía impera no cumio de tódolas mentiras posibles.


Amén




MIGUEL  DUBOIS.

POEMA PARA MAITE

Pontevedra, ao 15 de novembro de 2008. POEMA, PARA MAITE. I Non o sabedes, de verdade absoluta, Chámase Maite, é forte, valente, Ergue dereita a testa que ben pensa, Agarimosa é cando ten que selo. Nunca retrocede na súa vida cargada De avances constantes. Non discute o absurdo do tremendismo. Ela, Maite, avanza segura, Da folgos desinteresados, Porque non lle gusta usar o verbo retroceder. Maite é responsable, Pretende endereitar aquelo que está torto, Mais que estrano parece ser un conxunto absurdo De mentiras constantes De absurdos convertidos En verdades mintireiras. E entón cando se ergue un estrano pantasma Cargado de sumo egoísmo Que vai desfacendo o mundo real Da verdade íntegra, Do xogo limpo. E ataque sen piedade a mentira, É queixa continúa, lamentable e inútil, A parte máis miserenta do ser humano. II Maite carece, totalmente, Di dito máis enriba, Repito: é valente E ten o corazón limpo. De seguro irá construíndo un Mundo Novo, De novos amigos e coñecidos inesquencibles, Ten a gran ilusión, como calquera, Do seu fillos amados, O máis importante Dos noso futuro. De seguro ten bon compañeiro, Que cando Maite está triste, El, agarimosamente, consola, Con palabras amorosas, Ou caricias soaves Que van facendo que o noso corazón Sexa froito do amor continuo. Que regalo máis fermoso é a vida, Maite amiga, Que grande é ter aberto o corazón, Que maravilla, Maite, e derramar Amor quente, amor é douche E non che pido que me déas nada. Amar é a carencia do egoismo absurdo. Que ben me sento cando amo poderosamente, Que ben fas en ir a Ourense, sacrificándote para que Que os vosos meniños queridos, Disfruten, compartan e compitan, Sempre deportivavente, E pola noite, xa cansados Da xornada, se fora o caso, Ou momento oportuno Nos afundimos en abrazos de amor De pasíón máxima, Porque necesitamos Á alguén, que comprenda A nosa necesidade de amar De cando en vez, E corpo a corpo, Totalmente espidos, E se nengún tipo de tapuxos, Si, Maite imos avazando, De calquera maneira, Con absurdas labazadas, Avanzamos froito do sufrimento, O sufrimenzo endurece. Inútiles labazadas, Pero non usamos A palabra rendición. Porque estamos cheos de amor puro, E temos o corazón cheo, Reivindicamos os nosos deritos persóais Mágoa daqueles eque somentes, Pensas en eles mesmos, Porque, desgrazadamente, Non foron ensinados Para pensar nos demáis Ou naqueles seres humanos Que somentes coñezen o verbo sufrir. Pro nós Maite, temos o corazón ledo E non temos esa palabra tremenda Qué é medo. Miguel Dubois.

PORTO PESQUEIRA DA VILA PORTUGUESA DE POVOA DE VARZIM, VILA DE NACEMENTO DA MIÑA NAI

Camiño sen presa,

Pola vila mariñeira,

Ficando impresionado

Da beleza da bela paisaxe,

Antre o mundo mariñeiro,

E as lembranzas do turismo de verán.

Ábrese enteira a vila ao mundo luminoso,

Ao espertar da beleza do amencer.

Ondas baten con forza,
Nas pedras dos peiraos pétreos,

O mundo tranquili e beli,

Habita no ambente vilego


Dun día tranquilo na vila de Povoa de Varzim.


Beleza íntegra do mar aberto,

Escuma fonda branca da esperanza absoluta,

Dun futuro fondo e intenso, e esperanzador.


A Vila é fermosa,

As lembranzas baten coin toda a súa forza consistente

Na memoria pasado e querida,

Lembranza de edificios denantes habitados,

Polo que agora escrebe

O íntegro mundo da lembranza.

As prazas están fermosas,

E a cotidianinade, parece que non muduo,

Aínda que si que o fixo.

Pero, sempre, no mundo "avanzando"

Ou dando pasos atrás,

Sempre movéndose

Der xeito satisfactorio

Ou dando paus de cego que cree mirar

O que non mira.

Beleza do pobo máxico

Beleza dun tempo inexistente.



MIGUEL DUBOIS

AMIGOS reunidos no verán de 2005

PRAIA DE RONS, fotografía em amizade. De esquerda a derita, Julo, Manolo, Eu e Fofi. Foto tomada no verán de 2005. Detrñas con nasas e pintado de cor azúl podemos morir o barco de Manolo. Beleza dunha fotografía bóa e de bóa xente

OSCAR WILDE

OSCAR WILDE , foi unha personalidade , bastante comprometida. En DUBLÍN , podería daquela facer uso dos maiores luxos da cidade. Foi un home adiantado ao seu tempo. A súa dona estaba moi namorada del. Tivo dous fillos. A súa "nai" vai a ser un personaxe moi impaortante na súa vida. Era dominante e influía bastante na vida de Oscar Wilde. Tería relacións homosexuais cun fillo dun Noble inglés. Esta relación o levará a xuizo e, posteriormente, é encadeado.
O final da súa vida é, demasiado, triste. Pasa a maior das soidades no París da época. Cae enfermo e remata morrendo.

MEU PRIMO CUCAS

MEU PRIMO CUCAS É UN HOME AGARIMOSO; QUERO DECIR UNHA BÓA PERSÓA. PASEINO MOI BEN CON TODA/OS VÓS NESA LINDA POVOA DE VARZIM, ONDE A MIÑA NAI NACEU NO ANO DE 1920. ATRÁS DO CUCAS, NESA VIVENDA FERMOSA E BRANCA PASAMOS MOMENTOS MARAVILLOSOS DAS NOSAS VIDAS, NESA CASA AS COSTAS DO CUCAS, ESTÁN PENDURADOS MARAVILLOSAS LEMBRANZAS DE VACACIÓNS DE NADAL. CANTOS DE DÍA DE LEDICIA SUPREMA. PARECÍA UN LUGAR MÁXICO E DE ENSONO. PARÉCEME MIRAR AO MEU AVÓ ABRIR A PORTA DA CASA UNHA VEZ TOCADA A "CAMPAÍÑA" RECÉN CHEGADOS DE VIGO. CANTAN RISAS, CANTOS BRINDIS. FOI TODA A MARAVILLOSA PARTE DA CHAMADA INFANCIA "MÁXICA" NA POVOA DE VARZÍM.

Pasado tempo féliz,

Añoranza dun tempo que xamáis voltará,

Ledicia de tódolas ledicia.

Vida vivida no que foi e non é xa.

Que bonitas lembranzas daqueles tempos de maxia.

Non si?

Miguel

NESTA CASA QUE EATÁ A MIÑA COSTAS NACEU MIÑA NAI

FEDERICO GARCÍA LORCA, GRAN POETE GRANADINO

GRAN FEDERICO GARCÍA LORCA, home ledo, vitalista, cheo de esperanza, viaxante tetrao co TEATRO DE "LA BARRACA". Margarita Xirgú, gran acompañante de viaxe e actriz principal no esceneario. Canda vida, fondamente, vivida, FEDERICO, cantos sorrisos derramados, candos versos bordados, cantas aventuras en Poeta en Nove Iork. Creador das lunas máis fermosos dos veráns máis inesquencizles, amigo fonto de xitanos, nemigo da opresión habida a mesma que daría a morte inxusta a túa bendita vida. Federico García Lorca inxenioso poeta de tódolos poetas.

PENSAMENTO

Ardán, Marín ao 11 de novembro de 2008



Déixome levar, sempre, a modo,

Constantemente, ledamente.

Asumo a palabra recibida,

Plantexo a maneira de vivir queda.

Plantexo o atoparme có que son,

Sen artificios aburdos,

Sen mentiras concretas e abstactas.

Plantexo a vida como é

Como vivir vivindo e tocando a lus existente.

Derramart derrramo toda a ledicia necesaria.

Son a vida constante que camiña atraveso do tempo querido,

E amo tanto, porque non podo vivir sen a forza de amar, constantemente.

E, poucquiño a pouco rempemos os silencios absurdos

E enchemos a oquedad das palabras.


MIGUEL DUBOIS

O TEMPO PASA A RENTE DUN PEIRAO DE PEDRA

Ardán, Marín, ao 10 de novembro de 2008



Achégome ao mundo enteiro,

Coa forza íntegra do amor querido.

Non son máis que o lugar ocupado,

A palabra pronunciada ou o verso escrito,

Cargado da sumisa voz de palabras perdidas,

No curso íntegro do tempo pasado.

Son un pequeno habitante ceibe,

Un ensinante calquera,

Un plantexador de palabras absurdas,

Un queixume habitado de memorias perdidas.

Xa non son o que no momento fun,

Engado máis tempo e sumo minutos enteiros

Da vida fonda que latexa labazadas absurdas

De donos imperfectos.

Asisto ao espéctalo vital

Coma un máis antre a multitude existente.

Sucumbo de momento

Aos golpes baixos e aos combates inútiles,

E a vida pasa rápido,

E o vento zóa, constantemente,

Na beira dos pedras dos peiraos esquecidos.

Unha vestimenta de anos dabondo

Habita no tempo persoal

Habito a vida para vivir vivindo.



MIGUEL DUBOIS

LEMBRANZA DE LOLI

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 23/08/2006 2:11:13 Para: migueldth2222@edu.xunta.es Asunto: Reenviar: Hola Lola.

O tempo que voa coma un paxaro ceibo. Tempo voado tempo non repetido. O tempo da mañá e torpe e lento até chegar o cumio da luz: o meiodía. O Sol, grande e inmenso astro deixa ver toda a fermosura nun ceo descuberto . Eran tempos de Sol. Foron tempos grises na fermosura dos intensos verdes. Miguel.

Benquerida Vanesa: o poesía non entra do mundo chamado “rentable”; hoxendía ser poeta e ser coma un tolo, unha persoa, un tanto extraña que perde o tempo escribindo cousas raras que dempois ninguén lle publica nada. Hay de todo: hai algúns escritores que teñen bós amigos, amigos de vedade, que lle axudan a botar para diante ós seus traballos. Eu, a decir verdade, non teño deses amigos, e, penso, que tampouco teño maior intención de publicar o que eu escribo. As ideas son diversas nun mundo, por unha banda divergente e por outra que quere a chegar o seu, ser un mesmo en eso quero eu chegar: a converxer na consecuencia de certos ideais que hoxendía son soños escachados coma un vello plato tirado na beira do camiño da vida. Penso que na nosa mente hai un pequeño espazo, un pequeño lugar no que hai sitio para o desenrolo da túa tarefa “ideal” ou intelectual. Nese pequeño sitio nacen as ideas máis belas no que te das de conta que ti podes ser creador de historias e poemas. Fisiolóxicamente existe esa parte, a parte intelectual, a parte creadora. 

Escribir váleme para ler escritores clásicos ou calquera tipo de home ou muller que achegado ao mundo literario amosa os seus sentimentos de forma aberta, concisa. Boeno, vóuche escribir un poema para ti, esperando que che guste:

Vaia para VANESA, co meu cariño, como non!

Na mañanciña ventosa
A rente da fonte da vida,
Todo un futuro impreciso,
Nace a femosura do novo día
A lúa chea e as nubes de gris blanco
Va cedendo espazo
A fonte luminosa do día.

O día por diante
A vida por diante
Na noite queimáronse
Os derradeiros amores,
Sendo testigo
A pouca luz habida
O son do vento forte.

Era un lugar tranquilo
Unha praia deserta
Chea de luz intensa e natural
As cinzas na morta cacharela
Parecían estar acesas
Lapas vermellas, marelas e azuís.
O vento perdido
No suspiro da noite.
Noite de troula
De faros acesos
De oios pechados
Tempo gañado ao tempo.
Amor corrente,
Bico quente
E buscar, sen sosego,
Nun diccionario esquencido
Al derredeiras palabras perdidas
Para, fondamente, amar
Na máis pura dimensión espida.
Amar polo día
E amar pola noite
Esquencer o medo fondo
Maldicir a xenreira maldita.

Cubrirme cóas pequenas cousas
Da vida cotiá
Encherme de vida
Cubrirme de amor.


Miguel Dubois.

ENGLISH POETRY

I was thinking about all of you at sunset time.

With all my love, from Galicia, my Country, for all of you

Teachers and friends from Limerick. Limerick, was for me

A pleasant dream. Ii is a pleasure for me to write in

English, but if I could be written this poem in Gaelic,

Perhaps I could be living a fantastic world. I, always

Write in Galician Language. I love the imitated

Knowledge of the Gaelic Language. I love English, too.

Days go on quickly

Nor questions

Are sparkling

On the fresh air

Of a funny day.

My love

Is a sweet dream

Lost in the faraway time.

Words, without answers

Broken  thoughts

Like broken screams

Little personal tragedies

All my live I could have been

A free language

Without sufferings

And painful feelings.

A word,

Only a single word

Is the Chief of the air?

Of the entire environment

And all kind of landscapes?

The freedom

Is knocking

At my nude black door.

I feel okay

Because I have known

My friend freedom.

Freedom is like

Cached

In a sail tensed

By the strength

Of the wild air.

My life entire

Is a floating thought

Like a seagull

Over the wild Ocean.

My entire life

Is a lost Island

In the middle

Of  delicious desires

And  forgotten hopes.

Miguel Dubois.