Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. AO FIN CHEGÓU A PAZ. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. AO FIN CHEGÓU A PAZ. Mostrar todas las entradas

lunes, 22 de septiembre de 2008

AO FIN, CHEGÓU A PAZ

O vento quente vai queimando palabras amorosas esquecidas.

As palabras de amor penduraban nunha arbre perdida,

Coma as follas de outono, antesá do frío invernal.

Saían pola boca aberta as palabras, máis o menos, de sempre,

Aquelas que ferían de morte as cores famentas do amor queimado.

Dame unha palabra doce,

Dame un cachiño de amor, bícame, fondo e lene.

Quítame do mundo que fire, de cotío, mágoa!

Enrólate no meu longo pescozo de xirafa preguntona.

Encende a cacaherela interior do meu cor,

Teño sede de amor fondo

E pido xustiza constante

Por ser facedores de absurdas inxustizas.

U-los dictados das palabras perdidas no medio do ar fétido,

U-los conceptos fundamentáis da convivenza humana.

U-los teis biezos lenes,

U-las túas verbas amorosos,

U-los cabalos salvaxes á rente dos cantiles abandoados,

Namentras o vento forte pentea as súas criles fermosas,

E, din, eso, creo, que de súpeto, encendéuse

Unha lus estrana e en dende aquela

Homes e mulleres de todo o Mundo

Apertaron o mundo civilizado.



MIGUEL DUBOIS.