domingo, 2 de diciembre de 2018

MENTIRA NA EXPRESIÓN DA FACIANA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 21 de xaneiro de 2011





MENTIRA NA EXPRESIÓN DA FACIANA




Fala a expresión do teu rostro desconfiado,


Fala o teu desprezo amosado


Falan as túas ganas de desconsiderame,


Falan as túas mentiras contadas,


Mais non falan as palbras que pronuncias


Mais non falan os teus inútiles actos articulatorias.


As túas verbas no son máis cun cálculo matemático


Carente de amor e humildade.


Miro a expresión da túa faciana desconcertante,


Miro os teus cambios de ánimo constantes,


Miro o teu comportamente desconcertante,


Como se tratara a un enfermo bipolar


Perdido no seu universo particular,


A miudo mesturas o branco có negro


Mais, despóis, de convivir contigo na extensión temporal,


Non adiviño a xulgarte e decirche quen eres.


Mírote e escoítote mais non sei que eres realmente.


As veces eres amigo, e, outras veces me ignoras


Coma se fora un becho extraño interplanetaria,


E entón, cando eu pregúntome:


Cando estan a me falar, que me din


Se non explican nada?


Resulta extraño a linguaxe indefinida


Resulta extraña a indenifinició da linguaxe falada.


Imos creando un Mundo absurdo e contrasolidario


Imos creando a verdade inexistente


Que vai camiñando paralelo a vida real.


Imos perdendo a vergoña,


Buscamos o egoísmo pesoal


E cada día imos sendo máis pobres de espíritu.


Non sabemos dar sen pedir nada a cambio.


Somentes a razón persoal ou grupal é valida.


Condenamos por automatismo,


Sen saber os feitos a xulgar,


Namentras a clase política


Esvara estrepitosamente,


Namentras, cada día a nosa pobreza xeral é máis grande.


As nosas nóminas son reducidas sen razón algunha


Xa somos un pouco máis pobres.


A miudo, pregúntome:


Como rematará o fin desta tolemia?


Admítense respostas, conclusións


Manolo, Ramón, Monte, José María, Fran, Antón, Mela


Mónica, Tito, Ana, José Angel e cantos nomes máis


Esta é unha chamada dun SOS.


Cómo será o derradeiro capítulo


Desta hesoria real, non exenta de perversión?



Miguel Dubois

No hay comentarios: