Mostrando entradas con la etiqueta LONGO POEMA DE AMOR...POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta LONGO POEMA DE AMOR...POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

sábado, 21 de marzo de 2009

LONGO POEMA DE AMOR


AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 13 de marzo de 2009


longo poema de amor



I


Que soio me atopo no meu adentro senlleiro,


Que silencio absurdo de door ferida me habita.


Vivo conela e nela habito e vivo, de novo.
Soidade se chama nos días quedos.
Soidade vital, vela apagada, derrubada da chama acesa.
Oscuridade sinistra da voz apagada,
Do laio aceso que ar domina.
Como poder habitar meu pensamento aberto,
A unha forma de pensar pechada e tremenda.
Como facer que escoitas a miña voz viva,
Se o teu pensar parés un con duro da beiramar.
Acende a vida interior do teu pensar torpe,
Habita os esasos faces de lus querida,
O que apaga as noites tremendas máis negras,
Como vestido dunha vella enloitada.
Abre os teus ollos a vida enteira,
Encende a lus fonda dos túas órbitas esféricas.
Non sexas un anaco de algo indefinido,
Tes que ser" ti," sempre, polo día enteiro.
E pola noita aberta a oscuridade.
Avanza vendo para o fronte aberto,
Vai camiñando cara do destino merecido,
Non pidas do que non foras merecedor,
Non roubes os espazos vitáis alléos.
Habítate enteiro,
Queima hasta a derradeira verba
Do teu discurso embelizo,
Polas palabras que tan, meravillosamnte, afirmas.
Sé o dono enteiro do teu ser íntegro,
Achégate ao mundo solidario.
Esquece calquera verbo absurdo
Que te leve ao mundo tremendo
Do egoismo vital.
Desterra o padecer da envexa enferma,
Desterra o deserto amoroso
Habito no interior do verbo amar,
Que da a calor constante
E faiche esquencer do mundo xeádo
Do continúo desamor,
Sentimento humano absurdo.
Aquece as túas mans valeiras,
A beiras da beleza da fogueira viva,
Cóas fermosas chamas quentes e cooridas.
Eu quéroche tanto, me doce amor,
Ti non me queres, pero queres quererme.
El ou ela me queren, tamén.
Vós querédesme, abofé.
Vós quizánes querédesme.
Eles ou elas me quérenme de seguro.
Que difícil é o verbo amar,
Que é o verbo amar sen amar?
Como che vou amar con desamor,
Se o teu o amor é un deserto seco.


II


JAVIER PARA ANDRÉS.


Que doce reulta o nacemento dun meniño máxico
Chamado Javier, nacido para salvar,
Ao seu irmán infirmiño chamado Andrés.
Ai! Andrés querido, esquenzo ao inútil sufrimento,
Cúrate da túa infirmdade, fonde da dor pasada,
Grazas ao teu irmancillo pequerrechiño.
Abrimos portas a vida vivida.
Pechamos as fiestras ao sofriminto inútil,
Para que sufrir de xeito inútil,
Agora Andrés voltará a sorrir.
Sustos deixamos soterrados,
No mundo da lembranza inesqueceble,
Camiñamos no mundo do xusto equlibrio.



III



Porque queres che querei, sempre,
Aquí, acolá e no máis aló,
Non me quites o dereito a quererte,
A amarche docemento, día a día,
Se tiveras xeádos teus grosos beizos,
Eu chos quentaría coa calor dos meus beizos finos,
Acariñaréi o longo deserto das túas costas espidas,
Musitarei palabras inintelixibles,
Pero estaréi a túa rente.
Non permitas que me invada o frío nouturno,
Aquécete ao carón do meu corpo; quentura
Acendo a pequena lámpada te torpe luz,
Abres tes ollos fermosos e lindos.
Eu, lento, penso canto podería durar
Este amor inacabado,
Esta chama acesa,
Esta coor fermosa.
Podería sosterse no tempo longo,
Os anos que os dous quixeramos.
A lus prende con toda a súa forza,
A noite finaliza na súa mesma oscuridade,
Me sinto preso ao teu amor constante,
Maís rompo as cadeas do absuro medo.
Son o día enteiro, alus aberta íntegra e intacta,
Contigo son noite se medo e con vida,
Vivo para vivir a felicidade contigo.



Miguel Dubois