Mostrando entradas con la etiqueta REENCONTROS EMOCIONÁIS. POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta REENCONTROS EMOCIONÁIS. POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

martes, 17 de marzo de 2009

REENCONTROS EMOCIONÁIS


AMOR E DOZURA É VIVIR










Pontevedra, ao 15 de marzo de 2009


REENCONTOS EMOCIONÁIS.


Como me vou atopando conmigo mesmo,

Achegánme ao que son,

E non achegándome ao que outros

Quixera que eu fora.

O tempo vivido, aquel pasad o de pena e gloria.

O presento habitado, do agora , do día a día,

E o futuro incerto, do que penso que será

E ao mellor todo a estructura mudará.

Arríncame de min esta fonda pena,

Que meu interior fire, habitante do medo absurdo,

Magoando os sentimentos abertos,

Que a dor é grande que fai mal dabondo.

Acepto ao sufrimento correspondente.

Apartado estóu da tarefa cotíá, abofé,

Vivindo en Temporal Descanso,

Pobo máxico da Costa Atlántica.

Habito versos incoprensibles,

Confuso atópome ante o disturbio acaecido,

A door é grande e a pena sublime.

Doéme a ferida fonda,

Sándanmen os sentimentos absurdos,

Queimo horas indecisas,

Habito os minutos dubidando,

Cal será o correcto camiño,

Cal será a conta máis exacta,

Cal será o precio xusto,

Cantas horas vivindo sen vivir,

O laio decisivo que estoura no ar limpo e puro.

As portas blancas da primavera polícroma,

Xardíns de flores multicores, delicioso xardín máxico,

Miro e me deteño na beleza dos teus ollos perfectos,

Disimulo a roubada ledicia, ausensencia do sorriso

Secuestrada nun día tremendo.

Habito sen habitar no mundo productivo,

Durmo no tempo que pasa e pasa.

Como pasa o tempo meu amigo,

Nunca deténse e suma e suma,

Os homes e as mulleres sumamos,

De certo tamén, máis non imos máis aló.

Do limite exacto. Somos límites temporáis.

Puros números matemáticos.

E os anos da vida seguen e seguen.

A Historia o seu curso continúo e fluído segue.

Desperto coa raiola luminosa e penetrante,

A lus beila cancións ledas e perfectas,

E vai arricando as penas da door absurda,

Absurda laio que fulminas a fonte leda,

A fonte do sorriso permanente

Que non quixera desvaerse.

Vai a vida pasando antre as delicias habitadas

De constantes sorrisos perfectos.

E a vida pasa antre a tristura adversa,

Que fai de ti ser valente e ardente,

Para facerlle fronte e eliminala.

Coxunto de emocións diversas,

Amamos tanto a beleza sublime,

Rexeitamos tento os actos violentos,

Nós que a nosas emocións adversas,

Son o froito da inmadurez emocional.

Amo a paz constante,

A serenidade pululante,

É o bon vivir sen a door tremenda,

Que fai estalar ó ar en berros concretos

Que non son máis que a afirmación do sufrimento.

Doce suavidade do equilibrio, a tí achégome,

Achégome a min mesmo cando me atopo.



Miguel Dubois