lunes, 29 de septiembre de 2008

POEMAS DA LEMBRANZA. AQUÍ ESTOY

Este poema pertence a antiga revista, NINGURES, NIN REN, NINGUÉN ano de 1974, dos alumnos de FILOLOXIA INGLESA, do Colexio Universitario de Vigo. Foron tempos moi difíciles, tempos da dictadura.

¡CUIDADO!

¿No sabíais que,

Hay tremndas olas dictadoras

Que barren a cada grano de arena

y, que todos los granos de arena formamos la playa?


Miguel

Aquí estoy: desnudo.

Carcomido

Con varios puñales clavados lentamente.

Si, estoy,

¡Que pasa!

Sólo eso: tirando guijarros al mar solitario

No hay compañía a mi alrededor

Y vivo entre los hombres enmascarados

Y tan reprimidos

Y perfectamente lavados cerebralmente

A mi alrededor, todo ésto: ¡Carnaval!

Cada cual se disfraza como puede

Y como mejor le dejan.



Aquí estoy: "enamorado"

Con los brazos más abiertos que nunca.

Con los besos que ella me dá

Y con su cuerpo de amapola mustia y descorazonadora.



Aquí estoy; "escribiendo"

Y es un poema más.

No creais que paro poemas.

Las paridas las paren lás máscaras.



Aquí estoy: "verdad"

Que temblo al verte

Y me agarro a tí,

Como si estuviera agarrado

A la ventana del piso número 101.



Miguel Dubois.

POEMAS DEL SIGLO XX, AÑO DE 1974..POEMAS DEL AYER Y DE HOY..SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

Poesía del siglo XX. AÑO DE 1974.

Me levantá

lleno derabia.

Mi caballo me había tirado.

Mi corazón fue de arrebato

A luchar con el aire contaminado.

Rabioso fue mi sentir

Al todo aquello oir.

Era cuestión de pùdrir

Y dejar de sentir.

Con mi corazón en lanza,

Fui a luchar con sedientos cuerpos.

Aquellos fantasnas tremendos hombre,

Y no hubo batalla,

Y todo se cubrió de falsos abrazos.

Carteles enormes,

Colgaban del cielo

Pintados con sangre

Y decían: mentira y más engaño.

Eran batallones mentirosos

Que "abrazaron" a mi corazón en lanza.

Cien años pasaron

Y eran pocos adelantos mentirosos.

Y me lo dijo una estrella

Que navegaba por un olvidado manantial.

No brilla el Mundo

Y de hienas se apodera.

No quise crear a la estrella:

No mentía

Y sólo era que temía.

El mensaje fue dividido

Para el olvidado Mundo

Y era el Tercer Mundo.

Mi espíritu

Ese mar confuso con ramas estranguladoras.

Mi pensamiento,

Así de obscuras

Ya sin bravuras

Y se acabaron las ternuras.

Me voy a un monte: "El monte de La Roca Viva"

Vivo en el destierro poético,

y huí a aquellas rocas ennoblecidas.

Entre espinas

Me fui por aquellas esquinas.

De roca a roca,

con el doblado tobillo

Sólo ya entre la roca.

El cielo cubrió la tierra

Con su manto oscuro.

Insectos endemoniados

Y todos rabiosos

En procesión iban

En la charca de