TEMPESTADE DE OUTONO CHUVIOSO

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 12 de novembro de 2009



Outono ventoso, dabondo cae
A chuvia a mares perdidos no medio

Do ar convulso.

Forte incontible, insolente,

Irreverente, insostible, forte

E intensa. As arbres fortes non

Esquecen

A furia dun vento furacanado,

Embrión violento e natural,

Sacudida do medo e o espanto.

Como se fóra un león ruxindo,

No medio da xungla acuífera

Froito da inmensa sede inaudita,

Furacán da forza intensa,

Soplo dun deus temible

E enfadado e portentoso

Os coches cubertos de forte violenta

Choiva gratuita

Atreavesan estradas rurales

Perdidas no cumio do afastamento

E as autoestradas son camiños

Anchos e sin fin,

Cara a Fisterra,

Cubertas da auga enteira,

Caída, sen piedade algunha,

Da bóveda celeste,

Cuberta de extensas nubes,

Zeppelins de algondóns brancos

Ateigados de enorme peso acuífero.

As follas castañas e amarelas,

Son arrincadas violentamente

Das polas das arbes feridas,

Namentras unha pequena folliña

Corida e fermosa

Vóa propulsada polo motor Natural

Da vida agasallada

Do vento tremendo alleo ao cotiá

Pequenos faróis acesos abanéanse,

Creando estrañas figuras móviles

Con momento rixido de vaivén

Ou a luz pasa a penumbra total.

Ascendo un misto,

E non teño un branca vela de ceira.


E de cando en vez un lóstrego

Azul e

Perdido no mundo do espacio aberto

Aluméa a noite inesquencible.

Santa Barbariña,

Benzóame deste medo aos tronos

Inesperados, traidores nocturnos,

Incorrectos que escachan armonía

Sostible e desexable

Da derradeira galerna perdida nos

Anos pasados da vida pretérita,

Que xa non voltará,

Cando a tí amarrábe para quererte

Un cachiño máis, con tronos ou sen

Tronos, de día ou na noite enteira.

Rompen amarras algunhas

Embracacións livianas

E algun mastro é derrubado,

Polo vento tremendo.

As ondas mareiras sobrepasan

Os limites normais; rompen normas

E leises naturais

Da tranquilidade mariña.

O respeto dos mariñeiros galegos

Funda confradías silenciosas

Que envian oracions piadosas

Aos ceos afastados.

O marmullo da palabra fala

De por si. Lémbraste

Daquela galerna tremenda

Con nome de muller e flor que

Arrasara toda a calma habida.

Arbres partidas, embarcacións

Afundidas e xamáis rescatadas.

Era a pantasma do medo en acción

Que calaba nas conciencias

Mariñeiras dun país fermoso,

Con vestimenta de pura natureza

Violenta, quebra da paz e do sosego

Os vidros transparentes e mollados

Das fiestras debuxan canales

Acuáticos

En fase descendente.

O bafo indebido e quente,

Empaña o vidro húmedo.

A xente rueira,

Busca un lugar chusco

No que poida ser o seu refuxio

Momentaneo. Deme unha esmoa

Señor, Señora.

Os barcos darribada rachan

Amarras perto dos pretros Peiraos.

A Ría é un lume aceso de vagas

Espumosas, bravas e encendidas

De continuo ir e vir,

Brúa o vento furibundo,

Sinto un desasosego constante,

Atópome inseguro, perverso e

Cobarde, coma cáseque sempre.

Quero arrincarme a

Miña vida incoherente

Frustación ao medo delirante.

O mar xeme, o vento chora,

A choiva empapa,

Pequenos cans ateigados de augas

Cruzan as estradas, sen rumbo,

Fuxindo do indefinido.

Os campos usan o pente natural

Do vento forte pentiando

A súa superficie.

Próas que cortan ondas escumosas

E delirantes,

Popas protexidas,

Pola propia embarcación

Ondas potentes e sinistras,

Baten a estribor e a babor,

Danme dun lado

E polo outro tamén, pola dúas

Meixelas comuns a unha faciana

Cansada e con cicatrices temporais.

Morte dnha onda furiosa,

O barco baila un estraño baile

De sube e baixa

E vai de banda a banda,

Como un home con viño excesivo.

Un forte golpe fai pechar

A porta da cociña que vai dar

A horta chea de legumes verdes.

A lus, de novo marcha,

Outra vez os lóstregos azuis

De tremendo estrondo,

Rompen a calma querida,

Sernedidade perdida e necesaria

Para o correcto vivir de tódola vida

Enteira,

Que non ven polo de agora.

Todo parecia unha pelexa

Parlamentario,

Duna banda a outro ían os insultos

Tremendos, mal exemplo televisado

Na casa representante dos Pobos de

España,

Espectáculo noxento, carente de

Lóxica algunha. perversión

Dialéctica

Para crebar a paz solicitada polo ben

Común, polo concepto,

De Sociedade Solidaria

Unha tolemia absurda de

Desavenencias,

A perda do equilibrio estatico,

O dinamismo dunha lingua

Maleducada,

A total pérdida ao respeto debido.

E o dinamismo era o sabor

Do mundo sen sentido.

Quebrar a paz querida,

Predesfacer o Estado Democratico,

Pero a galerna non perdóa,

Daña e non ten piedade

A hora de facer daño extra.

Todo parece un desequilbrio

Absurdo,

Mais a tronada habida non

Perdoará levemente,

Pasará os custos da súa estadía,

Normas sairán dela, que non

Deixarán

Ceibos os barcos amarrados,

Namentras o salario baixa,

Por mor do derrube do mundo

Normal.

A quietude é un soño perdido,

Un vehiculo despistado

Estrélase contra un muro de pedra

Dura e inesgotable

Namentras os politicos incorrectos

Amárranse a un poder que non lles

Corresponde. Entón a verdade

E un mentira constante,

E a verdade e un ente abstracto,

Casi que non existe.

Cando me convén digo si,

Cando non me conven digo non,

Mais, por desgraza, e para mal

Xenérico

Nunca digo a verdade que pesa,

A verdade real con letras ç

Maiuscúlas.

Entón xenérase a falsa filosofia,

Dos interese creados, da

Continuidade

Da farsa constante.

E o vento retoma a súa potente

Forza inaudita

Arrinca amarras, de novo,

E o ser humano mais feble,

E o que máis sofre.

A galerna derruba sen piedade,

A calma fai a vida mais doada.

Sobran os días de tronada absurda.

Reinvindico a poderes ser o que eu

Son, sin ser manimipulado pola

Absurda mezquizdante.

Asumo o que son,

Pero ti, tamén asume o que tes facer

Sen culpar ao mundo alleo que non

Te pertence por sorte.

Se, ti mesmo, e arrinca de ti esa

Tempestade interior que contigo

Remata.





Miguel Dubois.