Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA por MIGUEL DUBOIS --VIDA. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA por MIGUEL DUBOIS --VIDA. Mostrar todas las entradas

miércoles, 13 de agosto de 2008

VIDA



Pontevedra, ao 21 de setembro de 2007.

A vida vaise erguendo có paso da suma intacta dos
tempos vividos. Un día falaremos do vivido e
marcharemos paseniñamente
O día consistía en fondas emocións
Habitadas de ledicia intensa
De medo absurdo e preto.
Un tempo, foise convirtido
Nunha total suma de
horas parciáis.
Eiquí estou a estas
alturas desta vida,
Sen cumplir os soños que
poideron ser reáis.
A vida é coma unha novela
singular
Ou unha verdade plural
De múltples capítulos,
Que ainda non remataron.
Capítulos ledos,
Sorrisos de meniños
Asulagados de bicos tenros
e apertas transparentes.
Constantes. Amor de amores
A vida foron aqueles días
tristes e pretos.
Nos que a negrura da noita
fonda facía
Fondo asugalamento do meu
interior
Valeiro e tremendo.
De que me val a palabra
morta e valeira?
Cales serán as letras
carregadas
De espranza constante e
aberta ao mundo
Enteiro
E as verdades ocultas?
E a filosofía da miseria
constante?
Ou do deixade ser e deixade
facer
Anterga política gavacha ?
De que xeito soterrraremos
A mentira que fire e que
mata?
Cando falaremos coa verdade
Nos beizos?
Cando deixaremos de ser
O que nos non queremos ser
E ser perfectos actores
mintiráns?
Busca a verdade inmesa,
A que enche dabondo.
Rexeito , totalmente, e de
certo, a palabra
Miserenta.
Día a día vou construíndo
Un mundo diferente,
Facendo do absurdo
Un coxunto de verdades
enteiras
No meio das néboas
outonolas.
Cruzaréi o parques ateigados
De follas castañas
E as arbres espidas.
Son o anunzamento
Do cambio climático.
Mais as augas do Río
Lérez,
Seguen quedas e verdes.
A bela paisaxe é diferente,
Pero ben sendo a mesma,
Con menos engadidos.
O corazón segue o seu
constante latexo
Incansable.
E o testa fría pensa no que
son,
No intre exacto,
Nas verbas perdidas de xeito
absurdo.
A dia segue, e sego ateigado
no
Pensamento activo.
Algúns soños fun perdendo
Polos camiños da vida,
Mais xamáis, nunca,perderei
A constante espranza,
Aquela que me invita
A sobrevivir o campo
Da verdade no día a día.




Miguel Dubois.