A LINGUAXE MUDA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín ao 9 de decembro de 2008

A LINGUAXE MUDA

Eu non son o teu silenzo continuo, fala somentes
Pola la emision perdida de túas palabras
Sabedores do amor constante,
Que vai dando bicos abertos,
Ao valeiro do espazo.
Non me fales có teu inútil silenzo constante
De desafío e ferida perdida no medio tremendo,
Das palabras perdidas.
Cando calas sei que algo me queres decir,
Ou unha palabra fermosa
Ou unha frase perfecta,
Ouh un amor constante,
Perdido antre o silenzo perdido.
Fálame. Dime cousas reais,
A vida mesma, exemplo poño ou,
Ou cóntame fantásticos hestorias
De chiculate sabroso,
Ou fadas fermosas
Que se introducen no mási máxico dos mundos.
Remata có teu silencio perpétuo
Faime mirar a linguaxe espida
Dos teus lindos beizos.
Dime o que nunca quixeche
Decirme, sen rodeos
Porque unha vez que a verdade está espida,
A vida cotiá é máis fermosa


Miguel Dubois

CANCIÓN DE BERCE PARA EDUARDO

Pontevedra, ao 15 de decembro de 2008.





CANTIGA DE BERCE PARA EDUARDO.


Quefelicidade completa e sublime,

É o sair ao Mundo externo,

Enchido de lus fonda e esperada.

Carregado de toda a súa poderosa forza.

De pulmón infantil de ar cheo,

Escoito a ledicia do seu choro

De meniño recén nacido.

Abre todo o seu espazo,

Nun lugar no mundo habitado.

Veño, pequerrechiño e fermoso e lindo

A vivir toda a miña vida convosco,

Recén coñecida familia esperada.

Son o comezo o principio

Uns números pequenos e baixos

No mundo temporal mesurable.

Son pequerecho mais sorprendente, tamén.

Vou deixando cós ollos abertos,

Aos que para min miran,

Coa faciana sorpresiva

E nos beizos un sorriso delicado e doze.

Comezo dunha vida fermoso,

Longo espazo, aínda non vivido,

Querido futuro da esperanza continúa,

Son coma unha lus máxica

Que aluméa os espazos valeiros.

Encho a vida có neu pequeno corpo,

Son un gran e fermoso pequerricho.

Son desfacedor de tódolas las tristuras inútiles.

Son unha fonte esperanzadora e longa.

Son o comezo do futuro,

O presente actual,

E o tempo que xa pasóu,

Sen darnos de conta, tempo constante,

Mamaciña míña, Benquerida María,.

E como se non me dera de conta,

Os días pasan e as aves fermosas pasan

Polos los claros do ceu de outono,

Que a cáseque xa nos quere deixar.

Namentras eu, vou medrando, sen presa,

Cheo da felicidade que me acompaña,

Día a día, sen tregua nen límite.

Eu son eu Eduardo Fermoso Lindo,

O mundo futuro da esperanza inesgotada,

Aquel porvir escrito en libros de maxia e fermosura.



Que bonito é

Producir os primeiro sorrisos

A miña benquerida Naiciña,

Entón, Ela a Mamae,

Énchese dunha felicidade perfecta

Que comparte cós seres queridos,

Que feliz me sinto,

Querida María,

Mirando a este neno lindo,

Durmindo sonos fermosos

Non seu berce ledo e tranquilo.

Miguel Dubois











FELIZ NADAL E ANINOVO.