PERDIDO

Envelenada boca, de palabras absurdas

Emerxen dun volcán inútil apagado e asulagado de penas fodidas e desalentadoras,

A palabra sobrante, a risa doente de medo absoluto, capacidade do absurdo

A cacidada da palabra vendida, no nome da envexa continúa,

O timo pensado, o xuizo absurdo que a modo de trono inútil

Escacha a tranquilidade sotida nun fío branco.

A perna rota que camiño vieros perdidos de ilusos, preversos.

A lus apagada ou o candil escachado, noite tremen da e escura,

Silenzo absoluto abero a noite negra.

O berro roto que afúnde na noite de silenzo tremendo.

O lobo negro ferido de morte absoluta.

A fogueira que non queima desesperada e absurda,

Os piñeiros voando todos polo ar perdidos sen rumbo fixo

A choiva de coitelos asasiños,

Que tempo tremendo que se durme nos espazos valeiros

A inocencia transmutada en falsas alarmas perdidas,

No medio do tempo que queima horas dabondo por día enteiro.

Como explicarche, amigo indiferente,

O rumbo que perdera

Coma recuperar o tu sentimento verdadeiro,

Pero non marchar coma unha pantasma branca e absurda

Para o mundo roto que prega oracións o Deus.

Colle o camiño axeitado

Sendo o teu ti interno.

Alumea, dabondo

A expresión grata do teu grato corazón abero ao mundo enteiro.


Miguel Dubois.

CAMPO DA VERDADE

Érguete enteiro con toda a túa forza característica


Non bascules na absurda do medo imposible


Habita , sempre, en tí mesmo,


Non habites no mundo alleo,


Non roubes a palabra perfecta,


Non acales o marmurio das augas dun río belo e fermoso.


Admite que es como ti es


Nen máis ne menos,


Nen gran de home,


Nen home pequeno.


Son o tempo que me toque vivir no tempo,


Son eu, pero si diferente a tí,


Cada un de nós é un mundo diferente,


Debémonos o mutuo respeto e amor consistente.


É por eso que condéo os absurdos de calquera tipo de absurda violenza.


Gústame habitar e querer quero habitar na paz asumida,


Que, día a día, me pide a paz conmigo e a paz cós demáis,


Que absurda linguaxe


De parolas absurdas,


Queiman os fins dos días


En fermosas postas de sol fermosas.


Habito para vivir a vida


Enteira a ela me entrego e me debo,


Con xustiza enteira


Non con falsas promesas


De absurda esperanza.


Habito a vida enteira,


Para atoparme nela


Consumila racionalmente


Asumir a xustiza coma comportamento cotiá.


Que sen sentido habitar as palabras ingratas


As que non aporta unha "cachiño" de amor .






Miguel Dubois