Mostrando entradas con la etiqueta POEMA PARA MAITE. POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POEMA PARA MAITE. POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

domingo, 16 de noviembre de 2008

POEMA PARA MAITE





Pontevedra, ao 15 de novembro de 2008.





POEMA, PARA MAITE.


I


Non o sabedes, de verdade absoluta,

Chámase Maite, é forte, valente,

Ergue dereita a testa que ben pensa,

Agarimosa é cando ten que selo.

Nunca retrocede na súa vida cargada

De avances constantes.

Non discute o absurdo do tremendismo.

Ela, Maite, avanza segura,

Da folgos desinteresados,

Porque non lle gusta usar o verbo retroceder.


Maite é responsable,

Pretende endereitar aquelo que está torto,

Mais que estrano parece ser un conxunto absurdo

De mentiras constantes

De absurdos convertidos

En verdades mintireiras.

E entón cando se ergue un estrano pantasma

Cargado de sumo egoísmo

Que vai desfacendo o mundo real

Da verdade íntegra,

Do xogo limpo.

E ataque sen piedade a mentira,

É queixa continúa, lamentable e inútil,

A parte máis miserenta do ser humano.


II

Maite carece, totalmente,

Di dito máis enriba,

Repito: é valente

E ten o corazón limpo.

De seguro irá construíndo

un Mundo Novo,

De novos amigos e coñecidos inesquencibles,

Ten a gran ilusión, como calquera,

Do seu fillos amados,

O máis importante

Dos noso futuro.

De seguro ten bon compañeiro,

Que cando Maite está triste,

El, agarimosamente, consola,

Con palabras amorosas,

Ou caricias soaves

Que van facendo que o noso corazón

Sexa froito do amor continuo.


Que regalo máis fermoso é a vida,


Maite amiga,


Que grande é ter aberto o corazón,


Que maravilla, Maite, e derramar


Amor quente, amor é douche


E non che pido que me déas nada.


Amar é a carencia do egoismo absurdo.


Que ben me sento cando amo poderosamente,


Que ben fas en ir a Ourense,


sacrificándote para que


Que os vosos meniños queridos,


Disfruten, compartan e compitan,


Sempre deportivavente,


E pola noite, xa cansados


Da xornada, se fora o caso,


Ou momento oportuno


Nos afundimos en abrazos de amor


De pasíón máxima,


Porque necesitamos


Á alguén, que comprenda


A nosa necesidade de amar


De cando en vez,


E corpo a corpo,


Totalmente espidos,


E se nengún tipo de tapuxos,


Si, Maite imos avazando,


De calquera maneira,


Con absurdas labazadas,


Avanzamos froito do sufrimento,


O sufrimenzo endurece.


Inútiles labazadas,


Pero non usamos


A palabra rendición.


Porque estamos cheos de amor puro,


E temos o corazón cheo,


Reivindicamos os nosos deritos persóais


Mágoa daqueles eque somentes,


Pensas en eles mesmos,


Porque, desgrazadamente,


Non foron ensinados


Para pensar nos demáis


Ou naqueles seres humanos


Que somentes coñezen o verbo sufrir.


Pro nós Maite, temos o corazón ledo


E non temos esa palabra tremenda

Qué é medo.




Miguel Dubois.