Ponteverda, a 17 de febrero de 2009 POEMA DE LA NOCHE A publicar, proximamente en: http://mundodefisterra.blogspot.com/ Murió, depacio, la luz diurna, Encedió, rápido, el poderío nocturno, Un gemido de astros perdidos, Brotaron en su bóveda celeste. Absorto quedé del podería nocturno, Lluvias de estrellas brillantes, Cometas brillantes de colas máxicas, Tiritaban saltitos diminutos, las estrellas, Luces chispeantes, Constante delirio nocturno, Voz de un poeta perdido de azul témpano cubierto, La noche entera de luna blanca, tocada, De amarillo pálido, limón nocturno, De zumo pálido de noche brillante, Gemido qerido, alto e decicido. En las altas estrellas, Silencio que es de noche Y duerme la noche entera En los brazos del maravilloso cielo, Que noche hermosa Habita el espacio circuntando Habitante de la mi noche entera. Miguel Dubois. | |||
martes, 3 de marzo de 2009
POEMA DE LA NOCHE
PALABRAS INÚTILES
AMOR E DOZURA É VIVIR
 |
Pontevedra, 18 de febrero de 2009 PALABRAS INÚTILES.. PRÓXIMAMENTE EN Un conjunto de palabras revueltas, Rompieron el silencio continuo Invisible y limpio, Cristal fino y transparente. Ma di cuenta en seguida, Que nos iban a invadir, Por cantidad y sin sentido. Cómo no decir ni siquiere la verdad desnuda, La que no pesa ni duela, La palabra precisa del momento exacto. Pero todo daba igual, Palabras huecas y salvajes Dominaban el aire intoxicado De la pervesa mentira Verdad rota, Que penetra en oído A modo de castigo continúo. Palabras, palabras, que importa, Que sean de verdad disfrazada O de mentira continúa. Y ya no existía el silencio muerto, Por ley del sonido querido. Silencio constante, Ni una sóla palabra perversa, O bondadosa a modo de regalo intruso. Las palabras eran como los insectos Perversos que volaban sin piedad, En una tarde de verano caliente, Me caía de la frente mojada el sudor continúo El perro negro ladraba al vecino blanco, Al aire quebrado de palabras adversas. Pasó el tiempo, pasaron las palabras. El ambiento se hizo húmedo y caluroso Hizo que tronara el verano de Julio caliente. Al final de la tormenta veraniega La tarde se durmió lenta y depacio. La paz sosegada invadío El ambiente lento. Miguel Dubois |
O TEATRO DA VIDA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 26 de febrero de 2009
O TEATRO DA VIDA
Dinme de conta,
Que toda daba igoal.
Os ideáis perdidos,
A función do respecto social.
Afíxenme a facer a función teatral cotiá.
Dama unha lixeira impresión percibida,
Que tratábase de estar no mundo circundande,
Estar canso, estar por estar, estar sen estar,
A modo de moble colocado no medio
Do espectáculo vital, da trifulca diaría,
Sentinme como un actor profesional vital.
Cada día facía unha diferente función.
No meu interior era eu enganado engadido,
Un pensamento efímero triste e deprimido,
E no me exterior facía a función,
Dun perfecto Antroido a destempo real,
Da súa celebración temporal.
Estaba máis pendente da beleza absurda,
Do disfraz lucido á miña riqueza interior.
Era o Grande Teatro Vital,
Facer o que me petare,
Ser artista famoso
E habitante do máis puro egoismo,
Caíndo no egotismo absurdo,
Que xeneraba non poucas reaccións adversas.
Miña Función Vital era constante,
E en cada momento do día a vivir vivindo,
Iba facendo o meu rol constante,
Habitante cotiá do Antroido.
Sabía que era eu fisicamente,
Mais non sabía que era en realidade.
Habitaba no Mundo Abstracto
Pola función de habitalo
Pola la supervivenza constante
Do meu Antroido Cotía.
A miña vida era o Teatro do Absurdo,
A xeración dos Actores Decadentes,
Que pretendía achegarme,
Ao teatro de Samuel Beckect,
Pero Dublín quedaba tan afastato,
Pensaba entón e afacerme
A obra de teatral de Bertoll Bretch,
Mais todo me ficaba tan, sumamente,
Grande e absurdo.
Entón pensei en Pedro Calderón de La Barca,
E dinme de conta que a vida é un sono,
Constante, unha obra de teatro
Que podería ser sinxela e atractiva.
Máis cando cando o sono é de dor punzante,
É cando doe a alma ferida e quebrada
É cando a ferida doe e sanda,
É cando queres chorar constantemente
E non podes.
E todo segue no mesmo ponto,
Na verdade falsa,
E na mentira que se fixo unha verdade absurda,
É un Mundo Caótico sen Norte fixo
No que se trata de atopar o Compás Vital.
Pero a hestoria repétese
E o péndulo pesado e torpe,
Vai dun lado á outro,
E namentra miramos o movemento pendular,
Sumíninos nunha tremenda hipnosis histérica
Miguel Dubois.
Pontevedra, ao 26 de febrero de 2009
O TEATRO DA VIDA
Dinme de conta,
Que toda daba igoal.
Os ideáis perdidos,
A función do respecto social.
Afíxenme a facer a función teatral cotiá.
Dama unha lixeira impresión percibida,
Que tratábase de estar no mundo circundande,
Estar canso, estar por estar, estar sen estar,
A modo de moble colocado no medio
Do espectáculo vital, da trifulca diaría,
Sentinme como un actor profesional vital.
Cada día facía unha diferente función.
No meu interior era eu enganado engadido,
Un pensamento efímero triste e deprimido,
E no me exterior facía a función,
Dun perfecto Antroido a destempo real,
Da súa celebración temporal.
Estaba máis pendente da beleza absurda,
Do disfraz lucido á miña riqueza interior.
Era o Grande Teatro Vital,
Facer o que me petare,
Ser artista famoso
E habitante do máis puro egoismo,
Caíndo no egotismo absurdo,
Que xeneraba non poucas reaccións adversas.
Miña Función Vital era constante,
E en cada momento do día a vivir vivindo,
Iba facendo o meu rol constante,
Habitante cotiá do Antroido.
Sabía que era eu fisicamente,
Mais non sabía que era en realidade.
Habitaba no Mundo Abstracto
Pola función de habitalo
Pola la supervivenza constante
Do meu Antroido Cotía.
A miña vida era o Teatro do Absurdo,
A xeración dos Actores Decadentes,
Que pretendía achegarme,
Ao teatro de Samuel Beckect,
Pero Dublín quedaba tan afastato,
Pensaba entón e afacerme
A obra de teatral de Bertoll Bretch,
Mais todo me ficaba tan, sumamente,
Grande e absurdo.
Entón pensei en Pedro Calderón de La Barca,
E dinme de conta que a vida é un sono,
Constante, unha obra de teatro
Que podería ser sinxela e atractiva.
Máis cando cando o sono é de dor punzante,
É cando doe a alma ferida e quebrada
É cando a ferida doe e sanda,
É cando queres chorar constantemente
E non podes.
E todo segue no mesmo ponto,
Na verdade falsa,
E na mentira que se fixo unha verdade absurda,
É un Mundo Caótico sen Norte fixo
No que se trata de atopar o Compás Vital.
Pero a hestoria repétese
E o péndulo pesado e torpe,
Vai dun lado á outro,
E namentra miramos o movemento pendular,
Sumíninos nunha tremenda hipnosis histérica
Miguel Dubois.
 |
AMOR E DOZURA É VIVIR
|
Pontevedra, 27 de febreiro de 2007 POLITICAL BOXING SYSTEM Palabra torpe, atrevemento verbal, Disparate dialéctico calculado, Centro da atención constante, Cámara ven enfocada, Asesor da imaxe perfecta, Micros receptores de absurdas palabras, E un sorriso perverso e gratuito, Por presente. Risas colectivas, Suma e segue rompendo Os esquemas das mentes demócráticas, Que poderoso poder se lle otorga Para atoparse no movemento circular De chegar a sen razón absurda, A filosofía do máis puro disparate. Eu, digo que son, o que non son Eu, vou enganándonos a todos e a todos Por mor do que digo o que non son, E o que eu quixera ser mais non sinto. Fago o obradoiro da mentira constante, O público máis quente que frío, Aplaude con toda a súa forza perversa, Ao fan torpe e maleducado, Dono do incerto que vende como real o certo. Mais non dou creto a tan frívolo espectáculo, Todo vale a vida do íntimo e do particular, Para dialecticamente desfacer A aquel que lle gostaría ver no Fondo do mar perverso e escuro. As fronteiros do respeto humano, Derrubáronse a xeito do criterio antisolidario. Insúltanse, por desgraza, enemigo acérrimo, Non atopo o Norte da palabra exacta, Creo mundos falsos inexistentes, E nós miramos un triste espectáculo, Miramos cómo cáseque se odian, Sen demasiado odiarse. Pero hai que debaterse feramente, No ring boxístico inútil, E cando te miran tirado No máis tremendo chan, Ergueránlle a man gañadora De perfecto loitador. Namentras o meu contricante Descansa no chan boxístico, Con tremendas dores Polos golpes dilatadores, Que eu, coidadosamente, Estudéi para ramatar con il. Miguel Dubois. | |||
VERDADE POLIVALENTE. QUEN É DONO DA RAZÓN?
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ó 2 de marzo de 2009.
VERDADE POLIVALENTE. QUEN É O DONO DA RAZÓN?
Fonda pena gañada,
Sentín no fondo interno,
Do meu ser enteiro,
Ante o froito da recolleita.
A vida a existencia,
A supervivencia,
É un xogo extraño,
No que consiste,
En mirar que é o gañador númerico,
Ante a verdade suposta,
A verdade parcial,
Ou a sin razón constante.
A diversidade presentada,
É un abano atraínte,
Que decidirá o curso constructor,
Das leises do interés concreto,
Do colectivo gañador.
Que diferente resultan,
Os pesamentos ideolóxicos,
Que verdade plural,
Que simboloxía abstracta
De idearios factibles,
Para partidarios concretos,
Dun pensamento específico,
Que para outras non é,
Máis que o contrapensamento.
Pero avanza a suma concreta,
E as ilusións duns,
Convertése no laio e tristura,
Dos outros asulagados de desasosego,
Aló ficou a linguaxe agresiva
Dura e perversa.
Ao fin da xornada,
A Soberanía Popular,
Decidíu o futuro "desdibuxado"
Dun pobo diverso e plural,
Que son a mesma Comunidade Direncial,
Plural, diversa e polivelante,
Porque a verdade é plural.
Miguel Dubois.
TORPEZA E PERDA DA IDENTIDADE LINGÜÍSTICA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 3 de marzo de 2009.
TORPEZA E PERDA DA IDENTIDADE LINGÜÍSICA
De que xeito ímonos distanciando,
Do que somos e nos esquecemos,
Da nosa propia identidade propia,
Rexeitamos, pertinazmente,
Até a que o conseguimos,
Do noso amado idioma,
Fonte continua de escritores fantásticos,
Coma Álvaro Cunqueiro,
Que souberon crear a súas hestorias
Na máis linda dos idiomas falados.
De que certo absurdo a filosofía do tremendismo,
Vai creando mundos artifacias e aparentes,
Negando o legado cultual e fantástico,
Que nós deixaron grandes xenios literarios galegos.
Branda é a nosa fraca memoria e nosos intereses
Teñen un gran sentido pragmático e calculador,
Que derruban o parimonio da amada lingua galega.
Xa nos esquencemos daquela querida frase:
FALEMOS GALEGO, ou GALEGO NA ESCOLA.
Rosalía, Curros, Pondal; Manuel María, Uxío Novoneyra,
Lorenzo Varela, X. L. Méndez Ferrín, Vicente Risco,
Castelao, Manuel Cuña Novás, Manuel Lueiro Rey,
Antón Reixa,Antón Tovar Bovillo,
Bernardino Graña, Carlos Casares, Uxía, Pilocha,
María Manuela, Luis Emilio Batallán, Fuxan os Ventos, Suso
Vaamonde, Celso Emilio Ferreiro, Luar na Lubre, Milladoiro,
María Mariño, Antón Avilés, Xerardo Moscoso, Bibiano,
Benedicto, Rodrigo Romaní, Museo do Pobo Galego,
Manolo Rivas, Vieiros, Xerais, Galaxia, Emilio Cao,
Real Academia da Lingua Galega
Todo unha fonte constante de traballo cotiá
Creación da beleza na lingua da Amada Terra,
E co paso do tempo afundímonos
No máis puro esquecemento,
Da transmisión da palabra autóctona.
Patrimonio cultural no mundo da lusofonía,
Parecendo que pechámolas portas ao irmán portugués.
Ou ao irmán brasileiro,
Todo polo perda da identidade lingüística,
Dun sector dun pobo abstracto,
Que rexeita os seus signos de identidade,
Máis subliñantes e fermosos.
Un patrimonio cultural,
Que de seguir polos actuais roteiros,
Finicatará na demencia dun pobo desmemorizado.
Miguel Dubois
Pontevedra, ao 3 de marzo de 2009.
TORPEZA E PERDA DA IDENTIDADE LINGÜÍSICA
De que xeito ímonos distanciando,
Do que somos e nos esquecemos,
Da nosa propia identidade propia,
Rexeitamos, pertinazmente,
Até a que o conseguimos,
Do noso amado idioma,
Fonte continua de escritores fantásticos,
Coma Álvaro Cunqueiro,
Que souberon crear a súas hestorias
Na máis linda dos idiomas falados.
De que certo absurdo a filosofía do tremendismo,
Vai creando mundos artifacias e aparentes,
Negando o legado cultual e fantástico,
Que nós deixaron grandes xenios literarios galegos.
Branda é a nosa fraca memoria e nosos intereses
Teñen un gran sentido pragmático e calculador,
Que derruban o parimonio da amada lingua galega.
Xa nos esquencemos daquela querida frase:
FALEMOS GALEGO, ou GALEGO NA ESCOLA.
Rosalía, Curros, Pondal; Manuel María, Uxío Novoneyra,
Lorenzo Varela, X. L. Méndez Ferrín, Vicente Risco,
Castelao, Manuel Cuña Novás, Manuel Lueiro Rey,
Antón Reixa,Antón Tovar Bovillo,
Bernardino Graña, Carlos Casares, Uxía, Pilocha,
María Manuela, Luis Emilio Batallán, Fuxan os Ventos, Suso
Vaamonde, Celso Emilio Ferreiro, Luar na Lubre, Milladoiro,
María Mariño, Antón Avilés, Xerardo Moscoso, Bibiano,
Benedicto, Rodrigo Romaní, Museo do Pobo Galego,
Manolo Rivas, Vieiros, Xerais, Galaxia, Emilio Cao,
Real Academia da Lingua Galega
Todo unha fonte constante de traballo cotiá
Creación da beleza na lingua da Amada Terra,
E co paso do tempo afundímonos
No máis puro esquecemento,
Da transmisión da palabra autóctona.
Patrimonio cultural no mundo da lusofonía,
Parecendo que pechámolas portas ao irmán portugués.
Ou ao irmán brasileiro,
Todo polo perda da identidade lingüística,
Dun sector dun pobo abstracto,
Que rexeita os seus signos de identidade,
Máis subliñantes e fermosos.
Un patrimonio cultural,
Que de seguir polos actuais roteiros,
Finicatará na demencia dun pobo desmemorizado.
Miguel Dubois
Suscribirse a:
Entradas (Atom)