miércoles, 5 de noviembre de 2008

Benquerida Vanesa: o poesía non entra do mundo chamado “rentable”; hoxendía ser poeta e ser coma un tolo, unha persoa, un tanto extraña que perde o tempo escribindo cousas raras que dempois ninguén lle publica nada. Hay de todo: hai algúns escritores que teñen bós amigos, amigos de vedade, que lle axudan a botar para diante ós seus traballos. Eu, a decir verdade, non teño deses amigos, e, penso, que tampouco teño maior intención de publicar o que eu escribo. As ideas son diversas nun mundo, por unha banda divergente e por outra que quere a chegar o seu, ser un mesmo en eso quero eu chegar: a converxer na consecuencia de certos ideais que hoxendía son soños escachados coma un vello plato tirado na beira do camiño da vida. Penso que na nosa mente hai un pequeño espazo, un pequeño lugar no que hai sitio para o desenrolo da túa tarefa “ideal” ou intelectual. Nese pequeño sitio nacen as ideas máis belas no que te das de conta que ti podes ser creador de historias e poemas. Fisiolóxicamente existe esa parte, a parte intelectual, a parte creadora. 
Escribir váleme para ler escritores clásicos ou calquera tipo de home ou muller que achegado ao mundo literario amosa os seus sentimentos de forma aberta, concisa. Boeno, vóuche escribir un poema para ti, esperando que che guste:

Vaia para VANESA, co meu cariño, como non!

Na mañanciña ventosa
A rente da fonte da vida,
Todo un futuro impreciso,
Nace a femosura do novo día
A lúa chea e as nubes de gris blanco
Va cedendo espazo
A fonte luminosa do día.

O día por diante
A vida por diante
Na noite queimáronse
Os derradeiros amores,
Sendo testigo
A pouca luz habida
O son do vento forte.

Era un lugar tranquilo
Unha praia deserta
Chea de luz intensa e natural
As cinzas na morta cacharela
Parecían estar acesas
Lapas vermellas, marelas e azuís.
O vento perdido
No suspiro da noite.
Noite de troula
De faros acesos
De oios pechados
Tempo gañado ao tempo.
Amor corrente,
Bico quente
E buscar, sen sosego,
Nun diccionario esquencido
Al derredeiras palabras perdidas
Para, fondamente, amar
Na máis pura dimensión espida.
Amar polo día
E amar pola noite
Esquencer o medo fondo
Maldicir a xenreira maldita.

Cubrirme cóas pequenas cousas
Da vida cotiá
Encherme de vida
Cubrirme de amor.


Miguel Dubois.

ENGLISH POETRY

I was thinking about all of you at sunset time.

With all my love, from Galicia, my Country, for all of you

Teachers and friends from Limerick. Limerick, was for me

A pleasant dream. Ii is a pleasure for me to write in

English, but if I could be written this poem in Gaelic,

Perhaps I could be living a fantastic world. I, always

Write in Galician Language. I love the imitated

Knowledge of the Gaelic Language. I love English, too.

Days go on quickly

Nor questions

Are sparkling

On the fresh air

Of a funny day.

My love

Is a sweet dream

Lost in the faraway time.

Words, without answers

Broken  thoughts

Like broken screams

Little personal tragedies

All my live I could have been

A free language

Without sufferings

And painful feelings.

A word,

Only a single word

Is the Chief of the air?

Of the entire environment

And all kind of landscapes?

The freedom

Is knocking

At my nude black door.

I feel okay

Because I have known

My friend freedom.

Freedom is like

Cached

In a sail tensed

By the strength

Of the wild air.

My life entire

Is a floating thought

Like a seagull

Over the wild Ocean.

My entire life

Is a lost Island

In the middle

Of  delicious desires

And  forgotten hopes.



Miguel Dubois.

POEMA PARA LOLI





O tempo que voa

coma un paxaro ceibo.

Tempo voado

tempo non repetido.

O tempo da mañá

e torpe e lento

até chegar o cumio da luz:

o meiodía.

O Sol, astro querido e amado,

grande e inmenso astro

deixa ver toda a fermosura

nun ceo descuberto .

Eran tempos de Sol.

Foron tempos grises

na fermosura

dos intensos verdes.



Miguel.



POEMA A MARÍA JOSÉ






A María José.






Pontevedra, a 29 de abril de 2006.





Quizás hubiera sido el tiempo, quizás.




Atravesé los tiempos pasados


cubiertos de recuerdos permanentes,


ausentes de lo que ahora me ocurre,


presente que moldéa las horas del día.





Antes, simpre, decía antes,


debajo de recuerdo olvidado;


antes cubierto de un denso polvo ausente


que duele sin trégua,


como la íltima lección aprendida


en las anónimos clases del pasado.




Ya fue, con toda su inmesa fortaleza,


ya derramó todo el amor que tenía


y gimió cómo el pajaro moribundo.


en el fondo de un recuerdo absurdo.



Las estrellas calles,


entonces,


se convitieron en las anchas avenidas


de los reuerdos,


que me invadieron


la mente entera,


de un pasado entero, presente ausente,


un pasado cargado de presente.




Mañana será mañana.


¿Acaso un mañana diferente?


Y, mañana, digo yo:


¿Seré victima de la rabia


o por el contrario


los campos de primavera


habitarán los lugares


más profundos de mi?




El tiempo. El tiempo.


Nada sé de mañana.








Miguel.
<>

POEM WITH IRISH FEELING

Ireland's Poems from Galicia







I am not alone


Ireland,


is always with


your pleasant people


with your green lands;


green lands I saw


in the long train


with all of us


good friends and mates.


The sun was not shinning


but the grey of the sky


were beautifull


the Shannon river was quite



all the University were happy.




Ireland, my dear island,


Limerick


could be a pretty day,


Galway


a special river


crossing the city


Dublin,


an unffergotabled memory


an infinished story,


Cork,


the beauty of a garden


or a person praying


in a big church.





Ireland


I must think


about you.


because


with your sight


I believe


more a more



on people.








Miguel.












A música doce,

a palabra suave

e o vento fresco;

as palabras claras

a calma tranqila,

o alento fresco,

e o campo moi verde.


e o nome:


Miguel



DENDE A POVOA DO VARZIM ATÉ O LEME DO BRASIL

 
 
 
                   Pontevedra, ao  4 de novembro de  2008.
 
 
 
 
       A MIÑA QUERIDA FAMILIA DA POVOA DE VARZIM E LEME.
 
 
 
 
  Grazas pola túa bondade máxima,
 
Polo teu corazón aberto ao mundo.
 
Grazas pola túa bondade destinada,
 
A apagar o frío do desamor.
 
Grazas polos teus paseos deliciosos
 
Até a Vila do Conde ou até Ao-Ver-O-Mar.
 
A Povoa estaba fermosa e o ambente ateigado
 
De lembranzas, namentras as nosas palabras ceibas,
 
Ivadían o ar  supremo e luminoso
 
Da bela vila costeira.
 
O mar mesturaba a súa beleza constante,
 
Prata acuática suprema,
 
Antre a beleza da súa luz,
 
E o escume branco coma a neve derretida
 
Namentres a miña querida familia,
 
Encendía unha fogueira de lembrazas queridas,
 
Tí e máis eu paseabamos pola fermosa Praza da Almada.
 
E unha tarde dun sábado o teu amigo e máis tí,
 
Meu querido primo  fitababades os vosos ollos enteiros,
 
Na pantalla dun televisor grande,
 
Namentras os pilotos facían os seus perigrosos entrenamentos.
 
E no día seguinte non puidemos decer: gañou Filipe Massa. Mágoa!
 
E a maxía do tempo enteiro
 
Levounos ao lugar lindo de Fao.
 
Grazas por todo,
 
Mais eu non podo de deixar
 
De qerervos a todos
 
Miña querida familia da Povoa de Varzim e Leme
 
Moitas grazas polo voso amor tan querido.
 
 
                           Miguel.