Mostrando entradas con la etiqueta ARTIGO O CLAN . POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta ARTIGO O CLAN . POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

martes, 2 de junio de 2009

INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN


AMOR E DOZURA É VIVIR



      INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN.
        A simple vista, "desintegración" sóa moi mal, cáseque coma a desintegración do atómo de hidróxeno, ou bomba "atómica" fenómeno devastador, destructor que hoxe en día andan en probar na Corea do Norte. Países como India  e Pakistán, teñen a estes artefactos atómicos como elementos de ameaza ao resto da humanidade. O que destrúe  e ameaza ao outro ou outros carece dos más mínimos conceptos da Integración, tendo un odio fondo a súa ememigo, e entón desintegra vilmente, destrúe pero , ao memsmo tempo, esquenceu o feito integrador e os malos sentimentos apodéranse do que gañou a "guerra" por mor de que o odio apoderousa da súa maneira de pensar. O que nun intre foi o seu amigo agora, é o nemigo, incurrido nunha total inversión de valores. Os elemetos da guerra cómo feito destructor, non ten disculpa no ser humano, convertíndose algúns seres humanos en elementos torturadores, que queran degradar "enormente" ao ser humano. Cando os sentimentos de odio e vinganza, son os donos da nosa maneira de ver o mundo no mundo, convírtenos en seres despreciable e sádicos.
       As nosas sociedades occidentais, están mutando en forma competitiva, no que os cartos créese que é o elemento fundamental, da nosa vida, e aínda, por enrriba, esquecémonos de quen somos, perdemos, a nosa propia identidade e aplicamos roles que non son da nosa competencia. Todo o escrito nas anteiores liñas lévanos a facer o papel de que non estamos na vida, facemos o papel de...pero, quizáves, nalgúns casos non admitimos o que somos, e nos refuxiamos en falsas conductas anticreatrivas, e devastaros usando a palabra como  arma da palabra irreal, a palabra que quere ser mais non é máis cunha palabra disfrazada, ateigada de moitos complexos, por falla  de inmadurez da persóa, teña a idade que teña. Cando ese home actue ou esa muller inmadura adulta, non acepte o que é, é decer a falla de madurez en aspectos do súa conducta, sempre, será ese home ou meller "inestable", "inseguro".
  Cando il ou ela  se integre a se mesmo, cando recoñeza esa parte que lle dóe , máis non recollece, liberarase da carga emotiva, que non é máis que un elemento perturbador da súa personalidade. Sabemos, de sobra, que non e bom agachar pantasmas no noso interior. Debemos evadir os fantasmas internos, desafogar e comunicar a un amigo  ou especialista o que nos ocorre.
        O mundo aparente e un decorado exterior do que quixeramos ser mais non chegamos a ser. Aquel que vive por enrriba das posibilidades estase facendo dano a sí e aos demáis.
    Toda conducta "prepotente" é a carencia de sentimentos de amor, somentes o fin é "avasallar", dominar de xeito falso, chamar a atención, volver a ser ese actor, que fai unha función teatral desagradable, nada máis có fin de degradar, de facer dese mal estilo de vida, unha falsa vinganza, unha despersonalización total. Provocar é facer dano, mal querer, é unha feito desintegrador; se integramos queremos e nunca expulsamos, por iso é tan importante incluir, querer, agarimar e dar amor.
       Hai procesos mentaiss que están agachados no no noso subconsciente, e que creáronse na prenatalidade ou postnatalidade, e, que, se súpeto, emerxen e saen ao extereior  como feito desintegrador. O desintegrar danos a oportunidade, para aprender, para saber como eu, de novo, me podo integrar. Dependerá de min o esforzo persoal para integrarme.Que ocorreu? Despóis facer un análisis de por que estos fenómenos "duros" fanme compaña e logo, chegar a min.
    Quixera dar as grazas a Carmen Novoa,  grande coñecedora da Psicoloxía Profunda, da que aprendín todo o que escribín e a seu fillo Cesáreo Hernández. Nunca é tarde para aprendre, se queres aprender. As portas do coñecemento non están pechadas, somentos peta , abren en adinte.
                    Miguel   Dubois

sábado, 13 de septiembre de 2008

CLAN E VIDA

POR FAVOR, LECTOR/ORA: BÓTAME UNHA OLLADA.


Complicación en vida


Moitas veces, ao meu parecer, somos auténticos loros parlantes, ou maquinas parlanchinas , que de certo chinés
non falamos pero , certamente, saberemos dar o que temos que dar para dese xeito ser correspondidos? Non estaremos pidindo demáis? Porque, sempre pidimos, esiximos e insultamos e non damos? Somos xustos cando condeamos ou f erimos?Lémbrome dun artigo escrito no diarió "El País" por Joaquín Estefanía, que, en xeral, dito artigo afirmaba, con certitude que o noso país medrou e de xeito grande, colocándose nos primeiros postos da economía mundial, oitavo, concretamente, cando xa cantos anos que deixamos o noso, total, aillamento do resto do Europa e nos introduxemos dentro dos circuitos económicos máis importantes. Dito ésto: medramos, tamén, na cordura, no sentido común, nos dereitos fundamentáis dos cidadans, dereitos humáns, ou pola contra involucionamos nas nosas conductas, facéndonos seres egoitas e faltos de soliedaridade, froito da competividade e a falla da dem ocracia sociai e cotiá? Eu,penso que o mundo, en xeral, hai excepcións, é máis egoista, e penso que vivimos na sociedade moi competitiva, insolidaria o que permite que afloren as conductas máis agresivas, e por suposto, as normas máis elementáis do saber estar cós demáis, as veces vense , totalmente, crebadas. Falemos do "clan". Este grupo social pretende dirixir todo o que o seu arredor ten, mais cando un dos membros do mesmo non obedece ou rebélase, os demáis membros desa tribu humana, miran ao rebelde coma un "cousa rara", é cando a política da vinganza agachada, tan sutil e sublimente, aparece como método da divina salvación, para purificar a ialma do pobre rebelde. Mágoa! A persecución comeza e faise de xeito infatigable. Os posuidores da verdade dictan normas, estrictamente, presas dunha falsa sinceridade, que de cando , aflora no seu sublime comportamente sociai o saber estar a ben cós do Clan. A estrutura clanificada debe posuir, obrigadamente un leader de calidade. Non val calquera! Ah! O leader, creéndose leader actúa coma tal, pero con fallos estrepitosos, que un pregunta que se a idade mental e física van parellas. Todo o que digo non é unha broma barata, máis ben unha mágoa triste. Unha inmadurez total e absoluta, unha falla de respecto total, unha provocación non casual se non "premetitada", ou traducindo a linguaxe cotiá: malos sentimentos, falta de corazón, rencor, envexa..e non sego. Outra coousa que debe aprender é que non é dar a razón por ser do clan: Cando un dos mesmos "esbara" outro dos mesmos, debe chamarlle a atención para que outra vez non "esabare". De novo. Esto derradeiro ó o chamdo lei do sentido común, por certo moi carentee. Ficar moi ben está tal cual pero ren máis.Non será que os membros das estructuras pechadas están santificados? Joaquín Estefanía no diario "El Pais", escrébebos de tan sublime fenómeno: florece a economía máis a madurez intelectual decrece. Non será que as testas estarán marchitas? Que é mellor? Como equlibrar a balanza? E para rematar: sabemos poñernos no lugar dosoutros, do que temos na fronte? Nonos custará, demasiado esforzo? A xeito de remate: non estamos máis pendentes, somentes, de nós mesmos? Impórtanos o sufrimento alleo? Interésanos os movementos solidarios?


Miguel Dubois.