OSCAR WILDE

OSCAR WILDE , foi unha personalidade , bastante comprometida. En DUBLÍN , podería daquela facer uso dos maiores luxos da cidade. Foi un home adiantado ao seu tempo. A súa dona estaba moi namorada del. Tivo dous fillos. A súa "nai" vai a ser un personaxe moi impaortante na súa vida. Era dominante e influía bastante na vida de Oscar Wilde. Tería relacións homosexuais cun fillo dun Noble inglés. Esta relación o levará a xuizo e, posteriormente, é encadeado.
O final da súa vida é, demasiado, triste. Pasa a maior das soidades no París da época. Cae enfermo e remata morrendo.

MEU PRIMO CUCAS

MEU PRIMO CUCAS É UN HOME AGARIMOSO; QUERO DECIR UNHA BÓA PERSÓA. PASEINO MOI BEN CON TODA/OS VÓS NESA LINDA POVOA DE VARZIM, ONDE A MIÑA NAI NACEU NO ANO DE 1920. ATRÁS DO CUCAS, NESA VIVENDA FERMOSA E BRANCA PASAMOS MOMENTOS MARAVILLOSOS DAS NOSAS VIDAS, NESA CASA AS COSTAS DO CUCAS, ESTÁN PENDURADOS MARAVILLOSAS LEMBRANZAS DE VACACIÓNS DE NADAL. CANTOS DE DÍA DE LEDICIA SUPREMA. PARECÍA UN LUGAR MÁXICO E DE ENSONO. PARÉCEME MIRAR AO MEU AVÓ ABRIR A PORTA DA CASA UNHA VEZ TOCADA A "CAMPAÍÑA" RECÉN CHEGADOS DE VIGO. CANTAN RISAS, CANTOS BRINDIS. FOI TODA A MARAVILLOSA PARTE DA CHAMADA INFANCIA "MÁXICA" NA POVOA DE VARZÍM.

Pasado tempo féliz,

Añoranza dun tempo que xamáis voltará,

Ledicia de tódolas ledicia.

Vida vivida no que foi e non é xa.

Que bonitas lembranzas daqueles tempos de maxia.

Non si?

Miguel

NESTA CASA QUE EATÁ A MIÑA COSTAS NACEU MIÑA NAI

FEDERICO GARCÍA LORCA, GRAN POETE GRANADINO

GRAN FEDERICO GARCÍA LORCA, home ledo, vitalista, cheo de esperanza, viaxante tetrao co TEATRO DE "LA BARRACA". Margarita Xirgú, gran acompañante de viaxe e actriz principal no esceneario. Canda vida, fondamente, vivida, FEDERICO, cantos sorrisos derramados, candos versos bordados, cantas aventuras en Poeta en Nove Iork. Creador das lunas máis fermosos dos veráns máis inesquencizles, amigo fonto de xitanos, nemigo da opresión habida a mesma que daría a morte inxusta a túa bendita vida. Federico García Lorca inxenioso poeta de tódolos poetas.

PENSAMENTO

Ardán, Marín ao 11 de novembro de 2008



Déixome levar, sempre, a modo,

Constantemente, ledamente.

Asumo a palabra recibida,

Plantexo a maneira de vivir queda.

Plantexo o atoparme có que son,

Sen artificios aburdos,

Sen mentiras concretas e abstactas.

Plantexo a vida como é

Como vivir vivindo e tocando a lus existente.

Derramart derrramo toda a ledicia necesaria.

Son a vida constante que camiña atraveso do tempo querido,

E amo tanto, porque non podo vivir sen a forza de amar, constantemente.

E, poucquiño a pouco rempemos os silencios absurdos

E enchemos a oquedad das palabras.


MIGUEL DUBOIS