PRIMEIRO DE MAIO

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 29 de maio de 2009.



PRIMEIRO DE MAIO



I



Maio lindo e fermoso,

Chama a porta feble,

Con forza suprema.
Abriremos o maio amado,

Pidindo xustiza e liberdade,

Para os traballores do mundo enteiro.

Xuntarémonos nas prazas antigas e novas,

Antes de data e ateigalas enteiras.

De mans ergueitas

Co puño pechado,

Como simbolismo da clase obreira.

Xustiza, pediremos,

Traballo queremos.

E desexaremos liberdade plena.

Condeamos aos desertores,

Dos dereitos humáns,

E, a tí, Presidente Obama,

Parabéns polo pechamento,

Da factoría do sufrimento

En Cuba, de Guantánamo.

Sexa benzoado a virtude do amor,

Sexan condeados os ladróns,

Vestidos elegantemente,

Que ao o Estado Noso,

Rouban con toda desvergoña.

Xustiza non sexas unha palabra espida,

Un deserto de xustiza.

Xustiza que o habitante feble,

Non se sinta avergoñado,
Polo abuso dos que rouban

Con luvas brancas e sedosas.
Abramos as portas ao mundo ceibo,
Pechemos a boca absurda
Dun mintireiro constante,
Que quixera pasar por habitante indubidable
Da causa perfecta,

Con efecto as resultas

De poderío económico, inmerecido,

Consecuente para el

E inxusto para os que habitan
A Vila de Xustiza Pura.
Namentras escribo,
Estos versos perdidos,

No Universo da Palabra.



II



Pódovos afirmar,

Que o gran Mario Benedetti,

Quérenos deixar.

Un soñador uruguaio,

Poeta de profesión constante,

Exilado en España,

Por mor dos excesos uruguaios

Daqueles tempos miserentos.

Home sinxelo e tranquilo,

Con miraba doce,
Transmisor de Paz constante

E aberto ao mundo de poetas extraordianrios,

E cantantes creadores

Da máis pura beleza habita.

Música de Joan Manuel Serrat,

Con poemas de Mario Benedetti,

O Sur, tamén, existe,

Todo un luxo de poesía pura,

Musicado por un gran creador.

Juan Marse, tímido,

Gañou o Premio Cervantes,

O Paraninfo da Universidade,

De Alcalá de Henares,

Era un lugar solemne,

No que no lle foi dado

A Juan Marsé,

Porén foi resistidor

Do protocolo de alto rango.

Que maior culto

Para un escritor que o saboreo

Da liberdade plena,

E sentirse libre,

Como ar invisible,

Que zóa nunha tarde de invernía.

Entramos en maio xa,

Antre dores pasados,

Pesadelos absurdos,

E laios queixumosos,

Que de nada sirviron,

Para saber o que é

O puro concepto da verdade.

E vanse constríndo historias pervesas,

Que queren vender por certas,

Pero a verdade é única,

Nun senso fundamental

E a verade é, tamén, polivalente,

Existen tantas verdades como creenzas,

Peo o sentido existencial da verdade

Única e non polivamente,

E a que debe habitar,

No noso mundo persoal,

Para deste xeito habitar,

O Mundo Armónico,

Que debería de existir.

Non é o mundo habitable,

Un constante cúmulo de

Inútiles falsedades.

Construímos a noso mundo enteiro,

Con noso esforzo persoal,

Transmutado á colectiviadade social

Da práctica do esorzo.

Por eso o día un de maio,

Lairémonos os sucesos tristes,

Pasados es San Francisco,

Pero reinvidincaremos,

Xustamente o noso dereito puro,

Ao traballo inprescincible,

Aos dereitos personais e sociais

Roubados por mor da codicia,

E o dereito a vivir librenmente,

Sempre e encada intre,

Das nosas vidas vividas.




Miguel Dubois.