Mostrando entradas con la etiqueta POESÓA POR MIGUEL DUBOIS...ADMISIÓN. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÓA POR MIGUEL DUBOIS...ADMISIÓN. Mostrar todas las entradas

jueves, 18 de septiembre de 2008

ADMISIÓN

Non vivo sen a fonte do sosego,


Que adormece a dor que me habita,


Da paz que asulaga os camiños da vida.


Que absurdo é resistirse ao certo á realidade constante


Que me ergue polos camiño da vida enteira.


Que inútil acción é alimentarse do baixo instinto ferinte.


Mágoa, do ser humano cheo de envexa e xenreira.


Admito as cousas como son e son o que debo de ser.


Admito a verdade enteira


Aquela que me vai abrindo portas diferentes.


Non soporto o mundo mintirán,


Que abre doorosas feridas traicioeiras,


Non rexeitas do que es,


E asume o que será,


Pero non fagamos do futuro próximo,


O que non sabemos,


Admite e rexeita o que non convén


Porque, de novo, abre absurdas feridas


Pérdidad de tempo inútil,


Como vas recuperar


O tempo no que non fuches unha persóa honrada?


Perdiche o tempo falso


Perdiche toda a túa credibilidade enteira.


Que mágia máis grande ser o que eres!


Mágoa!




Miguel Dubois