AMOR EN SAN XOÁN

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 20 de xuño de 2009




AMOR EN SAN XOÁN



Como explicarche o senso interno,
Dete amor enteiro que me ateiga,
Xa non sinto un absurdo medo,
Que quebrántame o paz interna,
Acedo, sen piedade nen omisión,
Ao fondo interno do teu lindo sorriso.
Non penas, de favor,
Sorrisos acesos dabondo quixer,
Non quero ser paxaro ferido
Dunha guerra inútil.
Verte a ti, enteira como eres,
Ver a fronte constande de ledicia,
Que comimigo compartes,
Significa para min, o feito de vivir contento.
As veces, cando durmes, fondamente,
Mírote atento e devagar,
Escoito o teu respirar fondo,
E non soño que estou de ti afastado.
Amar canto ti me digas,
Fuxir da dor dura e dos queixumes,
E crear o noso mundo placenteiro.
Amar, día a día, cun senso fondo
Interior de resucitar o tempo perdido,
Ou aquel soño incumplido.
Síntome ledo coa mirada fixa
Na beleza que non asfisia e enamora.
A vida carece de sentido,
Se non queres amar, de vagar,
Como estímulo vital a beleza interior.
Non ten senso a linguaxe inadecuada,
Hai palabras acabadas,
Que algúen, inútilmente,
Fai uso delas.
Ama a beleza enteira,
Ama ao ser amado,
Ama a vida enteira,
Ama os intres delicados,
As postas dun sol vermello e forte,
A Natureza está viva,
E cando a lúa saia,e as estrelillas cintileantes,
Sexan as súas compañeiras nouturnas
Observa a beleza do mar prateado
Que reflexa
A fermosa lúa de verán.
Ama, sempre, para seres amado,
Todo será máis doado,
Espantamos os sinistros verbais
E os queixumes lentos,
Das árbores escuras.
Dame máis vida,
Dame o xeito de vivir con xeito,
Dame senso a miña existencia.
En cada lugar senlleiro,
Hai un gran espazo para amar.
Queimamos a paixón correspondente,
Damos senso ao vivir enteiro,
E non perdemos o tempo para deixarnos de amar.
O amor ten unha dimensión fonda,
Que me fae achegarme aos demáis,
No que o sacrificio é recompensado
Co verbo amar.
Todo ten o correcto senso,
Senso para o amor,
Para esquencer calquera tipo
De doenza social como o odio o xenreira.
Vivo na paz miña interior,
Por eso son home feliz,
Que afronta o perigo
Coa valentía correspondente.
Que ben me sinto a túa beiriña
Trasparente o meu espírtu,
Porque nada teño que agacharte.
Son a fogueira acesa
Bela e fermosa con lapas azúis e amarelas,
Meu amor son a fogueira viva,
Son o lume en movemento,
A noite está fermosa
E a túa rente todo afáiseme máis cálido.
A ti achégome docemente,
Que bonita é estar a túa rentiña.
Mira a lúa chea nesta Noite Fermosa.
A paisaxe pinta diversas cacharelas,
A xente canta e bebe viño,
San Xoan a Noite noitiña,
A Noite de San Xoan,
Comeza o verán querido,
Deséxovos a todos e todas vós,
Moita felicidade intensa,
Que déan sentido o verbo amar,
Por sempre.






Miguel Dubois.

VICENTE FERRER

AMOR E DOZURA É VIVIR

Fão- Portugal, ao 2 de agosto de 2009

Querido home honesto,

Benquerido Vicente Ferrer:

Entregache a túa vida fermosa e enteira

Aos seres máis necesitadas,

Deste inxusto Planeta Insolidario.

Abriches as portas da esperanza ao que sofre

E permanece inorante ao Mundo Equilibrado.

Diches de tí o teu corazón aberto,

A túa vida plena.

Deche de comer ao famento constante,

Até que deixou de ser famento.

Abriches os eidos da esperanza,

Corazón aberto ao Mundo Enteiro,

Por eso déboche amar, sempre,

Benquerido Vicente Ferrer.

Miguel Dubois

XA TEMOS DABONDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

XA TEMOS DABONDO

Non valeu para nada a técnica repugnante,

Do xa coñecido asasinato brutal e espantoso

De mañá ía de cara ao centro

De traballo cotiá, coma un cidadán máis ,

O pan noso de cada día.

De cando en cando,

Rematan co dereito a vivir, o máis fermoso,

De feito digno e democráta,

Coma o acto cobarde,

Non eles non están a vista.

Agachánse e acenden

O tremendo artefacto

Mortal.

Importánlle matar?

Decen querer o seu pais,

Máis ese é o pretexto

Do horrendo crime,

Cunha bomba cáseque

Debaixo do conductor.

Xa pasaron aqueles

Tempos Afastados daquela,

Daquel Movemento

De Liberación Nacional

Da Euskadi.

O pobo vasco rexeita

O terror das bombas

E armas tremendas.

O pobo vasco quer

Vivir en Paz,

Na Paz da que deben

Ser merecedores.

Tristemente matan

Por algo que non resulta posible, e nós

Xa estamos cansos do

Imposible.

Armonía

Necesitamos

E respeto mútuo.

O odio crecente ou decrecente é un

Fenómeno demasiado

Perigoso que remata

No furibundo asanitato inútil,

Por enrriba de calquera

Ideoloxía está o

Respecto a calquera ser

Humano, o máis

Maravilloso do Mundo

É vida en movemento.

As bandeiras son nada

Máis que símbolos, que

Nos días de vento,

Asemellan fermosas.

O ser humano necesita,

Sempre, amar, e xamáis

Odio perverso e fatal

Qeremos que se nos

Intrege a todos,

No núcleo social.

A linguaxe das perversas armas,

Nunha sociedade Democrática,

Carece de calquera senso lóxico.

A democracia plural é

Para cada cidadán,

Un dereito fundamental

Único e indivisible

Máis non podemos engadir aos que asasinan

Sen o máis mínimo pudor

Ou vergoña.

Eduardo Puello ía

A súa laboura,

Pero non importóuvos

Nada de nada.

Tiñades que asasinalo.

Nada os importou

Francisca a súa desconsolada Dona

E a súa dor tremenda,

As tremendas bágoas,

E un atroz sufrimento

De perder ao seu Compañeiro

Cedo de mañá,

Nun dazanove de Xuño de dous mil nove,

A ferida, e a dor dos seus fillos.

Non ía convosco

Pregunto: que sentides no voso cor?

A forza de odio desconsiderado,

E rigor da traición

E o asasinato aos vascos,

Sen nengún tipo de Sentido humano

E Solidario, somentes,

Podédemes decir que vós Que queredes ao voso País?

Vós caedes, demasiado baixo.

Na escada do comportamento humano.

Vós non liberades nada,

Vós asanidades sen aviso.

Vós non sodes, para nada,

Creedese ser os donos do voso Pobo e vós asaninades

Aos vosos semellantes.

Que sentides cando disparades, ou cando

Activades os artefactos Mortífeos?

Placer, ou odio?

Miguel Dubois

AMOR E DOZURA E VIVIR
Pontevedra, ó 7 xuno 2009.



O MUNDO DO REVÉS

Permítime escoitar

quedamente,

A auga crara,

trasparente,

E limpa dos regatos

continúas

Fontes sonoras de placer.

Palpo nas miñas torpes

mans,

Unha efervescente fonte

De enerxía continua.

Afástome do mundo

insensible

E doto meu ser,

Dunha fonte inagotable,

De esperanza

permanente.

Son eu, o que eu son,

Sen lerías constantes

Nen falsos devaneos.

Aparto silenzos absurdos

Que debería falar

dabondo.

Pido habitar co cumio da

paz

Onde non existen,

As guerras que nunca

Deberon existir.

Tremenda torpeza humá,

Queixume forte

Do ferido corpo,

Último laio mortal,

Na fronte da mortal

Bomba cargada

De morte continua.

Habito en min,

Para quererche forte

E inmenso, para amarnos,

Na imensidade dun eido

Verde cargado de amor

Maduro, cargado de

tenrrura, habitada

De silenzos continuos

Por mor de acariñar

A túa longas túas costas,

Deserto da pel espida,

Acariño lento e soave,

E ti sentes lenemente,

O meu deber de

acariñarte.

Penso que estamos eiquí,

Froito do esforzo tido,

A vida xoga connosco,

De cando en vez,

Afástanos da lingoaxe

Inorrecta e indebida,

Os valores afanse

Contravalores absurdos,

Creando conductas

insensibles,

Ás que nos lles dóe

O sufrimento alléo.

Están cheos de ambición,

Non lles impota,

Usar a mentira constante

No nome de Deus,

Ou no nome do semellante

Achegado ou afastado.

Máis medra e medran,

No cumio inxusto

Do mundo da sen razón,

En nome da total

corrupción.

Non importa, parés,

Que asasinen

As mulleres de Ciudad

Juarez. O ciclo continuo

Segue e parés

Que un presidende

Da América do Sul,

Quere rematar

Có verde pulmón da

Terra,.

Seguen vendendo

As armas mortíferas,

Para que en África,

Se maten por mor

Do odio irracinal.

Perversión

Da arma mortífera,

Venden armas mortales

Para que vós enchades

De irracionalide

As desastrosos linguaxes

Das armas acesas.

Arrinca de ti todo aquelo

Que non construa,

Arrinca de ti

O medo irracinal,

Arrinca de tí

O feito da traizón,

Coma o feito trizoeiro.

Vitaliza a fonte de amar,

E non te derrubes

Ante o mundo falso.

Sé o espazo ocupado,

Habítate íntegro,

Vive para vivir,

Para sentir

O sentimento equivocado,

De non rexitar ao

próximo,

Que deberías de querer.

Abrangue e non rexeites.

O que se rexeita,

Non se quere asemesmo.



Miguel Dubois
Letter Style by SonyaNancy

2007

-CRISE-

AMOR E DOZURA É VIVIR
De: Miguel Dubois Thenaisie


Fecha: 16/06/2009 2:08:53

Para: sbcastro@edu.xunta.es

Asunto: Reenviar: CRISE











Pontevedra, ao 16 de xuño de 2009









CRISE


O temmo medra e non para de facelo.
Constue horas perdidas,
Momentos de delicia intensa,
E anos pasados mecánicamente,
A feito de reloxo imparable,
E, as veces, voto a vista ao mundo pasado
E digo: de que xeito desfixeron o muro de Berlín.
Facendo unda cidade sen muros separadores de ideolóxías
diferentes.
E, as veces, miro con que forza morreron
Os Paisés da Órbita Soviética.
E pouco tempo aquela Europa distante,
Decidiu integrarse no mundo consumista occidental.
O mundo era unha absurda división,
Que non deixaba vivir a libertade merecente
Ao o home ou muller privado de libertade.
Todo un aparato policial político,
Quebraba o senso ceibo dun home engailado.
Mais parece que foi non hai moito.
Supoño que de algo valería chamar ao Mundo Ceibo,
Pero aquel mundo occidental
Sería ceibo dabondo?
Non estaría suxento a lei do mercado inxusto,
No que o pobre sempre era un pobre máis,
Namentras os facedores de cartos doados,
Crearon os imperios de paradisos ficales.
Chegamos a onde, digo eu,
Chegamos a crise convulsiva de cartos dabondo.
As arcas minoritarias enchían dabondo
Os cartos da susodita desaparecíón monetaria.
Mais no fondo todo significa unha fonda confusión,
Unha mentira constante e un desamor continuo e perverso.
E no nome dun pobo que se insulta por mor
Dos interesas partidistas.
Sexa todo polo egoísmo personal, Mágoa!
Pola coitelada traidora cravada no meio das costas espidas.
E o absuro mundo especulativo medra,
E o que é a íntegra verdade convírtese
Nuha mentira de segunda, contundente e fructífuro.
Mundo de o marketing perfecto de enganos dabondo.
E van facendo de nós uns seres dominados
Polo feito de consumir por consumir,
Por mor dunha política publicitaria indebida.
Nós, coma cadeliños perversos
Obedecemos á orde constante e demoledara
De marcas perfectas que os medios
Abren camiño de forma certeira e precisa.
E o Norte afíxose Sul,
O Leste o Oeste,
E a palabra un sí ou non,
Máis de certo hipócrita e ventaxista.
O Mundo quer ser Mundo mais non pode
Porque o egoísmo constante
A falla de soliedaridade,
A constante prepotencia,
Son os nosos donos particulares,
Que tando decimos amar,
Para enganarnos e decirnos
Que o vestimenta elegante é bóa e cara,
Máis o corazón aprodece,
Polo descenso tremendo do senso humano primario








Miguel Dubois

INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN

AMOR E DOZURA É VIVIR

INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN.         A simple vista, "desintegración" sóa moi mal, cáseque coma a desintegración do atómo de hidróxeno, ou bomba "atómica" fenómeno devastador, destructor que hoxe en día andan en probar na Corea do Norte. Países como India  e Pakistán, teñen a estes artefactos atómicos como elementos de ameaza ao resto da humanidade. O que destrúe  e ameaza ao outro ou outros carece dos más mínimos conceptos da Integración, tendo un odio fondo a súa ememigo, e entón desintegra vilmente, destrúe pero , ao memsmo tempo, esquenceu o feito integrador e os malos sentimentos apodéranse do que gañou a "guerra" por mor de que o odio apoderousa da súa maneira de pensar. O que nun intre foi o seu amigo agora, é o nemigo, incurrido nunha total inversión de valores. Os elemetos da guerra cómo feito destructor, non ten disculpa no ser humano, convertíndose algúns seres humanos en elementos torturadores, que queran degradar "enormente" ao ser humano. Cando os sentimentos de odio e vinganza, son os donos da nosa maneira de ver o mundo no mundo, convírtenos en seres despreciable e sádicos.        As nosas sociedades occidentais, están mutando en forma competitiva, no que os cartos créese que é o elemento fundamental, da nosa vida, e aínda, por enrriba, esquecémonos de quen somos, perdemos, a nosa propia identidade e aplicamos roles que non son da nosa competencia. Todo o escrito nas anteiores liñas lévanos a facer o papel de que non estamos na vida, facemos o papel de...pero, quizáves, nalgúns casos non admitimos o que somos, e nos refuxiamos en falsas conductas anticreatrivas, e devastaros usando a palabra como  arma da palabra irreal, a palabra que quere ser mais non é máis cunha palabra disfrazada, ateigada de moitos complexos, por falla  de inmadurez da persóa, teña a idade que teña. Cando ese home actue ou esa muller inmadura adulta, non acepte o que é, é decer a falla de madurez en aspectos do súa conducta, sempre, será ese home ou meller "inestable", "inseguro".   Cando il ou ela  se integre a se mesmo, cando recoñeza esa parte que lle dóe , máis non recollece, liberarase da carga emotiva, que non é máis que un elemento perturbador da súa personalidade. Sabemos, de sobra, que non e bom agachar pantasmas no noso interior. Debemos evadir os fantasmas internos, desafogar e comunicar a un amigo  ou especialista o que nos ocorre.         O mundo aparente e un decorado exterior do que quixeramos ser mais non chegamos a ser. Aquel que vive por enrriba das posibilidades estase facendo dano a sí e aos demáis.     Toda conducta "prepotente" é a carencia de sentimentos de amor, somentes o fin é "avasallar", dominar de xeito falso, chamar a atención, volver a ser ese actor, que fai unha función teatral desagradable, nada máis có fin de degradar, de facer dese mal estilo de vida, unha falsa vinganza, unha despersonalización total. Provocar é facer dano, mal querer, é unha feito desintegrador; se integramos queremos e nunca expulsamos, por iso é tan importante incluir, querer, agarimar e dar amor.        Hai procesos mentaiss que están agachados no no noso subconsciente, e que creáronse na prenatalidade ou postnatalidade, e, que, se súpeto, emerxen e saen ao extereior  como feito desintegrador. O desintegrar danos a oportunidade, para aprender, para saber como eu, de novo, me podo integrar. Dependerá de min o esforzo persoal para integrarme.Que ocorreu? Despóis facer un análisis de por que estos fenómenos "duros" fanme compaña e logo, chegar a min.     Quixera dar as grazas a Carmen Novoa,  grande coñecedora da Psicoloxía Profunda, da que aprendín todo o que escribín e a seu fillo Cesáreo Hernández. Nunca é tarde para aprendre, se queres aprender. As portas do coñecemento non están pechadas, somentos peta , abren en adinte.                     Miguel   Dubois