TERRA ROUBADA E MALOGRADA

AMOR E DOZURA É VIVIR

TERRA ROUBADA E MALOGRADA Pontevedra, ao 28 de decembro de 2008. TERRA ROUBADA E MALOGRADA. Invasión indebida, Tremenda brutalidade bélica, Terra asoballada e acribillada Civíis mortos, Polo tremenda arma nemiga, Terra Santa, Santa das Bágoas Sacras, Oliveiras Benditas e secas, olivos queimados. Oracións frustados, Tiros mortáis e asasiños Aniquilamento bárbaro, Suburbio atestado de carencias, Carencias de amor roubado, Odio semiádo Semente de armas tremendas. Parolas rotas, bocas incendiadas, Discursos inútiles Corazón quebrado e roto, Laio constante e solidario, Marmurio de feridos tremendos, Hospitales brancos de sangue vermella, Matanzas bárbaras e tremendas. Ouh oracións prometidas, Ficaron en verdades enganadas. Que absurdo tiro mortal, Que queixume aberto de pánico constante, Falan a linguaxe das armas mortíferas, O que non pode defenderse, É pasado ao compo dos mortos absurdos, Productos do abuso permitido. Choran e choran maes cansadas de chorar, Berran, laian e xemen e gritan A palabra mortal A masacre absurda. De que nós val os mortos habidos, De que nós val a perda da credibilidade enganosa. Mentir minten dabondo E o tremendo mónstruo mortal Alcanza casas habitadas, Prazas algún día vivas. Todo asemella unha paz deserta, Todo é a contradición absurda. Xa nós dividiron para entre nós Desfacernos, crear a semente discordante. Europa olvidadiza mira para onde lle peta, Namentras o "poderoso coloso", Arma ao nemigo estratega mortífero. Todo é unha grande farsa inútil, Botáronnos das nosas terras queridas, Nós somos o pobo perseguido inxustamante. Porque no nos dades as nosas terras O lugares que a nós nos pertencen, Porque respirades un ar estranxeiro, Que a nós de xeito tremendo Foi quitado brutalmente. Anos e anos desesconcerto, De palabras hocas, De esperanzas cáseque mortas. Devolvédenos as nosas terras alleas a vós. Cada pobo habitado debe vivir No seu territorio propio. Non ao poderío bélico Ao aniquilamente dos seres humanos, Poñamos as terras quitadas, Nos seus verdadeiros donos. Miguel Dubois

2008 ESTÁ MORRENDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Asunto: 2008 ESTÁ MORRENDO Pontevedra, ao 31 de decembro de 2008. 2008 ESTÁ MORRENDO En pouco tempo engadiremos Un novo número, 2009, Neste Mundo cuantitativo e temporal. A estas outuras das nosas vidas vividas, Atopánomos en outo número cuantitativo Da Era do Mundo Cristiano. Imos deixando os días espidos Na lembranza querida, Ou as veces, pensamos, Mellor sería que non existiran Os intres creados para baterse fortemente, Como medo infecundo Ou a verdade inexistente, Esa quimera extraña Que queima a verdade íntima E a conversiona na perversidade absurda, Que utiliza o baixo fondo mental, E quebran absurdamente As leises elementáis éticas, Furando o concepto real E así convertilo Na máis tremendo absurda Hipocrersía existente, Creando o Mundo opaco, O Mundo agachado No máis fonda perversidade De nosos instintos máis animaís, Que humanos. Home forte Muller valente, Que non lle temes a fonda verdade Que non rexeitas de tí, Do que ti eres, como eres, Que non agachas as mesquindades, A preversdidad absurda. E, por eso, que,eu,canto con toda a miña forza, Ao Mundo Ceibo, A ese Mundo que non quere vivir dominado, Perversamente dominado, Pola ingratitudade cotía, Pola teoría farsaria Das verdadades inexistentes. Por eso digo, Érguete e libérate Da cobardía continúa Que cada mañá vital, Escomenza a castigarte Facendo de ti un externo fantasma, Un estrano actor teatral Que fai da súa vida Un esceario mentirán Sen Director algun, Que dirixa o espestáculo singular É articial. E así van pasando os días enteiros Antre verdades disfrazadas E mentiras constantes, Por eso digo: É fácil Atoparte ao que ti eres? É posible admitir O que ti eres? A vida avanza, As nosas facianas debuxan O tempo pasado E o tempo, sen remedio, Non se para, Mais, as veces, Como a modo de castigo Parés que se detén Coma unha pedra pesada, Como un home perido No medio do súa perversión A sensación do valeiro absurdo Como unha anguaria existencial, Ponme a proba e doume de conta, Que teño que erguerme, Coma se fora un animal ferido. Cantas cousas diversas Nos acontecen nos nosos días perfectos, Ou nos días controversiados. Pero a linguaxe vital segue. Algúns amigos nosos Deixan de loitar coa dor absurda, E asumen, sen remedio, Unha longa estancia atemporal Sen límites, fronteiras, Unha zóa atemporal Onde din que sempre Se descansa, por sempre. Outros pola maxia dos nacementos Van integrándose a temporalidade Existencial, quizáves, ao campo tranquilo Ao sosego do alimento e o descanso, No Mundo onde a necesidade Non significa a carencia absoluta. A door permanente. Xa imos chamar a porta Deste longo número de dous mil novo. Meus benqueridso amigos e amigas. Erguede o voso mundo Ao mundo común e solidario. Non sexades absurdas illas ireverentes. Meus benqueridos, benqueridas amigos e amigos, Que teñamos a sorte merecida neste achegado futuro. Non usemos os sentimentos inútiles Nunha fonte próspera. Sexamos o que somos E chamemos a cada cousa Polo nome real O nome fictio E un clase de mentira absurda. Entrego este poema con amor E auténtica dozura Nunca e xamáis con engano. MIGUEL DUBOIS

VIVIR para ESTAR y ESTAR para VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 26/12/2008 21:02:11 Asunto: VIVIR para ESTAR Pontevedra, a 26 de diciembre DE 2008 VIVIR para ESTAR y ESTAR para VIVIR Como pasa todo, Se pasa la vida atenta Sin darse uno cuenta de nada. Como el día nace abierto de luz pendiente, Nace el niño saliente, Hambriento de Mundo entero. Los pájaros vuelan y se van. Quizás marcharán a las doradas ramas De climas más cálidos. El viento gime, Y el miedo no dá miedo Y, también gime y llora. Estoy atento a toda la vida entera, Voy comiéndole espacios indolentes Al tiempo voy subindo el cuántico múmerico. Y, es verdad, que quejar no me quejo, Quizás escondido, a veces, Me surgen la ganas de reventar las claras lágrimas. Dicen que se perdona el dolor susodicho Con transparentes lágrimas indoloras, Y río como si nada Cómo si fuera un ave torpe amarilla, Irrespetuosa y altiva, Y río porque río Cuando quiero reírme. Descubro la magia del vuelo Y escucho el ruído de las turbinas De los aviones altos, distantes y rápidos. Que bien me sienta, Sentirme bien, Cuando digo hoy es un día claro y conciso Abierto al mundo Cómo las bocas infantiles Que juegan en los recreos movidos. Niños de todos los niños Futuro de todos los futuros, Educamos pacientemente Y aplacamos los dolores de crecimiento. Miguel Dubois

A BELEZA DE XULIA

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie  A BELEZA DE XULIA

Pontevedra, ao 25 de decembro    A BELEZA DE XULIA       Non dubdido de nada,    Non dubido da fame contanste  Non dubido da sede permanente.  Mais habito no silenzo continúo de tódolos silenzos,  Polo día enteiro teña unha boca aberta de silenzo aberto.  Pola noito durmo silenzosamente na continuidade muda.  Abro as portas ao son quente,  Ao queixume solitario dun pino verde e famento de vento.  Son o silenzo permanete a verdade infalable,  O verso inútil ou canzón morta.  A guitarra xeme laios pertinentes  Puntéos exactos,  Namentras a cantadora viva de voz  Ateiga a sá ateigada  De canzóns desgarradas  Que aumentan  o podería dunha voz enteira.  Guitarra de tódolas das  cordas da vida,  Acompañas a voz da muller amada  Que acende o canto perfecto  Do amor perdido  E gañado en posteriores batallas amorosas.  Xulia está ergueita sen voz e con vento aberto,  Na punta dun peirao pétreo  Namentras as duras predas antigas  Choran ao mirares tanta deliciosa muller linda.  Xulia a cantadora das canzóns do amor perdido  Xulia está fermosa ao vento, coa súa melena voando,  Namentras o fume dun cigarro americano rubio,  Vaise perdendo claro polo vento.  É a fermosura máis fermosa  É a beleza de tódas belezas permitidas.                          Miguel  Dubois

MENIÑO DEUS

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 23 de decembro de 2008.


O tempo de tódolos tempos,

O tempo da ledicia constante,

O tempo que me achega ao Nadal,

Meniño Deus,

Mañán virás ao Mundo,

Como o fas en cada ano

Do teu almanaque longo.

Meniño Xesus,

Estará quizáves a noite fría mañá,

Que a túa nai querida,

Che dea a calor perfecta,

Mañá virás ao Mundo

Meniño Deus.


Miguel Dubois

BEATRIZ

AMOR E DOZURA É VIVIR

BEATRIZ

FELIZ NADAL

e moi feliz 2009

Benquerida Beatriz: como pasa o tempo, como se pasa a vida enteira, como medraron os nenos, namentras outros meniños e meniñas, como os vosos voltan, de novo e de xeito individual e único o seu propio crecimento. Que parella más fermosa tendes! Crecen moi rápido, ben o sabes. Disfrutade deles, dalles todo o cariño e amor do mundo, porque non hai verba máis fermosa que "amor." Que faríamos neste mundo sen amor? Pasamos unha tarde, sumamente lediciosa na casa de Tino e de Balby. Eran intres perfectos cubertos dunha certa maxia atemporal. Xuntábanse xeracións diferentes pero todas elas xunguidas polos lazos afectivos e comprendidas dende altas edades até as edades máis deliciosas. Vivimos para vivir, vivimos para cumplir cós nosos traballos , cós nosos momentos de lecer e nos facemos un pouquiño máis grandes, coas deliciosas cousas pequenas, aquelas pequenas cousas que nos cobren de delicia. Vivir vivindo a vida, tocar a vida con ledicia, sentir que vivo, que non son un moble, que sinto, que amo, e non rexeito, porque a falla de respecto e o rexeitamento non son actos lícitos. Dentro do respecto, dentro da humildade a vida é máis doada. De que me vale os aditivos, as falsas condecoracións. Non son como eu son, aceptándome e queréndome e así, deste xeito aceptándome tal e coma son amo ao meu próximo. Despóis desta reflexión, un tanto persoal pero real, vouche escreber un poema para ti Bea.


Pontevedra, ao 21 de decembro de 2008.

BEATRIZ


I


Doume de conta de como o tempo pasa,
Pasa e non durme e os orloxos manteñen
Intactas as súas maquimarias perfectas e suizas.
Praza de Galicia , Vilagarcía de Arousa,
Xoguería Silva a máis linda de toda a Perla Arousá.
Tino, meu querido Tiniño, eu che quero
Todos te queremos,
Porque Tiniño eres único e bondadoso.
Na trastenda arranxabas aquelas máquinas perfectas
Pero sempre tiñas un momento de ledicia,
Para agasallararnos co teu sorriso vivo.
O teu sorriso lene, tranquilo
A caricia para os cativiños,
A vida Tiniño da Xoguería Silva,
Era perfecta e maravillosa.
Balby ,tamén ,sorría e xogaba,
Agasallaba aos meniños,
Cantáballes algunha cantiga máxica
Pero sempre a ledicia estaba
Naquela fermosa Xollería da Praza de Galicia.
Lugar de perfecta atracción.
Maripa e máis a Tía Tucha a rente estaban,
Coas súas prendas de vestir á venda perfecta.
Petelas, Braulio, Jesús María....
E cantos máis. Quizáves eles e elas
Marcharon de xeito físico,
Pero aínda continúan vivindo
No interior dos nosos corazóns.

II

Eras os tempos das praias,
De cons graníticos
De formas caprichosas,
Lugar de pousamento de negros corboráns,
As casas cáseque a beiramar,
Beiramar xoia luminosa,
Con ondas perfectas de escuma branca,
Coma a neve dunha afastado cumio outo.
Aquela casilla azúi descorida e máxica,
Algo tiña sen saber moi ben
Que era o que ela tiña.
Tempos fermosos cós nosos fillos,
Algunha saída torpe e nocturna,
Perdendo a testa antre licores perigosos.
Unha bronca merecida a volta.
O Cuco Máxico, a ledicia de se chamar daquela maneira
Nametras "o petirroxo" non paraba de piar,
Namentres un lle decía ao outra:
Escoitas o paxariño Isidoro?
Fermosura de tempos de verán perfecto,
Guitarra perfecta e voces de coro vilagarcían,
Baños de ledicia na auga fría da praia linda.
Lembranzas que fican gravadas na lembranza.
Tino tirábase perfectamente de testa deritiño
E cravávase dereitiño na auga fría
Igoal facía Alfonso querido.
Sendo os demáis expertos nadadores incansables.
Balby estaba coma un camarón cocidiña
Tres da tarde e cociamos coma perfectos camaróns
Mais eu tamén. Era coma se nos levábanos ben
Có Gran Astro Solar dador de vida.
O Nadal no Cuco e os meniños pequechos.
Alfonso protestando, dado que Angelita,
Non lle deixaba comer o que o bon Alfonso quería.
Pero ésto no es nada Geli..!
Ti Bea chegabas, de cando en vez
A aquel delicioso lugar de Balea,
As veces viñas soíña e as veces con grata compañía,
Pero é a vida a que nos ensina a vivila,
E os días van pasando e pasan e pasan,
E querida parella que fermosas criaturiñas tendes.
Dúas maravillas deliciosas.
Que día máis lindo hoxe pasamos
No cumpleanos de noso querido Tiniño.

Miguel.

ONDE ESTÁ O MEU VERDADEIRO NOME?

AMOR E DOZURA É VIVIR


ONDE ESTÁ O MEU VERDADEIRO NOME?‏

Ardán, Marín, ao 19 de decembro de 2008.


Doume de conta, coma pasa a vida,
Coma imos queimando os espazos valeiros,
E coma imos enchendo a vida enteira da ledicia perdida.
Dubido, por desgraza, dabondo, queimo a sin razón,
E non vou pola vida real dando inúiles paus duros
De cego converso. Non vexo porque non quero
Mirar a verdade, que me pecha os ollos esperanzadores,
Dun espazo lumínico perdido no cumio do meio día.
E todo avanza, sen tregua,
E todo retrocede no pensamente vital humano.
O rico enriquece legalmente,
Namentras o pobre paria
Síntese máis miserento e inútil.
Obedece as ordes pertinentes,
Baixa a testa triste,
E Non chega a cobrar un salario mínimo.
O desiquilibrio social
E un constante social.
Wall Street enche as súas arcas perfectas,
Namentras os chamados amos dos cartos,
Homes de nobleza indudable, degradada,
Pasan a forma a nómina da delincuencia monetaria.
E non podes protestar e non podemos queixanos.
U-lo Norte perdido?
Que é o concepto real da existencia humana?
Que é a xustiza e que é a inxustiza?
Que son os dereitos humanos?
Que é a Organización das Nazóns Unidas?
Que son as guerras asasinas?
Cal é o concepto da Ética Fundamental?
Que son os Valores, como concepto fundamental?
E, de súpeto, esquecémonos dos nosos nomes reáis,
Do que somos e do que facemos.
Agora non sabemos onde o Norte fica.
E os faros durmen insomnios verdes e vermellos.
Namentras os narcotraficantes aproveitan
As escuras noitas
Para a tremenda descarga,
Futura asasiña da xuventude desorientada.
Teremos que atopar o tempo perdido
O camiño real vital
Debemos atoparnos,
Aceptarnos o que somos
E afastarnos do Mundo valeiro
Que somentes parece pensar
No benestar persoal,
Onde o sentido comunitario.
Onde esta o meu verdadeiro nome?


Miguel Dubois

A LINGUAXE MUDA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín ao 9 de decembro de 2008

A LINGUAXE MUDA

Eu non son o teu silenzo continuo, fala somentes
Pola la emision perdida de túas palabras
Sabedores do amor constante,
Que vai dando bicos abertos,
Ao valeiro do espazo.
Non me fales có teu inútil silenzo constante
De desafío e ferida perdida no medio tremendo,
Das palabras perdidas.
Cando calas sei que algo me queres decir,
Ou unha palabra fermosa
Ou unha frase perfecta,
Ouh un amor constante,
Perdido antre o silenzo perdido.
Fálame. Dime cousas reais,
A vida mesma, exemplo poño ou,
Ou cóntame fantásticos hestorias
De chiculate sabroso,
Ou fadas fermosas
Que se introducen no mási máxico dos mundos.
Remata có teu silencio perpétuo
Faime mirar a linguaxe espida
Dos teus lindos beizos.
Dime o que nunca quixeche
Decirme, sen rodeos
Porque unha vez que a verdade está espida,
A vida cotiá é máis fermosa


Miguel Dubois

CANCIÓN DE BERCE PARA EDUARDO

Pontevedra, ao 15 de decembro de 2008.





CANTIGA DE BERCE PARA EDUARDO.


Quefelicidade completa e sublime,

É o sair ao Mundo externo,

Enchido de lus fonda e esperada.

Carregado de toda a súa poderosa forza.

De pulmón infantil de ar cheo,

Escoito a ledicia do seu choro

De meniño recén nacido.

Abre todo o seu espazo,

Nun lugar no mundo habitado.

Veño, pequerrechiño e fermoso e lindo

A vivir toda a miña vida convosco,

Recén coñecida familia esperada.

Son o comezo o principio

Uns números pequenos e baixos

No mundo temporal mesurable.

Son pequerecho mais sorprendente, tamén.

Vou deixando cós ollos abertos,

Aos que para min miran,

Coa faciana sorpresiva

E nos beizos un sorriso delicado e doze.

Comezo dunha vida fermoso,

Longo espazo, aínda non vivido,

Querido futuro da esperanza continúa,

Son coma unha lus máxica

Que aluméa os espazos valeiros.

Encho a vida có neu pequeno corpo,

Son un gran e fermoso pequerricho.

Son desfacedor de tódolas las tristuras inútiles.

Son unha fonte esperanzadora e longa.

Son o comezo do futuro,

O presente actual,

E o tempo que xa pasóu,

Sen darnos de conta, tempo constante,

Mamaciña míña, Benquerida María,.

E como se non me dera de conta,

Os días pasan e as aves fermosas pasan

Polos los claros do ceu de outono,

Que a cáseque xa nos quere deixar.

Namentras eu, vou medrando, sen presa,

Cheo da felicidade que me acompaña,

Día a día, sen tregua nen límite.

Eu son eu Eduardo Fermoso Lindo,

O mundo futuro da esperanza inesgotada,

Aquel porvir escrito en libros de maxia e fermosura.



Que bonito é

Producir os primeiro sorrisos

A miña benquerida Naiciña,

Entón, Ela a Mamae,

Énchese dunha felicidade perfecta

Que comparte cós seres queridos,

Que feliz me sinto,

Querida María,

Mirando a este neno lindo,

Durmindo sonos fermosos

Non seu berce ledo e tranquilo.

Miguel Dubois











FELIZ NADAL E ANINOVO.

AMOR E DOZURA É VIVIR


Ardán, Marín, ao 16 de decembro de 2008


FILOSOFÍA DO ABSURDO.


O sinistro do ocaso anunciado,

A vida sen vida,

A morte pola morte,

O decir disparo e mato por matar,

Ou para construir un mundo crudel

Ou fabricar un absurdo tremendo.

O contruir fábricas da door continuo e gratuito.

A obriga a decir e que queres gardar,

Polo ben dos teus seres amados.

E logo, sen nengún tipo de permiso legal,

Pasas a ser interrogado descriminadamente.

O torturador tortura sen cesar e a eito,

A destro e sinistro,

E todo resulta ser unha violenza absurda

Traducida a violación constantes

Dos dereitos humans.

Canto mundo absurdo permanece

Cuberto de mentira fraudulenta.

E os outeiros éncheses de santos alleos

A santidad e amor desinteresado.

Mentiras de tódolas mentiras habidas.

Absurdo mundo sotilmente construído,

Na manía constante de mentir constantemente,

Pobos castigados pola opresión constante,

Namentras a follas verdes das palmeiras do oasis,

Morren de sede absurda allea ao que quweren ser.



Miguel Dubois

LUME DE VERÁN

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín, ao 11 de decembro de 2008

DE que maneira absurada,

Quemei o tempo pasado,

Con absurdos contidos.

Cak foi a dimensión tremenda,

Dun mundo absurdo,

Soterrando a vida

No tempo da desesperanza gañado.

Como recuperar todo o perdido

Como aquecer o lume,

Que parece coma se non

Quixera dar a calor correspontente.

Mais da toda a calor  fonda

A que da  a froito aberto,

Aos beizos abertos

Queimando a continua fame habita

Constante de tempos pasdos,

De cacharelas acesas

De fondas lembranzas,

Recollo a calor aberta,

E disfuta a beleza  absoluta

Da chama acesa.

Silenzo candente,

Calor nouturno.

Beleza da noite estrelada,

Láua acesa enteira,

Aberta e completa,

No medio do ceo espléndido.

Quer bonito é vivir,

Cantando noites de leidecia aberta

A beira dunha lumeirada de verán fermoso.


Miguel   Dubois

FADO LISBOETA

Pontevedra, ao 7 de decembro de 2008. FADO LISBOETA Eu teño que quererte, pronto, Onde acharéi eu o amor enteiro Que por ti perdín, En que lugar absurdo e tremendo Atoparéi, de novo, o amor íntegro, Que eu, por ti tiña. Non son capas de achegarme a ti, Dou fe dilo, Sínto que un frío fondo ma atravesa Cando penso en tí. Aló no fin de todo, Deixamos queimadas as mañás frías, Consumimos todo o amor enteiro. Onde atoparéi o que queda de nós A fogueria nos está acesa, Teño frío puro, meu amor. Eu meu amor, che quero, Pero eu meu amor enteiro Xa non te quero, A miña vida é coma un fado triste, Cantado por unha portuguesa linda Namorada da Lisboa E un Señor de Queluz. Que vou facer fado roto, Guitarra triste, Voz rachada, Laio de amor perdido. Camiño lento perto de Belem, Nor perdo a esperanza De cantarte un fado lindo A lus dun candil. Ouh amor! Canto pranto, Cantas horas chorando O amor perdido. Non perdo esperanza algunha, Namentras espero canto e canto Paseo e paseo pola Rúa do Carmo. Mais non choro, non creas non, Por amor, Choro pola túa saudade. Somentes a ti eu te quero amor. Miguel Dubois

VELENO MORTAL

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 05/12/2008 22:12:34 Para: sdubois919 Asunto: Reenviar: VELENO MORTAL

Pontevedra, ao 5 de decembro de 2008.       VELENO  MORTAL       Sentirme, totalmente, ceibe,   A pesar da filosofía do tremondo absurdo,   Pera inútil do fermoso tempo.   Dinme de conta, sen remedialo,   Que querían constuir a torpeza suprema,   Do ser humano falso,   Que pretende facerse falso e  suposto grande,   Por mor da inutilidade da tremenda mentira.     Ser humano en contra de se mesmo,   Que non ocupas o espazo habitable,   Que entras no mundo allí   Non te pertece, nuc¡nca,   Sen correspondente ao dereito a facelo.   Entra en tí mesmo,   Asume a túa verdade,   Asume o que non che gusta de tí,   Admite a parte que che doé   E proxectas, absurdamente,   Naqueles que  non  te pertencen   Ao teu mundo estremecedor,   Carente de senso común,   Ou integridade fonda.     Non digo que avances,   Avances coma a serpe verde e ingrata,   Que quere danar a un iñocente animal   Que pasta, tranquilamente,   A beira do Río Lindo.   Atacas sen previo aviso,   E fulminas có veleno mortal   Naquel no que non o merece.   O Río Lindo está fermoso,   Máis   a branca ovella,   Sofre coa dor que ti lle impuxeche.   Todo podería ser maravilloso,   Mais todo ficou no intento frustado,   Porque tiñas que largar o veleno mortal.                                   Miguel   Dubois.

CANCIÓN PARA MARÍA CRISTINA

AMOR E DOZURA É VIVIR

: CANCIÓN para MARÍA CRISTINA

Pontevedra, ao 6 de decembro de 2008. Canción para María Cristina. Non o dubides nunca, Lémbraste dos nosos avociños; Máxicos, perfecto e e que nunca choraban. Coa suma fortaleza do seu corazón, Esgoataron os tempos máis absurdos Da historia europea, Odios tremendos de pobos loitando, Nas guerras do odio, Pero con toda a súas forzas, Eles e Elas derrubaron o Mundo inxusto Que oprimía namentras os submarinos alemáns Chegaban aos portos de Povoa de Varzím ou Vigo. Si todos elas e elas superaron, A dor do medo que significa a arma mortífera. Os avociños non teñen medo nen aos días grises Nen as noites mouras habitados de sons de morte. Dominaron o medo tremendo, Desfixerom os mitos absurdos. Os avociños doces non necesitan imaxes absurdas De modelos semiperfectas Que pentéan os seu cabelos longos Con champús absurdos. Oa avociñas non perden o tempo absurdo, Cós laios consumistas, caros e absurdos Pensan as avociñas nos seus quridiños fillos, Froitos verdadeiros dos seus ventres hinchados Nos tempos da mocedade necesitada, De amor e diñeiro. Cando o Mundo non era máxico e absurdo, Cando sudaban as súas frentes xoves Para conseguir a cotidianidade do pan roubado. Avociño conta unha desas túas hestorias máxicas, Que somentes ti dominas, perfectamente, Eu, sen remedio, míroche, directamente a túa Faciana perfecta e digo: É fermosos ser avociño, Por eso que delicia, Poderlles acariñar a súa enrrugadas facianas Con toda a miña tenrrura posible. Miguel Dubois

PEDRO ATIENZA, ALCALÁ DE HENARES Y LA POESÍA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, a 28 de marzo de 2007. Vaya con todo mi cariño, a mi querido amigo Pedro Atienza. "Perico". Isadora Duncán, afortunadamente, invadió un libro bello de Fragmentos y Evocaciones Hace ya bastante tiempo, perdidos en el fondo del tiempo, sin más tiempo que aquella amada juventud deliciosa. Inmensas ganas de vida entregada a la delicia de amar y querer, de soñar con asuntos pequeños, de cubrir nuestros labios carnosos de amores desesperados. ¡Que tremendo recuerdo de amor delicioso! No te bastaron los veinte poemas de amor y la canción desesperada, que quizás en Isla Negra, haya escrito el gran Pablo. Ya pasó, ya lo sé. Déjame algo de amor vivo, no te lo lleves todo; déjame, al menos, tu mirada, tu cabeza baja. No me destierres al olvido perpetuo. Lo ví, es verdad, al amante del cante jondo, querido Federico, lo volví a ver, como si nada, a espacio y tiempo, en la ciudad hermosa, cervantina. ¡Es bonito, es magnífico, volver a verlo! Me inundo con sus recuerdos, el se llama mi querido amigo, Perico. Miguel.

SER O QUE EU SON

AMOR E DOZURA É VIVIR



Ardán, Marín  ao 4 de novembro de 2008


Asumo o que son,

Sendo o que sou,

Sendo eu,

O tempo habitado

De longos días lediciosos,

De longos días perdidos,

Antre o tempo perdido

Sen tempo, nulidade pura,

Palabra abstracta,

Interrogante ou palabra exacta,

Matemática da palbra absursda,

Cargada de intencións inútiles

No medio da vida  vivida,

Nos lugares diferentes

Nos extremos das palabras malintencionadas.

Asumo o verbo asumido,

Sendo o que son:

Grande ou pequeno.

Perverso ou favorable.

Son eu, somentes, eu,

Este espazo  vital andante

Ou descansando na fidelidade,

Ao amor encantado

Con embruxo decidido,

Que se achega ao meu ser enteiro,

Nas lúas perdidas dos veráns Atlánticos,

Rias Baixas ou Rías Altas,

Por testemuñas marítimas,

Dos versos adicados,

Aos capitáns das embarcacións,

Que atravesan as Terras de Fisterra.

Son eu, enteiro ou que eu son

Cáseque nada sou sento

O que eu son.



                     Miguel    Dubois

DE CERTO

AMOR E DOZURA É VIVIR


AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 2 de novembro de 2008. DE CERTO Ábrete amencer enteiro, Estourido de lus cotiá. Erguémonos torpes medio adormecidos, Temos por diante toda a xornada laboral, Ou ben para maldecer, Ou ben para decorar as palabras absurdas. Bendita sexa a verba bonita, Carente de beneficio e absurdo egoísmo. Érguete no mundo que é mundo enteiro e verdadeiro. Afronta con valentía a verdade, que, as veces, dóe. Afástate do mundo hipócrita, deconsiderado e cobarde. Xúnguete aos intres belos do día enteiro. Rexeita a falsedade total ou parcial. Xente de corazón vendido, Xente de baixos principos, Que mágoa atoparme no mundo contradictorio, Máis eu non son superior a ninguén, Son o que son, Son unha mestura de mal e ben, Son un ser humano corrente. Amo a vida enteira Con toda a miña forza posible. Non podo admitir Un mundo valeiro de principios elementáis. Como podes sosterte na falsedade, Como podes asentarte Se non tes base coherente. Onde vas de mentira a mentira. O teu rañaceus de palabras incoherntes Ficará na nada absoluta. Miguel Dubois

TRONADA DE VERÁN PERDIDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 1 de decembro de 2008.


Vaise todo

E nada queda.

Estoura o potente trono matutino

Namentras lapas de lus fonda azule e espontenea,

Cobre o ar de tronanda tremenda.

O ar está quente,

A hunidade é intensa

E se perde polo ar perdido

Na inmensidade da perfecta transparencia.

Un tremendo lóstrego azulado

Pérdese na dimensión  etérea.

A Natureza fermosa axítase,

Como un enfermo epiléptico.

Ante un novo estrondo tremendo.

Comenzan a caer as primeiras pingas de choiva perfecta,

Saio o xardín  belo e me deixo mollar polas pindas grosas,

Dunha tronada de verán perdido no tempo de tódolos tempos perdidos.

Son eu, o mesmo, no medio deste fenómeno natural magnífico.

A calor pesada vai cedendo

E o cheiro a terra mollada,

É un cheiro natural que carece de artificiliadade.

É un día perdido no tempo perdido dun agosto quente,

Escravo de tódolos veráns.

Síntome un home feliz e molladao polas pingas prateadas

Dun choiva de verán esquencido e perdido.

Pingas de choiva esvarante

Esvaran polos cristais transparentes

Do pequeno salón de lindos mobles

Construídos con bimbios amarelos e castaños.

Os piñeiros de caruma verde

Parecen pantasmas mouros,

Antre os azul dos lóstregos definidos.

A aréa da praia do Mariñeiro Branco,

Móllase lentamente

As ondas mareiras

Érguense perfetas

Contruíndo brancas crenchas de neve branca.

Estamos vivindo, porque vivimos,

Unha tronada perfecta de verán perdido.

Como pasa ao tempo

Agora que vivo a cabalo do tempo.


MIGUEL    DUBOIS

PARADISO PERPETUO

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 29 de novembro de 2003



Vaise queimando o tempo constante, habitante temporal,

Do mundo permanente no que habitamos de xeito temporal.

Algún día extraño seremos invitados

A voar ao mundo do misterio absoluto.

Faremos do mundo vivido un sin mundo pasado,

Din algúns, que entraremos no tempo que nunca rematará,

Un auténtico misterio permanente,

Un interrogante indefinido.

Din un estado de felicidade perpetúa.

Oxalá o misterio interrogante,

Sexa unha verdade absoluta,

Oxalá descansemos en magníficos sonos doces.

Din os ententidos, que naquel Paradiso,

O tempo é unha mentira constante.

Din os que saben moito,

Que o sufrimento será unha quimera absoluta.

Haberá un día aínda descoñecido,

No calendario temporal,

Que descansaremos fora do espazo e o do tempo contante.

Din sabios teológos que desansaremos

O Mundo atemporal da paz constante.


MIGUEL DUBOIS

MORTE

Ardán, Marín, ao 28 de novembro de 2008.


Acento distante, afastamento da palabra perdida,

Pérdida do que nun día foches e que o tempo indolente,

Enfriou nunha lousa fría distante e senlleira.

Os días están fríos e a choiva molla a alma derrubada,

Desonsolo da vida perdida no laio elemental.

Desconsolo do tempo perdido

Habitante do valeiro absoluto.

Que distante ficache

E que perto me atopo de tí,

Cando eres o tempo morto que non existe.

Xa non existes, pero cando che quero, meu amor,

A pesares da distanza e o afastamento.

Silenzo de lousa fría marmol perdido gris e absurdo.

Tempo de silenzo.


MIGUEL DUBOIS

POEMA PARA JAVIER

Ardán, Marín, al 28 de noviembre de 2008.


JAVIER: TE SIGO QUERIENDO.

Que evidencia más grande resulta

Están escribiendo versos agradecidos para ti.

Que agradecimiento más grande el escuche,

Que mis versos diversos son leídos

Por ti, amigo, familiar, cómplice

E médico curador de las enfermedades que duelen sin dolor físico.

Que placentero me resulta dirigirte estos versos cariñosos

A ti querido Javier. Tu no eres "alguien" temporal o pasajero

Dentro de mi vida interna y externa.

Tu eres el mismo Javier, de siempre,

Que asume los retos vitales

Con vital valentía.

Tu sabes cómo duele el dolor,

Tú sabes como duele la herida fresca.

Sigue la vida mientras sigue,

¿Cambió "algo" en nuestras vidas sumidas

A la contradicción o al descrédito?

¿Cual fue mi última palabra que sin querer

Aumentó el dolor que ya dolía?

Continúa el corazón interno amando,

Profundamente,

Y arremeto contra el odio perverso y adverso

Y afirmo que el resentimiento es una enfermedad tremenda.

Y, me dirás curardor de mentes "abstractas o indefinidadas,

Patología de unos tiempos mentalmente desordenados.

Me admito doctor Álvarez, lo que soy.

Soy así Javier: no señalo con el dedo hiriente,

No condeno nada,

Pero me acepto lo que soy.

Que locura más tremenda,

Iniciar mi huída tremenda,

Para escaparse de mi mismo.

Nada cogeré de lo que no sea mío.

Yo habito el espacio que ocupo

Que es el espacio vital que me pertenece.

Me admito , me entrego a lo que soy

Asumo mi esfuerzo como medicina social.

Por eso me gusta el espacio vital luminoso

Y el resplndor matunino de todas las mañanas

De todos los días vividos.

El pasado ya no existe,

Y el futuro es un interrogante,

Por eso vivo sólo por hoy .


MIGUEL DUBOIS

CANCIÓN DE OUTONO

Ardán , Marín ao  27 de novembro de 2008.



              FERMOSO CANTAR DE OUTONO  BELO


O serán outonal está quedo,

Namentras unha soave sensación de absurdo silencio insolente,

Cobre a dimensión espacial do coarto no que agora estou.

A maquinaria  dunha calefacción potente

Dun fermoso colexio costeiro acomapñna

Ao silenzo acompañado da  pequeno barullo

Da máquina calefactora.

O serán carregado de fermosa ledicia,

E a luz intensa que  cobre a fermosura

Dun día frío e fermoso.

As arbres arrededor desta pequena oficiña

Amosan unha fermosura extrema.

Os pesados limóns amarelos, lindos e pendurados.

Colgan das ponlas castañas

Namentras algunhas follas amosan cores outonales

Namentras outras manteñen unha extraordianria fermosura inusual.

Verde están os campos verde de Ardán, asumindo beleza constante.

As vides durmen un sono estrano de comenzos de inverno.

Que bonito é vivir apreciando o senso fondo da suprema beleza.

Vida enteira querida amda  vida, a ti me amarrro,

Preso ao amor que eu te teño,

Miña querida vida enteira,

E que bonito é sentir  o abazar do ar outonal,

Que fermoso é sentir a auga limpa cando cae

Polo cano extenso da auga fría,

Namentres pingas brilantes,

Pequenas estreliñas terrestres,

Cintiléan cando coa lus fonda se combina

E aparecen en outono pleno,

As cores do arco da vella

E o inicio a viaxe a Fermoura Intensa

Sen salir, nunca, dela.


Vida, querida, amdada e linda vida.




                                             MIGUEL     DUBOIS