Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL MIGUEL A INFAMIA. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL MIGUEL A INFAMIA. Mostrar todas las entradas

domingo, 14 de septiembre de 2008

INFAMIA

Para no exceso verbal,


Na absurda perda temporal


De crear o que é unha máis das

tontas mentiras.


Edificadores de verdade falsas,


Inventores da mentira necia


e nociva.



Mentes vengativas,


alimentados polos entimentos


baixos,



Persóas que non admiten o


debate plural,



Que se pensas distinto,



Eres feito nun personaxe alleo



A unha comunidade a que


sempre




Debes pertencer.



A vinganza premetida



É unha torpeza total,



Que amosa a mínina madurez


intelectual.



Unha vez feita a inútil condea,



Unha vez xulgados os supostos


feitos,



A persóa é condeada



A infamia máis absoluta



Sendo iñocente ou culpable.


En cuestón é ese determinado


persoeiro



Polo que a partires de agora,


Será sempre culpable


Aínda que fora presunto


iñocente.



Porque aínda en este estado de


sentencia,





Repito: en esa específica


persóa,


froito é da infamia mintireira.


Miguel Dubois