Mostrando entradas con la etiqueta O FRÍO DA NOITE NEGRA--POESÍA POR MIGUEL DUBOIS--. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta O FRÍO DA NOITE NEGRA--POESÍA POR MIGUEL DUBOIS--. Mostrar todas las entradas

sábado, 25 de abril de 2009

O FRÍO DA NOITE NEGRA

AMOR E DOZURA É VIVIR


 
O FRÍO NA NOITE NEGRA
 
Rompe con ese xéo lento e frío,
Brancura amarga e penetrante,
Témpano xeado queimador da friaxe,
Abrigo externo que me cobre a pel espida,
Encende o lume da fogueira fermosa,
Lapas de lus azul e amarela beilando ondulantes,
Lapas longas coma linguas quentes e longas,
Invítame a quentarme a súa  bendita beira.
Sol nocturno rodeado de escuridade perversa
Vete e bule e escapa do frío mortífero,
Silenzo permanente e nouturno.
Que sensación tremenda da perda da quentura,
Ausenza da calor vital,
Espanta as tebras do medo fondo,
Fondo dos pozos negros,
Apárta de min este frío tremendo,
Corazón conxeado e insensible
Déixame de esquencer para construir,
Vales fermosos e verdes,
Como existan na bela Irlanda querida
Cunha paisaxe de extensos campos
De herva verde, delicia da paisaxe.
Eu, tamén, igoal que ti,
Quixera querer tanto, e perfectamente
Aparta de min esta friaxe intensa,
Déixame quentarme a túa beiriña quente.
Non me deixes abandonado.
Coma unha pedra dura e senlleira,
Suxeito a cultivar un corazón xeado,
Invítame a participar  da túa calor constante,
Eu, por ter, teño unha mirada fría e perdida,
Espida e constante pero moi fría
As mans xeadas coma se non tiveran vida,
Dame a túa man quentiña e liviana.
Invítame a participar da túa calor constante,
Arrinca de min este Imperio Xeado,
De door constante e medo confuso,
Dame a ledicia roubada,
Por aqueles individuos,
De corazón frío.
Mágoa! Malditos sexan os bandidos voraces,
Aqueles que derruban a verdade concisa,
Coa palabra inconcisa e tremenda.
Teñen frío corazón,
E longa lingua iñorante
Coma a neve nos brancos cumios outos,
Sentimentos fríos coma un inverno puro,
Levan frío no corazón cobarde,
Teñen o medo de sí, perversos,
Constrúen as verdades inexistentes,
Firen a sensibilade allea,
E fican ledos os perversos iñorantes.
Mágoa! Maltita sexa a mentira maldita,
Malpocado cidadán mentireiro
E torticeiro, é coma unha inversión absurda,
De valores verdadeiros.
Que frío teño, muller linda,
De lindos cabelos longos
Porque non me das un cachiño pequeno,
Da túa calor forte,
Insufla o meu amor doído,
Arrinca de min toda esta pesadumbre inmerecidade
Deixame a tí amarrarme enteiro,
Coma un naúfrago mariñeiro que quixera
Amarrarse a un salvavidas redondo e de cortiza
A tristura constante é a miña dona enteira.
Como invadir teu corpo enteiro,
Como xunguirme a ledicia pura,
Como esquencer a door dooroso,
Que fae queimar de door o curso das miñas véas,
Ríos longos dadores de vida pura.
Como evitar o laio duro,
A constante lavazada tremenda
Que reventa ao silenzo particular,
Do ar ateigado de medo perverso.
Como esquencer a tristura queixumosa,
Como non me invitas a falar,
Do mundo ledo, da vida enteira,
Aínda que se por for fora,
Un sorriso falso e atrevido,
Alomenos sorriso ledo.
Quixera que me invitaras,
Claro está, se tu quixeras,
O ser imitador dos teus perfectos sorrisos.
Quixera, que me axudaras,
A esquencer as noites negras,
A ensinarme por onde é
O camiño da bella lus,
Quixera esquecer, por sempre,
O mundo escuro,
A pantasta nouturna que manca, dabondo,
Ou as casas derrubadas.
Porque lugar se colle o camiño,
Por onde se ergue a lus do día,
Bágoas e bágoas caen no corazón triste,
O vento forte brúa,
O choiva fría bate fortemente,
Detrás do vidro da fiestra.
O furacán chama á defensa,
De tan brutal combate nautural.
Alomenos din:
Despóis da tempestade ruín,
Chega a amada calma.
 
 
 
       Miguel  Dubois