Mostrando entradas con la etiqueta --CRISE--POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta --CRISE--POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

jueves, 18 de junio de 2009

-CRISE-

AMOR E DOZURA É VIVIR
De: Miguel Dubois Thenaisie


Fecha: 16/06/2009 2:08:53

Para: sbcastro@edu.xunta.es

Asunto: Reenviar: CRISE











Pontevedra, ao 16 de xuño de 2009









CRISE


O temmo medra e non para de facelo.
Constue horas perdidas,
Momentos de delicia intensa,
E anos pasados mecánicamente,
A feito de reloxo imparable,
E, as veces, voto a vista ao mundo pasado
E digo: de que xeito desfixeron o muro de Berlín.
Facendo unda cidade sen muros separadores de ideolóxías
diferentes.
E, as veces, miro con que forza morreron
Os Paisés da Órbita Soviética.
E pouco tempo aquela Europa distante,
Decidiu integrarse no mundo consumista occidental.
O mundo era unha absurda división,
Que non deixaba vivir a libertade merecente
Ao o home ou muller privado de libertade.
Todo un aparato policial político,
Quebraba o senso ceibo dun home engailado.
Mais parece que foi non hai moito.
Supoño que de algo valería chamar ao Mundo Ceibo,
Pero aquel mundo occidental
Sería ceibo dabondo?
Non estaría suxento a lei do mercado inxusto,
No que o pobre sempre era un pobre máis,
Namentras os facedores de cartos doados,
Crearon os imperios de paradisos ficales.
Chegamos a onde, digo eu,
Chegamos a crise convulsiva de cartos dabondo.
As arcas minoritarias enchían dabondo
Os cartos da susodita desaparecíón monetaria.
Mais no fondo todo significa unha fonda confusión,
Unha mentira constante e un desamor continuo e perverso.
E no nome dun pobo que se insulta por mor
Dos interesas partidistas.
Sexa todo polo egoísmo personal, Mágoa!
Pola coitelada traidora cravada no meio das costas espidas.
E o absuro mundo especulativo medra,
E o que é a íntegra verdade convírtese
Nuha mentira de segunda, contundente e fructífuro.
Mundo de o marketing perfecto de enganos dabondo.
E van facendo de nós uns seres dominados
Polo feito de consumir por consumir,
Por mor dunha política publicitaria indebida.
Nós, coma cadeliños perversos
Obedecemos á orde constante e demoledara
De marcas perfectas que os medios
Abren camiño de forma certeira e precisa.
E o Norte afíxose Sul,
O Leste o Oeste,
E a palabra un sí ou non,
Máis de certo hipócrita e ventaxista.
O Mundo quer ser Mundo mais non pode
Porque o egoísmo constante
A falla de soliedaridade,
A constante prepotencia,
Son os nosos donos particulares,
Que tando decimos amar,
Para enganarnos e decirnos
Que o vestimenta elegante é bóa e cara,
Máis o corazón aprodece,
Polo descenso tremendo do senso humano primario








Miguel Dubois