AMOR E DOZURA É VIVIR Pontevedra, ao 21 de Agosto de 2014 DÍAS EN FAO Un paseo lento en bicicleta, facianos mover dun lugar a outra, Cambiar a nosa constante visión. Unha ponte estreita camiño de Esposende, abría o camiño por enriba do Cávado, cando deixaramos xa en Fao, as vivendas dos indianos brasileiros, o Hospital de Fao, a escola, pola que pasaron tantos mestres. Os edificios outos de Ofir, erguíánse rompendo o equilibrio paisaxístico, e pedal a pedal iamos avantando, deixamos os artiluxios de dúas rodas, de motores de pernas longas, non moi lonxe daquel museo marítimo e lugareño daquela vila, con fermosos monumentos e igrexas pequenas ou non tan pequenas, culto interior do silencio íntimo. Unha volta andando, un doce delicioso comemos gustosamente. Visitamos unha botica cun empregado alarmente. Visitamos os lugaros das enfermeiras que nos foron tranquilizando. O pincho da palmeira de Balazar fixo hinchar o dedo do meu primo. Meu primo Zí, asou unhas sardiñas prateadas e comemos e rimos e non nos esquencemos de rir, a risa era un instrumento necesario para facer máis bonita a estadía. As grazas aos dous a estes queridos primos da mesma idade que a miña. Grazas pola vosa amabilidade, pola vosa bondade, e se atopades eses instrumentos que abran as portas,facilemente, dádeme aviso por favor. hasta pronto meus primos queridos desexando, de corazón enteiro que marchedes a mirar ao Kukiñas e demáis familia aló na outra banda do Mundo. O Miguelito