Mostrando entradas con la etiqueta FUNCIÓN TEATRAL A MARÍA LAGARÓN POR MIGUEL DUBOIS. A MÁSCARA AÍNDA VIVE. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta FUNCIÓN TEATRAL A MARÍA LAGARÓN POR MIGUEL DUBOIS. A MÁSCARA AÍNDA VIVE. Mostrar todas las entradas

domingo, 15 de noviembre de 2009

FUNCIÓN TEATRAL DA MÁSCARA PERMANENTE

AMOR E DOZURA É VIVIR









VIDA TEATRAL: FUNCIÓN COMPRETA.



Para MARÍA LAGARÓN, pola a arte escénica, e por ensinar ao que non sabe.



Ensíname a non mentir con sutil delicadeza,
Cóntame o mundo real, non embarulles a verdade pura,
Nos sexas o que minte, constantemente,
Para ser máis perverso; para firir a verdade.
Pareces un enxeneiro de mentiras prefabricades,
Pareces o filósofo dun contravalor,
Pareces un manipulador compreto,
Enches as túas boca tremenda,
De mentiras absurdas.
Din que predicas, pero, somentes, divides.

Pero, parece que o Norte perdeuséte,
No medio da néboa tupida e húmida,
Nun día de novembro repetido,
Polo interés persoal e a falla de soliedaridade.
Canto de miro subido a ese falso púlpito da palabra valeira
Paréceme que eres un actor perdido
No meio da representación vital.
O alleo vergonzoso, chámame.

Sempre quixeches representar obras teatrais perfectas,
Mais non tes madeira de actor valente,
Estás carente do sentido artístico.
Non te ensinaron a moverte no esceario da vida.
Túa representacióm vital non ten senso común.
Cambia a expresión da túa cara deceptionante,
Móvete con naturalidade na escéa


A vida enteira é un esceario vivo,
Vivo vivindo enteira a vida vivida
Na que imos matando o tempo delirante,
O que mata vivindo e quito o desasosego
Facendo de actores dirixidos,
Polo espectáculo vital crebante,
Coma a onda marítima que rebanta na beira do mar escumoso
A a vida representada, activo actor teatral,,
En diferentes actos diversos e polícromos
Cada acto un interrogante adsurdo,
Un momeno delicado, un verba carente de acerto
Un berro perdido no ar difuminado.
A verdade levouna o ar de novembro,
A rabia constante incontida
Cando xa os ventos medran coma furacáns traizoeiros

Representamos a función do mal interrogante,
Que deriva nunha perversión difuminada,
En absurdos queixumes que doen de cotío.


O esceario está vivo e dabondo queima amigo
E o actor activo representa
A vida rota, coma cachos escachados de vidro perverso
Nun panei doroso e inútil,
Que grande inutilidade é a mentira perversa!

No me rendo, nunca, despóis de ser un actor cotiá,
Que representa a ruptura da ialma enteira e ingrata.
Non me queixo por ser o actor de, sempre.
Non saio da,escéa cando nela me atopo.
Peixe mollado de auga bendita
O díálogo fluído e disonate,
Marcan os espazos de tempos vitáis.
A xente, nas súas cadeiras cansadas.
Míranos coma seres estranos,
Afeitos a vida teatral fonda.
Pero día a día, estóu no esceario da vida

Interpreo a verdade da palabra,
Que me conduce a miña liberdade persoal.


Miguel Dubois