Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. AMOR.. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS. AMOR.. Mostrar todas las entradas

jueves, 18 de septiembre de 2008

AMOR.

Na máxima lentitude prolongada e tépeda

A ti me achego coas miñas mans abertas

Libro branco aberto de par en par,

Ao mundo de agarimo constante.

Que pequeniño me atopo,

Sen esoitar lentos os latexos

Do teu corazón ledo e aberto

Ao mundo das ideas máis concretas,

Aquelas que conducen ao íntimo interior,

Son dos son habidos no interior

Do teu peito perfecto,

Que nas noites de invernía fría,

Agarimo lentamente coas miñas mans abertas.

Recorre sen repouso a túa branca pel,

E as túas costas invado lento e soave

Coas miñas mas pequenas e torpes.

Sinto que a de chegar o verbo amar querido,

Verbo do íntimo e do interior constate,

Latexa con forza suprema, corazón aberto

Enteiro ao dimensión concreta de verbo amar.

Namentras as miñas torpes mans

Faille cortesía deliciosa,

A túal pel branca como o leite branco

Das vacas brancas e negras e grandes,

E cando a ti me entrego

Perdo a miña identidade interior.

Asulágome a ti toda, perdido de amor,

Desbordado pola visión concreta,

Do verbo amar.



Miguel Dubois