jueves, 25 de septiembre de 2008

MANUEL A MÁI EU NOS CANTILES DE MOHER..IRLLANDA EN XULIO DO 2005

Manuel e otros compañeiros/*as máis tocounos pasar cáseque un mes na femosa illa de Irlanda. A verdade, para min, foi unha estancia maravillosa. Non somento estudábamos na School of Languages, se non, tamén tivemos a oportunidade de coñeres sitios maravillosos ca Costa Oeste como os Cantiles de Moher. A beleza aquí non ten desperdicio. Estos lugares na vida real a na vida das películas forin protagonistas de primeira. Irlanda está carregada de beleza indudable, tanto a costa coma o campo ateigado dun verde fermoso, vacas, ovellas, cabalos. E o mar de Irlanda é coma a saída dende o fin do mundo

Posted by Picasa

CAMBADOS

GRUPO DE PROFESORES XUNTOS NUN XARDÍN NO CENTRO DA VILA. AQUEL DÍA FOI MOI BONITO E SEMPRE ESTARÁ DENTRO DE MIN.
Posted by Picasa

POEMAS ESCRITOS DE CANDO EU ERA UN MOZO. DÍA 2 de novembro de ano de 1975

LEMBBRANZA PRIMEIRA


Nunca mirei o sol,


No verán.


Somentes imaxes


De tí,


Meu amor.




NOITE DA ESPERANZA




Noite da esperanza


Namentres que lúa brile


E durmes a miña beiriña.




Noite da esperanza


Queimado o sol ficou,


E somentes as estrelas fican,


Estás a miña beiriña,


E somentes apreto unha almofada sen peitos.




Noite da esperanza


Durmo entre os sonos da liberdade,


E unha desesprada agonía ilimitada


Habita no meu interior.




Noite da esperanza


Os eidos cheos de balumada


E estáticos os corazóns


E a imaxe túa


Ateiga unha boca chea de bicos.




Noite da esperanza,


Os barcos e os bois


Marcharon dos peiraos e dos alpendres.




Noite da esperanza


Xurdíu entre o amor que non esquezo,


Antre unha loita


Con unha almofata sen peitos.






MIGUEL DUBOIS

POEMAS DE CANDO EU ERA UN MOZO. ESCRITO O 18 DE XUÑO DE 1975

A 18 de xuño de 1975.
Soledad sonora, de mar y arena.


Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.


Camino de largo trecho de playa.


Siempre voy y siempre vuelvo.


No miro atrás, aquellas huellas marcadas


Por unos pies, que se acercaron al mar,


Y el cuerpo agresivamente, arrancado,


De la arena, con destino a la muerte.


Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.


Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor


Responden airosas: el mar se encargó.


Porque es el mar tan poderoso.


Porque te cebaste en la agresividad,


Y ahora me hieres de muerte.


Pero, yo sigo caminando,


Siempre voy y simpre vuelvo.


Con el poderoso jamás podremos.


No le podremos a este gigante oceánico,


Iremos a por el gran Océano del dolor,


Pero yo sigo caminando, lento


Siempre voy y siempre vuelvo,


Camino y camino,


Y siempre las misma tremenda desesperación,


Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,


Pero nosotros seguimos caminando,


Siempre vamos y siempre volvemos.





MIGUEL DUBOIS.

VIVIR CON AMOR, SI

Penso no que son,

No que sinto

E no que amo.

Canto me custa rexeitar.

Mágoa daquel que odia

Somentes perde o tempo,

Facendo da existecia

Espacios inútiles.

Vivo para vivir enteiro

Na integridade do que eu son.

Sendo o que eu son

Sen o sentimento zafio

E miserento que fire as almas dos homildes.

Vida, suma, preciada vida,

Amor íntegro dos amores

Cor con ferida de morte.

Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.

Vivo para vivir a vida enteira.

A vida é un fermoso agasallo irrepetible,

Que, intensamente, debemos disfrutar.

Non vale a mentira que esgota,

Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.

Vale a valentía de seres ti,

De ser tí o que tí eres,

Non unha simple marioneta circense.

Vive, deixa vivir

Non afogues os suspiros de amor fondo.




MIGUEL DUBOIS