Mostrando entradas con la etiqueta A TITO OTERO. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta A TITO OTERO. Mostrar todas las entradas

domingo, 21 de marzo de 2010

TITO OTERO, DE AVENTURA EN AVENTURA

AMOR E DOZURA É VIVIR


 
 
 
 
 
 
Pontevedra ao 20 de de marzo de 2010.
 
 
 
 
 
 
 
                      VAIA CÓ MEU  AGARIMO A TITO OTERO.
 
          
                      A FORZA DO AVENTUREIRO.
 
 
 
Carecer do medo paralizante, patente de puro corso
 
Desafiar as leises do que parece que é imposible.
 
Arriscar con toda a valentía propia,
 
Valentía constante que fortifica.
 
Ficaron nun extraño pasado insensato,
 
O comportamente dun medroso absurdo e irresoluto
 
Un querubín de azas partidas
 
Que non se arrisca a chegar,
 
Ao interior do seu propio ser,
 
Onde arde a constante fonte
 
Do instinto normal.
 
Impotente é  de decirlle adeus,
 
A aquelo que lle asustaba
 
E agora gratifícalle,
 
Que maior presente que o espírito do sacrificio
 
A ansia de superanción de metas propostas.
 
Subir cumbres que parecían un soño incomprensible,
 
Que lías en Bueu aos teus quince anos.
 
Abriches as portas a aventura
 
Coñeceches a nosa bela Galicia,
 
Coñeceche o resto de España,
 
Pasache a Europa,
 
E saltache a calquiser extraña  parte do Mundo
 
Desafiar a calor dos volcáns en erupción.
 
Vermella lava que non perdóa o sinal
 
Na pel branca dun aventureiro
 
Adiantarse por calquera selva do Mundo.
 
Ficar paralizado e non ter máis remedio
 
Que arrincar ao dificultade momentanea.
 
Sempre afán de superación,
 
Esforzo constante.
 
Valente home aventureiro
 
Son sempre metas cumplidas,
 
Son gratitude polo esforzo feito.
 
É como un mundo sen límites,
 
Nas que as fronteiras do medo
 
Quedaron pulverizadas.
 
Permítome felicitarche,
 
Si ti me deixas, Tito,
 
E agasallarche coa sencillez deste poema,
 
A ti dirixido, pola túa vida construída,
 
Polo mundo do esforzo.
 
Polos teus estudos no mundo fondo
 
Da Filosófia e das Letras,
 
Pola túa Tese Doutoural,
 
Do Piorno Galego.
 
Polos teus anos cumpridos,
 
Que agora sube a o número
 
De medio século de existencia vivida
 
Mais non abandoes , Querido Tito:
 
O teu camiño augura unha grande aventura perfecta
 
Que poder absoluto de friladad mental,
 
Que perpecto equilbrio no límite dunha situación
 
Que grandeza poder espallar en foros diferentes
 
A grandeza das aventuras, con atenta humildade
 
Que maior valor humano
 
Que ser humildemente humilde
 
Chegar ao fidel da balanza equilibrada,
 
Dominar os impulsos incontrolados,
 
Pola la lei da supervivencia.
 
Sobrevivir a picaduras mortales,
 
De insectos velenosos,
 
Superar a maldita Malaria en Mali,
 
Afastado dos tecnicismos occidentais,
 
E das leisies dos cartos rentables.
 
Ser axudados polos nativos
 
Para superar a pobra decisiva,
 
E pasar ao mundo no que o corpo humano
 
Convírtese nunha máquina perfecta,
 
Que cumple maravillosamante,
 
A súas funcións vitais correspondentes.
 
Non habera desexo que che houbera detido,
 
Culminaches as outuras,
 
Do Cordillera Andina,
 
Coñececha a Terra de Fogo,
 
Aquel marvilloso hemisferio  Austral,
 
Pinguinos vestidos.
 
De elegantes fracks
 
Namentas as vosas máquinas fotográficas
 
Dixaban conxelada a imaxe nun segundo de disparo fixo
 
O Mato Brasileiro, as tribus esquencidas
 
Do mundo chamado civilizado
 
Ateigado de contradiccións perversas.
 
A vida no máis puro estado ancestral
 
O Mato Brasileiro, vexetaxión perpetua,
 
Verde fondo da esperanza perdida.
 
Ser atacado nun autobús sinistro
 
A golpe de arma mortífera.
 
Padecer o secuestro inesperado
 
No pais de Colombia
 
Na Amazonía perdida no fondo do verde intensa.
 
O barullo de fermosos animais,
 
O sibilino son dunha serpe camuflada,
 
O canto dun paxaro ceibo,
 
Totalmente ceibo,
 
E a vida, de momento, é activa
 
Móvil e propón o feito de avantar,
 
E de non dar coa vista para atrás.
 
Andaremos máis camiños e aventuras,
 
namentras non morra a ansia
 
E o  desafío a construir unha vida plena,
 
Por iso, se mo permites,
 
Dígoche: Tito, avante, avante Tito,
 
O medo non exite e se existira
 
Sería un arma mortífera,
 
Que remataría con todas nosas ilusións.
 
 
                                Miguel   Dubois