AMOR E DOZURA É VIVIR

Publicar entrada

Pontevedra, ao 10 de marzo de 2009. INSOLIDARIEDADE SOCIAL. Habito sendo o que eu son, Habito nas palabras pronunciadas, Cargadas de verdade suma. Habito na escritura profunda dos meus versos, Cachos do que eu son, espazos escritos de meu. Habito na rotura profunda da liberdade roubada. Condeo o que rompe o equilibrio xusto, Habito no máis fondo do teu pensamento libre. Van roubando espazos de liberdade aberta, A cambio de mentiras sotiles, Por mor á rotura do equilibrio da balanza, Que rompe o máis puro sentido xusto, Xustiza derrubada, Por mor do movemento manipulativo, Namentras, sen real solución social, O miserento está queimado Polos camiños falsos da vida Na rúa, un fardo humán, Despoxo e rexeite de todos, Cuberto cunha manta rota , Durme sabendo que non existe, Para vivir, de certo. Polo día extende a súa petitoria man, Mancada e cicatrizada, E nun recipente plastificado, Van caíndo unhas tristes moédas. El habita e non habita, Vive sen vivir, Ela perde o seu rumbo exacto, Vai perdendo o senso vital, Antre denuncia e denuncia, Ai vida que non tes sentido, Cando o barco non leva rumbo fixo! E vai camiño dun naufraxio innecesario. Supervivintes dos Mares Mouros Comercio inxusto, Das noite miserentas Ateigadas de tremendo fracaso vital e humán. Totalmente fóra da limtitación do cálculo exacto. Habito por habitar, Habito por non vivir Na perversidade, Do máis puro esquenzo humano. Sentado no borde dunha escada Nunha aceira dunha cidade perdida. Non sei onde habito, Mais non vivo, Porque non sei onde vivo. Habito a vida e non deixo vivila, Son un fardo humano, teño vida, De cabelos despenteados Está a miña teta cuberta, E longa barba desarranxada, Cobre parte da miña faciana Se fora o caso masculino. Nas camas quentes, Din que xa no men queren, Habito na miña prisión interna. Din que somos febles, Din que din, din e don, Pero nada fan por nós, Habitantes miserentos Habito sin habitar. O medo fondo e profundo Para deixalo enteiro espido De si mesmo, E covertilo e valente existencia, Procuro que no me invada. Habito na metaformose vital, No mundo da máis pura contradicción, Mais a pesares deste Mundo Insoidario, No que o verbo amar, É unha acción luxosa, Fico admirado dos tremendos constrastes, Existentes antre o político manipulador, O cidadán corrente, A diversidade constante, E aquel que ten por teito, A noite fría e o desalento. Habito no Mundo Inxusto, Sálvese que poida! Mesaxe contrasolidaria. Miguel Dubois