INÚTILES TRONADAS DE XANEIRO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 25 de xaneiro de 2009. O QUE NON AMA TEN O CORAZÓN MORTO DE AMOR. M. D. Tremenda bomba de vento tremendo. Queimadura do silenzo perpetuo, Uralita grisáceo vóa pola forza extrema Do furacán temerario. De que trono tremendo, Sacude a temeridad dun potente son, A forza do vento arrinca As tensas amarras dos veleiros brancos Aguetianos aventuteiros Do mar bravo, Asulalagados De enteira liberdade Para a navegacón perfecta. Grandes ondas mariñas En movemneto de vae e veñen, Érguense coma brancos pantasmas De escuma brava branca. No cumio da onda da mesca cor limpa, Navega un cacho de barco afundido Pola forza do vento de xaneiro de 2009. Parés que o mar enteiro unha loita constante De perfectos movementos Que fan da superficie mareira Un campo dunha batalla encendida De escuma e auga rabiosa. O ceu cáseque e negro e grisáceo Trono da noite perdida. Asemella o inferno de Dante Allighieri Nos seus achegamentos a Toscana. O senso vital da potente Naturaza Fan du mar un mundo de medo e emoción. O vento racha con tódolos ventos. O home valente e firme e ergueito Carente de algún medo, Loita con toda a súa bravura Na contra das forzas naturáis. Namentras sento en lugar seguro A inmensa emoción Da vista de espectáculo tan tremendo E podo decer: Que potentes son as forzas naturáis Que pequenos somos os homes febles Ante fenómenos tan extraordinarios. A vida segue, afortunadamente. Namentras a forza do vento perigoso Amaina, lentamente. Miguel Dubois.

AMAR PARA AMARTE, MÁIS

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 28 de xaneiro de 2009 AMAR PARA AMARTE, MÁIS. Cae a noite enteira no escuro Fondo da túa boca aberta, namentras meus beizos puequenos, Rozan a delicia dos teus tenrros e soaves. CaE a noite de inverno decadente e inversa, No fondo do teu sorriso En forma antinómica, Antre a delicia suma E a potente e quebrante tristura, Tempo para sufrir calado Perda de tempo para a engadir A delicioso arte de amar. Porque tanto te querei, meu amor, Sepárame de todo para entregarme A ti enteiro, amor dos amores. Dame a ledicia para vivir en paz. Achégate aos meus brazos afeitos Para amarte máis e máis. Doume a ti todo e íntegro, Nesta desesperada noite amorosa, Gañada ao tempo perdido, Na que os ventos non existen, Quimeras perdidas, E só ten sentido a caricia quente, O bico perdido, Ou agarimar túas longas costas espidas Coma se se tratara dun novo deserto De amor continuado e constante Esgotado do adverso odio, Amarrarme a ti, íntegro, Sentir teus peitos ergueitos No meu peito espido e quente. Amarte docemente, Sumido nun sono real de amor continúo. Amarte sumiso ao teu amor quente, Apagando os volcáns acesos, Cubríndoche de gloria constante, Coa semilla máxica do futuro. Amor, teño que deixarche Para a nosa desgrazada e separación do momento Deixoche enriba da mesa de branco pano, Da táboa redonda, Os vinte poemas de amor E unha canción desesperada, Do noso querido Neruda.. Miguel Dubois.