AMOR E DOZURA É VIVIR
Todo podería ser doado,Sencillo,xusto.
Creamos un mundo adverso
I
Non fagas de ti, ser despersonalizado,
Polo dominio dunha sociedade trabucada,
Que pensa máis nos termos persoais,
II
Por favor,
III
Fan de nós de xeito provocado e consentido,
Pontevedra, ao 17 de marzo de 20
I Porque non somos capaces
De respetar pluralidade?
ADVERSIDADE SOCIAI. SOCIEDADE PERVERSA.
Todo podería ser doado,
Creamos un mundo adverso
Ensinamos conductas pervesas
Porque non somos capaces
De respetar a pluralidade?
I
Complicar inultimante a facilidade,
O facil facelo difícil.
Perder a identidade propia e convertirse,
No que non eres. Afronta d túa pesonal identidade.Non fagas de ti, ser despersonalizado,
Froito da alienación constante.
Un absurdo figurante que alporiza, constantemente,
Ao mundo alléo, a todo o que non lles pertence,Un absurdo figurante que alporiza, constantemente,
Mais que o desexa con suma urxencia,
Froito da máis pura desidia e perversión.
Froito da máis pura desidia e perversión.
Alterar o ánimo existente, ferir o sentimentos,
Sentimentos concretos que miranPolo dominio dunha sociedade trabucada,
Que pensa máis nos termos persoais,
Que na creenza do ben común.
Utilización do constante insulto,Cando de eles falan
Inventan historias inexistentesCheos de maldad incontida.
Que a verdade ilusoria
É unha mentira constante.
O confusionismo social,
O barullo producido,
Nos sectores sociais,
Provocan indecisión e medo
E sentimentes adversos
II
Hoxe no me insultas, de máis,
Por favor.
Hoxe fai de nós un mundo ledo.Por favor.
Hoxe, que a túa agresividade,
Non sexa unha constante delirante,
Por favor.
Hoxe, non mintas tanto,Hoxe, que a túa agresividade,
Non sexa unha constante delirante,
Por favor.
Por favor,
Alomenos polo de hoxe, somentes,
Por favor.III
Fan de nós de xeito provocado e consentido,
Unha sociedade sociedade dividida.
Insultámonos dabondo,
Maldecimos, xudgamos gratuitamente,
E condeamos miserentamente,
Sen saber moi ben
O que decimos.
Invádenos un densa néboa branquecina,
Que de xeito premeditado
Non nós deixa mirar a realidade vital.
É coma dar os paos dun cego apurado,
É coma maldecir, sen nengún decoro,
O que non nos corresponde,
O mundo alléo a nós.
E por mor de insultos intencionados,
E de constantes perversas provocacións,
O tremendo enfando vai medrando,
Gratuitamente por mor dos intereses creados.
Imos perdendo, lentamente, a nosa identidade persoal,
Ímonos afacendo a conversión
De seres dirixidos e manipulados,
Polos creadores do mundo confuso.
Fan de nós un fato de seres desumanizados.
One atopar o Norte perdido,
Froito da constantes tácticas desumanizadoras.
Froito da constantes tácticas desumanizadoras.
Froito da constantes tácticas desumanizadoras.
Amén.
Amén.
Imos subindo o ton das nosas voces crebadas
Polo engano constante.
Ímonos creando un extraño ambiente,
Supostamente combativo pero absurdo.
A confunsión medra rápidamente,
As sorpresas continúan.
Nesta novela vital adversa aos nosos principios
Capidúos faltos de integridade,
Noticias da violencia perversa,
E do estraño asasinato drámatico,
Que fan do ser humano
Un demo tremendo
Que remata coas vidas alleas.
Onde levaranos o mundo tolo,
A sensación de que vives un tremendo sen sentido
A tolemia absurda do século XXI.
De que xeito poderiamos regresar
A nós mesmos, ao centro do que somos.
Non pretendendo ser o que non somos.
Como conseguir señores políticos polivalentes
Que un noticierio diario,
Teña a ben darnos as bóas noticias.
E non as tremendas novas do asanitato e o insulto,
Froito de mentes tremendas.
Como habitar a paz mesma,
A nosa paz persoal que nos rouban
Nos nosos postos de traballo cotiá,
Ou o traballo que merecemos e nos rouban.
Porque non se nós respeta.
E como facer de nós,
Homes e mulleres xunguidos,
Pola solidariedade social
Pola solidariedade social
E polo ben das nosas correspontentes
E diversas comunidades.
Como poderiamos todos falar
Unha linguaxe máis sinceira
E carente do egoismo perverso.
Miguel Dubois
