AO FIN, CHEGÓU A PAZ

O vento quente vai queimando palabras amorosas esquecidas.

As palabras de amor penduraban nunha arbre perdida,

Coma as follas de outono, antesá do frío invernal.

Saían pola boca aberta as palabras, máis o menos, de sempre,

Aquelas que ferían de morte as cores famentas do amor queimado.

Dame unha palabra doce,

Dame un cachiño de amor, bícame, fondo e lene.

Quítame do mundo que fire, de cotío, mágoa!

Enrólate no meu longo pescozo de xirafa preguntona.

Encende a cacaherela interior do meu cor,

Teño sede de amor fondo

E pido xustiza constante

Por ser facedores de absurdas inxustizas.

U-los dictados das palabras perdidas no medio do ar fétido,

U-los conceptos fundamentáis da convivenza humana.

U-los teis biezos lenes,

U-las túas verbas amorosos,

U-los cabalos salvaxes á rente dos cantiles abandoados,

Namentras o vento forte pentea as súas criles fermosas,

E, din, eso, creo, que de súpeto, encendéuse

Unha lus estrana e en dende aquela

Homes e mulleres de todo o Mundo

Apertaron o mundo civilizado.



MIGUEL DUBOIS.

RÚA

Substantivo claro e perfecto,

Lenidude da palabra amorosa,

Rexeito, totalmente,a feito violento.

Amo o verdadeiro amro, sempre,

Quero o feito de querer e ser querido.

Rexeito as mentiras asasiñas,

Namentres, coido, por desgraza,

Polas paredes da casa mitireira,

Van tecéndose teas de araña absurdas,

Cando a presa está a piques de ser degullada,

Faise a fame dun momento desesperado,

Apágase a lus do día pertinente e concreto

E queda instalasa a noite pecha.

Escoito na lonxanía perfecta,

On son dunha gaita acesa

Perdida no vento ferinte,

Namentras o vento absurdo

Fan que os corboráns negros

Planeen, soave e lenes, na superfice do ar freso.

Un cego con gafas de sol vende cupóns

Polas rúas estreitas,

Ganando a súa vida cotiá

Vendendo cupóns de sorte.


MIGUEL DUBOIS