Mostrando entradas con la etiqueta SER TI--POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta SER TI--POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

jueves, 5 de febrero de 2009

SER TI

AMOR E DOZURA É VIVIR

 
 
 
Pontevedra, ao 5 de febreiro de 2009
 
     SER TÍ
 
Como seres humanos, loxicamente, somos seres ,totalmente, imperfectos. Supoño que namentras o espectáculo vital acontece, algunha veces pollénomos a pensar porque ocorren as cousas que non quixeramos que nos ocorreron. Porque nos pasan as cousas indesexadas? Será unha  loita de conflictos mal encauzados? Quen pode máis: o desborde das emocións? O mal uso da intelixencia? Que é ser  un ser intelixente? Onde están os límites nos que inavadimos a vida alléa? É a vinganza un comportamento lícito? Todo esto que estóu a escreber son as fronteiras do comportamento. Cal é a filosofía dos valores? É lícito  o descreto por pensar de xeito diferente? Existe a liberdade tal como debería ser? Supoño que, sempre, debemos admitir o que somos e en casos, admitindo o que non nos gusta de nós mesmos. Sempro colleremos no xogo de coller adxetivos ou sustantivos ,aqueles que nos gustan, aqueles que nós atraian aínda que carezan de todo validez vital, aínda que sexa un símbolo aparente, non embargantes calificativos duros, que ao mellor os rexeitamos, somos tan sumamente hipócritas que rexeitamos aquelos  que non nos gusta, pero que de xeito nos pertencen. É coma a negación dun mesmo. O desenrolo vital require o correcto uso da "liberdade" e da "democracia social". Todo aquel que insulta, fai dano, polo mero xeito de desprezar ao alléo, incurre na máis incorrectas das conductas, usando métodos de defensa, que son a negación da verdade: a mentira. Este tipo de individuos  vanse empobrecendo cá paso do tempo, usando a  manipulación de feito non continúo, pero frecuente. Son seres que se refuxan na apariencia exterior, non están seguros de se mesmos, e soen utilizar o grupo como comportamento social. Dado que os seus principios non son desexables, soen estar, moi, de miudo, desencantados, converténdose en pequenos dictadores, que arrementen en todo aquelo que non lles gusta. Creen que, sempre, teñen razón, e aborrecen a aquelas persóas que lles levan a contraria.
  Detrás de todo  o que estou a escreber, agachánse conductas, tremendamente, egoístas, conductas antisolidarias, nas que a verba "conveniencia" non ten nada que ver coa verba amor, ou amor ao próximo. O ser humano feliz, para min , ten que amar, fondamente, e dalgunha maneira afacerse cós seus semellantas, usando o instinto social da soliedaridade, como un instrumento vital para a correcta convivenza. Aquela persóa que utilice o odio, ou a hipocresía como ferramenta social cáseque de cotiá, terá moito que perder e ren que gañar. Son conductas moi baixas que non falan ben nada de cada un de nós. Os sentimentos negativos pódense convertir en sentimentos perigosos, porque agachan certas conductas violentas. O antídoto de toda esta barbaridade é a aceptatación persoal túa e a aceptación dos semellantes. O ser humano que non ama en , realidade, e que non está a ben consego mesmo.
         Cando rematan as batallas, cando rematan as guerras, os dous bandos, soen xunguirse para firmar os tratados de paz.
       A vida, digo eu,está para o disfrute pleno, para enriquecerte como ser humano, desenrolar, as túas capacidades, ser unha persóa máis no mundo dos demáis, renderse ante os feitos egoístas. A quebra da felicidade produce unha gran frustración, pero o poder de superación debe estar contigo,porque se non estás perdido. Vivir felizmente, sen  invadir o que non ten pertence. A hipocresía é unha enfermadade da conducta, a manipilación, o mesmo. Xúlagate a ti mesmo, en cando te atopares, poderías opinar sobre os demáis. Pero, realmente estamos aptos para xulgar ou condear ao próximo? É moi importante saber quenes somos e despóis falamos. Que e a xustiza? Que é a inxustiza? O tema  das conductas de homes e mulleres é moi interesetante. Prefiro fixarme no poemas de Walt Whitman que pensar en Hobbes.
 
                       Miguel  Dubois
 
   http://mundodefisterra.blogspot.com
 
 Pronto porei o artigo neste enderezo