Mostrando entradas con la etiqueta ARTIGO..ALMA ESPIDA..POR MIGUEL DUBOIS.. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta ARTIGO..ALMA ESPIDA..POR MIGUEL DUBOIS.. Mostrar todas las entradas

sábado, 2 de mayo de 2009

ARTIGO..ALMA ESPIDA

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ó 2 de maio de 2009.


ALMA ESPIDA.


Cando falamos de "alma", da a impresión, que estamos a falar dun concepto, "puramento; relixioso, ou quizáves espiritual, que dito sexa, de paso, non todo fenómeno "espiriual" ten que ir da compaña do feito relixioso, ainda que haberá xente que diga que a miña "afirmación" carece de sentido. Tí podes ser espiritual, sen pertencer a un determinado credo relixioso. Non me estóu a menter nese desagradablemente, e costume mala, de etiquetar aos seres humanos. De mirar que é máis listo ou valente que.De mirar quen está condecaorado máis de supostas bondade, de conceptos "abstractos", non percibidos en outros dos seres humanos vivintes.
Dame a impresión de que queremos ir acompañados de nomes fermosos ou adxetivos maravillosas, pero cando toca falar da parte non doada da vida, O sufrimento ou semellante, infirmidades, que existe, ahí cústonos moito escoller os adxetivos "malos" que nos pertencen. Somos todos nós, por acaso, criaturas maravillosas e benéficas que, somentes gústanos facer o "ben". Non collece a nosa personalidade "interna" e "íntima", OS chamados "mundos erróneos" ou a Filosofía do Mal. Somos Santos Santuróns, que, somentes, sabemos facer "cousas Bóa"? Onde está as fronteiras da convivenza "solidadaria" do bom vivir? Porque existen como "fenómeno extravagante" ou "inxusto" a mundo da vinganza, do odio ou da xenreira? A falla de comportamente democrático e social, que rompen a armonía esta liderada por persoas, que realmente, iñoran , quenes son en realidade. Porque? Porque non queren investigar O seu foro interno, e como no chegan ao seu pleo coñecemento, porque rexeitan a súa plena identidade, manteñen conflictos constantes cós demáis, e sempre, creénse posuidores da máxima verdade, chegando "patoloxicamente" á descalificacíón perversa, perversa, porque canto máis sexa descalificativo empregado, parece ser que o suxeito en custión síntese máis realizado. Examinado O escrito direi que a persóa, que, supostamente, enriquécese por medio do mundo "maléfico, é un sádico , dado que provoca o rexeito do outro, o que , as veces, prodúcelle un "placer Grande". Coñecín unha persóa, que tiña a táctica que sempre trataba, publicamente, claro, de porme de mal humor. Chegados a este intre, esta persóa cando miraba que eu "bufaba", diante de todo O público asistente, ríase do que escribe.
A perda armonía e a iniciación dun conflicto e das consecuencias que elo poidera ocasionar, é abir O vieiro ta "trifulca" e desenrolar un certas conductas cheas de perversidade. Sóe, nestes casos, facer uso, DA descalificación continuos, e utilizar O que supostamente, que estivera mal visto, pola comunidade,OS supostos defectos da persóa atacada.
Existe, tamén, a formación dun grupo de ataque, que inventa e desiventa, e desvirtúa O mundo real, entrando na máis pura demagoxia no que cási todo "vale" e a mentira é utilizada de xeito frecuente, convertindo todo O medio exterior ao Grupo de presión, coma instrumento a usar por un "clan pechado". Os intereses fundamentais laborais quedan desorientados, e os seres febles, ou, os máis febles, son OS pagadores dos feitos "reais" non desexados. A verdade é metamorfoseada kafkaniamente, e impera a filosofía do egoísmo, que abondará no crecimento de "supostos" beneficios para un clan dominador.
Se analizades O que escribo, TODO É UN GRAN DISPARATE. Porque os "intereses" persoáis de determinados individuos, quedan desfeitos e estos individuos, teñen que abandoar, o seu propio mundo laboral?
Os centros de traballo "deberían " ser Centos, plenamente, democráticos e non creadores de trifulcas. A trifulca ten toda una xénese, dende o principio atá ó seu fin. O caso é sementar a trifulca e ao longo do tento o desenrolo desta conducta meniféstase en fases máis febles ou fases de puro "cabreo" no que unha das partes afectadas, remata sendo un artefacto explosixo, falando en metáfora. Este individuo chega a este estado "explosivo", porque dase de conta que se segue a traballar nas bases máis falsas e carentes da mínima iniciativa.
Chamo ALMA ESPIDA, ao artigo, porque cada un de nós debería mirar ó seu mundo interior, de forma crítica, aceptando todo aquilo que é aceptable, pero rexeitando, todo aquilo que é refutable tanto como para o mundo alléo coma nós mesmos. Todo ser humano pode equivocarse, pero todos debemos recoñocer a natureza "exacta" do noso erro. É doado botar a culpa ao que temos na fronte, pero se así non fora, é xusto facelo? De aquí nace mundo DA manipulación, baseado en conductas que son reaies mais que non son certas. Da manipulación nace a deformación do mundo real. Unha cousa é como é o mundo, nun mintre determinado, pero outra moi distinta é coma ten que ser, verdadeiramente, sen manipulación e absurdos tapuxos.
Todo isto é aplicable ao munda da Economía, pero tamén, á Socioloxía.
A Socioloxía débese basear en conductas solidarias e mirar pola sociedade en xeral, e non condear, e facer de falso xuiz, a ninguén.
Toda conducta con afán protagonista, egoísta ou conductas non desexables, carecen de elementos verdadeiros ou fiables. A conducta que quere facer dano ao mundo alléo, ten un desequilibrio social, que está agachado na propia personalidade da persoa.
Facer unha socoidade xusta, equitativa e demócratica é uns dos grandes retos que temos hoxe en día. O desenrolo da personalidade do individuo e o desenrolo das capacidades individuais de cada un dos membros da socoedade futura, facendo de todo este futuro, cidadáns responsables cun grande concepto da soliedaridade e respecto aos dereitos individuais da persóa e da sociedade. En ningún momento, pódese permitir, que este desenrolo do indivuo e da sociedade sexa freado ou equivocado. É necesaria a revitalizacíón de todos os valores humanos, dós seus dereitos e dos seus deberes.



Miguel Dubois.