Pontevedra, ao 28 de xaneiro de 2009
AMAR PARA AMARTE, MÁIS.
Cae a noite enteira no escuro
Fondo da túa boca aberta,
namentras meus beizos puequenos,
Rozan a delicia dos teus tenrros e soaves.
CaE a noite de inverno decadente e inversa,
No fondo do teu sorriso
En forma antinómica,
Antre a delicia suma
E a potente e quebrante tristura,
Tempo para sufrir calado
Perda de tempo para a engadir
A delicioso arte de amar.
Porque tanto te querei, meu amor,
Sepárame de todo para entregarme
A ti enteiro, amor dos amores.
Dame a ledicia para vivir en paz.
Achégate aos meus brazos afeitos
Para amarte máis e máis.
Doume a ti todo e íntegro,
Nesta desesperada noite amorosa,
Gañada ao tempo perdido,
Na que os ventos non existen,
Quimeras perdidas,
E só ten sentido a caricia quente,
O bico perdido,
Ou agarimar túas longas costas espidas
Coma se se tratara dun novo deserto
De amor continuado e constante
Esgotado do adverso odio,
Amarrarme a ti, íntegro,
Sentir teus peitos ergueitos
No meu peito espido e quente.
Amarte docemente,
Sumido nun sono real de amor continúo.
Amarte sumiso ao teu amor quente,
Apagando os volcáns acesos,
Cubríndoche de gloria constante,
Coa semilla máxica do futuro.
Amor, teño que deixarche
Para a nosa desgrazada e separación do momento
Deixoche enriba da mesa de branco pano,
Da táboa redonda,
Os vinte poemas de amor
E unha canción desesperada,
Do noso querido Neruda..
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario