Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS--MENTIRA-. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS--MENTIRA-. Mostrar todas las entradas

miércoles, 26 de noviembre de 2008

MENTIRA

Ardán, Marín ao 26 de novembro de 2008


Elevo a tí a máxima queixa,


O laio constante de dicir a mentita súbtita.


Érgome no medio da densa néboa,


Aparezo de feito fantasmagórico,


A indencia verbal,  e o desequilibrio da verba perdida,


Duramente vas perdendo a razón quebrada,


E constrúes palabras indecentes e desequilibradas.


Non me mintas, como o fas , de cotío,


Teño unha inmensa fame de verdade incisiva,


Para calar as voces mentireiras,


E vas erguendo no discurso verbal,


Un tremendo lixo absurdo,


Namentras  vaise construido


O absurdo mundo insolidario.


O mandamento mentirás ao demáis,


Coma ao ti o fas parece ser imperativo legal.


Mundo valeiro alimentado do valeiro


É unha perda do Mundo.








                                       MIGUEL     DUBOIS