Mostrando entradas con la etiqueta VIVIR CON XEITO..POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta VIVIR CON XEITO..POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

domingo, 19 de abril de 2009

VIVIR CON XEITO

Pontevedra, ao 18 de abril de 2009.


VIVIR CON XEITO.

Palabra expresada firmemente,

Sen dúbida posible,

Non queremos tempos dubitativos,

Que deixan de ser,

Espazos dispersos de luz sublime,

Non dubidadamos nas verdadesas puras.

Renunciamos a dir ao mellor, quizáves ou pero.

Construimos o noso discurso enérxico, constante,

Coa afirmación da verdade máxima.

Queremos que nos deixen de lerias e monsergas.

Reivindicamos as bóas palabras,

Ateigadas de contido constante.

Non facemos do discurso da palabra certa,

Un absurda contido de ar contaminado.

Reivindicamos os nosos dereitos "trabucados"

Coma froito amargo da insolenza e a falsedade.

Os nosos deberes mistúranse con os sen sabores

Continuos froito da emerxente e atrevido,

Don Non Saber, que coma unha constante

Ao paralelo iñorante. Un atrevemento constante,

Un delirio absurdo. Estoura o equilibrio emocional,

Por mor da rabia incontida,

Da palabra disfrazada, dun Antroido absurdo,

De bonecos monicreques de estampa humana.

Irreverente úsase o insulto a mafia da constante

mintira.

A verdade desvirtuada é un consello normalizado,

Porque as verdades íntegras,

Ágáchanse na gaveta pechada,

Da mesilla do coarto retirado,

De barullos e quimbanbas.

Como facer de xuiz do que non sei,

Como, por se acaso, condear, miserentemente,

Ao feble quente de amor constante.

As preguntas voan polo ar ceibo,

Os feitos espantosos,

Son a máis pura decadencia e perda,

Da integradade de un ser humano,

Que condéase asemesmo,

Polo atroz delito cometido.

Ulos feitos que quenten o noso corazón interior,

Ulo derradeiro acto de amor puro,

De entrega constante a prol

Do remate do sufrimento insentato.

Cando será ese día que esquenceremos,

Os verbos tremendos das nosas accións cotiás.

Como decirche que sen amor non vivo,

Non hai paz posible.

O amor constante é a ferramenta sociai

Di benvivir, de esquecer o tremendo verbo "odiar",

Tremenda palabra do noso léxico perverso.

Que máis que a ti achegarme,

Darche un bico tenro!

Ou agarimosamente darnos as mans de amar.

Porque non esquecer o mundo violento,

Calquera tipo ou clase de violenza?

Porque, cada día, non poderemos agrandar,

O verbo amar constante,

O esforzo da perda egoísta,

O decir hoxe por tí,

E ti agarimosamentente,

Disme con ternura cándida,

Mañá por ti amor?

E antre os verbos do ben,

E os odiados verbos malévolos,

Imos construíndo a nosa vida enteira,

Para ben benéfico,

Ou para mal perverso.

Entrégovos estos verbos benéficos,

Querendo tramsmitir o meu pensar interno,

E fagamos do noso, día a día,

Un mundo coherente,

Unha verdade íntegra.

O que medra con a mentira absurda,

Fica por derrubar todo

O que na súa vida ,falsamente, edificou,

Porque a cimentación da súa realidade vital,

Era de moi pouca base,

E carente de solidez consistente.



Miguel Dubois.