JORGE, CUCAS, LOÍ o SI e o SUPER DOG, tamén

FERMOSURA DUNHA FOTO FAMILIAR. Caras contentas de ledicia. Miralos coas faces sorrintes forma parte da alegría de vivir en paz. As derredeiras circunstacias cubertas dunha tristura extranxira fixo que o noso JORGE, nos abandoara. Un día nó tamén nos xunguiremos con el.

LÉMBROME DE TI NOSO JORGE

Pontevedra, ao 26 de novembro de 2008. LÉMBROME DE TI, NOSO JORGE Dígoche, certamente, Que foron tempos tan bonitos, Tempos da infancia e da adolescencia, Tempos ancorados no fondo da memoria absoluta, campo absurdo para o esquenzo. Tempos que atopo no fondo dos vasos valeiros de cristal groso e antigo Tempos que vou bebendo có tempo Que pasa, ràpidamente, e non se detén nada, velocidad temporal, O corazón de Jorge paróu, Xa non bate vitalmente, O corazón de Jorge, Está dentro do noso corazón vivo Que latexa coa forza da intensa vida. El era el; somentes como el era, Sabedes ben, que tiña lindos ollos azuis, dous redondos mares. Cando era tempo de verán Levaba a pel escura, E era home ben parecido e ledo. O seu sorriso era unha forza máxica E intensa que algo queriános decir. Era como foi e nada máis, Polas veces a súa enerxía era patente A súa voz forte, pero era el, Jorge Osorio, era o meu primo, Foi agarimoso, sempre, conmigo. Jorge cansouse de habitar o mundo vital, E pasa a descansar o descanso total, Quizáves a placided máxima, Pero dalgunha maneira, Jorge, Está, connosco, Eu, seu primo Miguelito da Galiza, O fillo da tía Heléne O fillo do tío Eugéne, E irmán do meu querido Gonzalo, E irmán do meu querido Genito, Non pode esquecelo, nunca, Dalgunha maneira sempre está, Agachadiño no meu corazón interno. Aló ficaron as tremendas guerras, Os gritos de mando, A quietude obligatoria Polo mandato do Señor Coronel Da nación portuguesa. Meu Portugal querido, Terra de nacemento Da miña benquerida nai, Miña Povoa do Varzim querida, Na Rúa da Caverneira número 5, Unha rúa estreita detrás do edificio amarelo Da fábrica das Conservas de peixe A Poveira, fábrica ergueita, Presente e viva agora e na lembranza Alá ficaron a casa fermosa Dos meus queridos Tíos O Tío Pae e a Tía Mae, A casa do querido Pepé e da querida Memé, Máis seguen vivos o día poveirense E a noite da lembranzas queridas. Que dificil resulta esquecer o que sou incapaz De esquecer, Porque aínda que fisicamente marcharas , noso Jorge Non de marchaste de todo. Están connosco no noso corazón interno E vives vivindo e habitando as nosas Memoria vivas, meu ben querido Jorge. Miguelito.

MARCELO MARCELIÑO

Pontevedra, ao  26 de novembro de 2008.                   MARCELO,  NOSO  MARCELIÑO PEQUENIÑO     Pide paso ao Mundo,   Quere habitar, sentir e tocar.   E tan pequeniño tan delicado.   Acabe de chegar ao Mundo mortal,   A súa faciana pode ser unha fonte de continúa tenrrura,   E tan pequeniño e tan grande.   É ser tan pequeniño.   Pequeno e pícaro brasileiriño descendente da beleza ,   Pequerichiño  Marceliño, que grande espazo ocupas   Sendo, así todo tan pequerrechiño, meu Marceliño.   Chegache a  hencher os nosos corazóns tristes,   Dunha ledica máxica xeograficamente distante,   Mais tan perto no corazón.   Marceliño que aqueces os nosos corazóns,   Marcelo, desexarche  toda ledicia intensa.   Marcelo, reirás con toda a túa forza   Polas rúas das vilas brasileiras,   Fermoso pais Reises de músicas e sambas máxicas,   Suma fermosura física,   Faciana alegre meu Marceliño   Que cando chegares o avociño Cucas,   Estirarás os teus beizos pequenos   De punta a punta.   E será entón cando  avociño Cucas,   Non saberá que facer,   Ou chorar de ledicia,   Ou rir con todas as súas forzas.   Marcelo quere chamar a nosa atención.   O pequeniño e recén chegado Marceliño,   Quixera facer de todos nós fontes, ledicia pura.   Son Marceliño avociño Cucas   E doucho un biquiño pequeniño   Que ocupa moito.   Dende as terras brasileiras,   Avociño Cucas.                           Miguelito.

MENTIRA

Ardán, Marín ao 26 de novembro de 2008


Elevo a tí a máxima queixa,


O laio constante de dicir a mentita súbtita.


Érgome no medio da densa néboa,


Aparezo de feito fantasmagórico,


A indencia verbal,  e o desequilibrio da verba perdida,


Duramente vas perdendo a razón quebrada,


E constrúes palabras indecentes e desequilibradas.


Non me mintas, como o fas , de cotío,


Teño unha inmensa fame de verdade incisiva,


Para calar as voces mentireiras,


E vas erguendo no discurso verbal,


Un tremendo lixo absurdo,


Namentras  vaise construido


O absurdo mundo insolidario.


O mandamento mentirás ao demáis,


Coma ao ti o fas parece ser imperativo legal.


Mundo valeiro alimentado do valeiro


É unha perda do Mundo.








                                       MIGUEL     DUBOIS