UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.
JULY 5th 2008.
Que doce pracer significa,
Acollerme ao ritmo lento e soave do silenzo.
Fico quedo e tranquilo.
Non son ren sen bágoas derramadas,
De amor enteiro e sumiso.
Silenzo enteiro do silenzo do tódolos silenzos,
Silenzo absoluto e dominante.
Fálame de coma rematar,
Do silenzo absoluto e tremendo.
Do ser amor partido.
Que fonda tristura me asulaga,
O predomiño da ingrata inxustiza!
Auténtico ser humano,
Ser humano home,
Ser humano muller,
U-los dereitos derretedos,
Coma a branca manteiga,
Nunha tixola espantosa de fondo mouro?
Pasa a vida enteita como un lóstrego perdido,
No absurdo da noite da vida querida.
Os amores vanse queimando pronto,
Aqueles amores de manteiga amarela,
Boca ácida da inmensa amargura,
Xira enteiro o Mundo,
En torno do seu propio egoísmo,
Egoísmo de persoeiros absurdos,
Que van armados de tremendas armas de morte perenne.
O lobo negro da noite moura,
Oubea lento ao ritmo do frío fondo,
E os habitantes dos lares esquecidos,
Demanda inmediata xustiza deshabitada,
Aqueles que son os chamados orfos do amor esquecido,
A manteiga cambea á cor máis moura de tódolos mouras,
E un criminal de armas blancas,
Vai cortando, lentamente e lenenmente,
A cordas amarradas a miña prisión vital.
Daquela liberdade,
Ancorada no tempo de tódolos tempos perdidos.
E agora, por sempre, hahito no mundo da miña compreta ceibitude.
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario