jueves, 25 de diciembre de 2008

A BELEZA DE XULIA

AMOR E DOZURA É VIVIR

 A BELEZA DE XULIA
 
            Pontevedra, ao 25 de decembro
 
 A BELEZA DE XULIA
 
 
 
Non dubdido de nada,
 
 Non dubido da fame contanste
 Non dubido da sede permanente.
 Mais habito no silenzo continúo de tódolos silenzos,
 Polo día enteiro teña unha boca aberta de silenzo aberto.
 Pola noito durmo silenzosamente na continuidade muda.
 Abro as portas ao son quente,
 Ao queixume solitario dun pino verde e famento de vento.
 Son o silenzo permanete a verdade infalable,
 O verso inútil ou canzón morta.
 A guitarra xeme laios pertinentes
 Puntéos exactos,
 Namentras a cantadora viva de voz
 Ateiga a sá ateigada
 De canzóns desgarradas
 Que aumentan  o podería dunha voz enteira.
 Guitarra de tódolas das  cordas da vida,
 Acompañas a voz da muller amada
 Que acende o canto perfecto
 Do amor perdido
 E gañado en posteriores batallas amorosas.
 Xulia está ergueita sen voz e con vento aberto,
 Na punta dun peirao pétreo
 Namentras as duras predas antigas
 Choran ao mirares tanta deliciosa muller linda.
 Xulia a cantadora das canzóns do amor perdido
 Xulia está fermosa ao vento, coa súa melena voando,
 Namentras o fume dun cigarro americano rubio,
 Vaise perdendo claro polo vento.
 É a fermosura máis fermosa
 É a beleza de tódas belezas permitidas.
 
 
 
 
 
               Miguel  Dubois