Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS..ENTEIRO. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS..ENTEIRO. Mostrar todas las entradas

sábado, 13 de septiembre de 2008

ENTEIRO

O castigo de medo fometando

Vai pechando as portas abertas

Camiño da liberdade concreta,

Aquela libertade que toca no exacto intre

De liberarme conmego mesmo,

De atoparme, totalmente e absollutamente,

Quedar espido e así ceibo enteiro,

Da pesada carga que pesa e que doe dabondo

.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"

Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.

A vida corre bulindo, non descanasa,

As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo

Que arrinca valados inútiles

En momentos da rabia contida.

Non me deixes orfo de amor,

Nada son sen esta fermosaa verba,

E os campos están ceibos e verdes

Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,

Nun longo tren de múltiples vagóns,

County Nolkfolk, Norwich,

E a lus alumea us currunchos escuros e dementes

Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil

Libérame da ameaza asoballande,

Meu Deus, Meu Amigo,

Libérame do mundo pamplineiro

Da palabra falsa

E da mentira que fire

As almas das persóas febles.

Libérame meu Deus,

dos momentos amargos

Limón amarelo,

Dentes tremendo

Dame o sosego necesario,

O que Ti, queras e desexes,

Non deixes que a teima voe polas testas absurdas

Carregadas de odio absurdo e inútil

E o Mundo enteiro, será Mundo,

Cando Ti digas, no momento exacto

En canto os homes e mulleres xunguidos

Liberémonos das angurias, feridas fondas

No fondo dos nosos egos absurdos.

No fondo todo ben sendo o mesmo

Pero, ao mesmo tempo diferente.

O mentirán engana, de cotío, absurdamente,

E o sinceiro elimina a mentira

Coa carta vedadeira

Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos

Na que a linguaxe das ondas do mar azul

Será lene e soave.

Entrégoche todo o que eu son

E arrinca de min esta espada absurda

Que está cravada na ferida parva.



Miguel Dubois.