Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA por MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA por MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

viernes, 18 de septiembre de 2009

COMEZOS DO OUTONO

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 18 de setembro de 2008.

Deixamos descansar íntegro ao perfecto astro Solar,
E chamamos a o mundo ateigado de pingas de auga continúa.
Cambio cíclico temporal, cambiar en resta anual á volta das follas mortas,
Ao comezo das arbres espidas a delicia contante dun paseo outonal,
Nun chan cuberta de follas castañas e amarelas,
Froito do desfolle asumido.
Benzoada sexa a auga que cubre a terra seca,
O brusco cambio da paisaxe me dí que habito no mundo vivo
Que latexa no ar limpo que despido a ledicia de vivir,
De sentir a xentileza de acariñar o costabe dunha arbre milenaria,
Maravilla natural do bosco fondo, perfecta cuberata arbórea,
Que dá paso a un camiño lento de luz pálida e mirada triste.
Beleza constante dos boscos galegos, fortes carballos vellos e belos.
Contigo percorro os camiños longos da vida, entrégome a liberdade persoal
Do que son, namentras adoro teus bicos lentos e pasionáis,
Afúndame neste termo absoluto de amor puro,
Viva a vida pura no intre da unión pura,
Namentra o outono puro e absouluto,
Forma parte da paisaxe aberta e frontal
Castaña e amarela, tempo que pasa "temporalmente"
Na horas vitais que caen no esqunzo temporal

jueves, 12 de marzo de 2009

HABITANTTE DO TEU INTERIOR


AMOR E DOZURA É VIVIR












Pontevedra, ao 12 de marzo de 2009.



HABITANTE DO TEU INTERIOR.



Como decribir o mundo habitable,

Como engadir un palabra fermosa

A palabra máis linda,

Como habitar o valeiro enteiro

Que en mi habita,

Como consumir as horas despreciadas.

Como encher as horas roubadas

O meu traballo cotiá.

Como consumir o tempo morno,

Que habita no meu adentro ferido.

Como ensinar ao meniño inexistente.

Habito a incomprensión máxima,

Mais da igoal, cada cual e cada quen,

Eu habito a miña soidade inxusta,

Ti a lingoaxe miserenta,

Eres a palabra decorada,

E sotilmente aparente,

Eres o lume contaminado,

Que non queima,

Que non che quita o frío perverso,

Na noite fría do teu xelado corazón.

Porén mal non te desexo,

Prégolle ao meus Deus Senlleiro,

Que che perdóe as culpas cometidas,

Por tí na indecencia da constante e absurda mentira.

Todo vale, mais todo queda.

O meu ser interior está tranquila,

De cando en vez, chámame Santa Tristura,

Habitantes dos seres humanos deprimidos,

Apartados da función vital

De afacerse como persóa,

No mundo cotiá,

Que nos vai enchendo os pratos valeiros,

De manxares sabrosos.

Apago a miña sede con bebidas limpas.

No meu retiro habito,

Acudo ao centro de min,

E me atopo comnigo mesmo.

Constrúo a vida diaria,

Antre poemas diversos

E a lectura constante de libros.

Habito no mundo actual

Que me toca actuar,

Día a día vou facendo

Un cachiño maior o meu corazón interior.

Segue o teu camiño equivocado,

Non che desexo mal, non,

Eres tan humano coma calquera,

Mais non firas aos alleos sentimentos.

Mírame a miña faciana enteira.

Non agaches a túa faciana agachada

Sobre ela mesma.

Vamos queimando sonos agachados,

Imos afrontado as duras realidades,

Que firen dabondo.

Forte son, porén teño que selo,

Non me rendo ante as palabras cobardes

Vendidas nun mercado de estrana venda.

Encho o meu interior de ar limpo,

Respiro fondo,

Eu habito en mi mesmo.

Dime a verdade enteira,

Non me contes unha absurda trola.

Habita en ti e dentro de ti,

Non usurpes o mundo alléo.

Repira ar limpo,

Enchete de felicidade constante,

Felicidade que se constrúe, día a día,

E non se vende nen se compra.




Miguel Dubois








jueves, 29 de enero de 2009

AMAR PARA AMARTE, MÁIS

AMOR E DOZURA É VIVIR






Pontevedra, ao 28 de xaneiro de 2009
AMAR PARA AMARTE, MÁIS.
Cae a noite enteira no escuro
Fondo da túa boca aberta,
namentras meus beizos puequenos,
Rozan a delicia dos teus tenrros e soaves.
CaE a noite de inverno decadente e inversa,
No fondo do teu sorriso
En forma antinómica,
Antre a delicia suma
E a potente e quebrante tristura,
Tempo para sufrir calado
Perda de tempo para a engadir
A delicioso arte de amar.
Porque tanto te querei, meu amor,
Sepárame de todo para entregarme
A ti enteiro, amor dos amores.
Dame a ledicia para vivir en paz.
Achégate aos meus brazos afeitos
Para amarte máis e máis.
Doume a ti todo e íntegro,
Nesta desesperada noite amorosa,
Gañada ao tempo perdido,
Na que os ventos non existen,
Quimeras perdidas,
E só ten sentido a caricia quente,
O bico perdido,
Ou agarimar túas longas costas espidas
Coma se se tratara dun novo deserto
De amor continuado e constante
Esgotado do adverso odio,
Amarrarme a ti, íntegro,
Sentir teus peitos ergueitos
No meu peito espido e quente.
Amarte docemente,
Sumido nun sono real de amor continúo.
Amarte sumiso ao teu amor quente,
Apagando os volcáns acesos,
Cubríndoche de gloria constante,
Coa semilla máxica do futuro.
Amor, teño que deixarche
Para a nosa desgrazada e separación do momento
Deixoche enriba da mesa de branco pano,
Da táboa redonda,
Os vinte poemas de amor
E unha canción desesperada,
Do noso querido Neruda..
Miguel Dubois.

jueves, 18 de diciembre de 2008

A LINGUAXE MUDA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín ao 9 de decembro de 2008

A LINGUAXE MUDA

Eu non son o teu silenzo continuo, fala somentes
Pola la emision perdida de túas palabras
Sabedores do amor constante,
Que vai dando bicos abertos,
Ao valeiro do espazo.
Non me fales có teu inútil silenzo constante
De desafío e ferida perdida no medio tremendo,
Das palabras perdidas.
Cando calas sei que algo me queres decir,
Ou unha palabra fermosa
Ou unha frase perfecta,
Ouh un amor constante,
Perdido antre o silenzo perdido.
Fálame. Dime cousas reais,
A vida mesma, exemplo poño ou,
Ou cóntame fantásticos hestorias
De chiculate sabroso,
Ou fadas fermosas
Que se introducen no mási máxico dos mundos.
Remata có teu silencio perpétuo
Faime mirar a linguaxe espida
Dos teus lindos beizos.
Dime o que nunca quixeche
Decirme, sen rodeos
Porque unha vez que a verdade está espida,
A vida cotiá é máis fermosa


Miguel Dubois