Mostrando entradas con la etiqueta CANCIÓN PARA MARÍA CISTINA. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta CANCIÓN PARA MARÍA CISTINA. Mostrar todas las entradas

sábado, 6 de diciembre de 2008

CANCIÓN PARA MARÍA CRISTINA

AMOR E DOZURA É VIVIR

: CANCIÓN para MARÍA CRISTINA


Pontevedra, ao 6 de decembro de 2008.
Canción para María Cristina.
Non o dubides nunca,
Lémbraste dos nosos avociños;
Máxicos, perfecto e e que nunca choraban.
Coa suma fortaleza do seu corazón,
Esgoataron os tempos máis absurdos
Da historia europea,
Odios tremendos de pobos loitando,
Nas guerras do odio,
Pero con toda a súas forzas,
Eles e Elas derrubaron o Mundo inxusto
Que oprimía namentras os submarinos alemáns
Chegaban aos portos de Povoa de Varzím ou Vigo.
Si todos elas e elas superaron,
A dor do medo que significa a arma mortífera.
Os avociños non teñen medo nen aos días grises
Nen as noites mouras habitados de sons de morte.
Dominaron o medo tremendo,
Desfixerom os mitos absurdos.
Os avociños doces non necesitan imaxes absurdas
De modelos semiperfectas
Que pentéan os seu cabelos longos
Con champús absurdos.
Oa avociñas non perden o tempo absurdo,
Cós laios consumistas, caros e absurdos
Pensan as avociñas nos seus quridiños fillos,
Froitos verdadeiros dos seus ventres hinchados
Nos tempos da mocedade necesitada,
De amor e diñeiro.
Cando o Mundo non era máxico e absurdo,
Cando sudaban as súas frentes xoves
Para conseguir a cotidianidade do pan roubado.
Avociño conta unha desas túas hestorias máxicas,
Que somentes ti dominas, perfectamente,
Eu, sen remedio, míroche, directamente a túa
Faciana perfecta e digo:
É fermosos ser avociño,
Por eso que delicia,
Poderlles acariñar a súa enrrugadas facianas
Con toda a miña tenrrura posible.
Miguel Dubois